Εφτασε στην Ελλάδα από τη Σιέρα Λεόνε σε ηλικία 11 ετών. Οι γονείς της είχαν έρθει νωρίτερα όταν η Καντίτζα ήταν μόλις 2 ετών και το παιδί έμεινε πίσω με τη γιαγιά της. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για όσους έμεναν στην αφρικανική χώρα με τον εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται. Οταν η γιαγιά πέθανε, η μητέρα της Καντίτζα, Αουα, πήρε την απόφαση να φέρει στην Ελλάδα και την πρωτότοκη κόρη της. Η ζωή της στην Ελλάδα δεν διέφερε πολύ από τη ζωή των παιδιών της ηλικίας της. Πήγε γυμνάσιο στη Βαρυμπόμπη, παρακολούθησε τις τάξεις του λυκείου σε σχολείο στην οδό Λιοσίων. Επόμενος στόχος οι σπουδές στη Νοσηλευτική σε ΤΕΕ.
«Οταν γράφτηκα στη σχολή Νοσηλευτικής, έπρεπε να βγάλω τη δική μου άδεια παραμονής όντας πια 18 ετών. Για το κράτος, όμως, η σχολή μου δεν αναγνωριζόταν, οπότε έπρεπε να έχω ένσημα εργασίας. Ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά και τελικά εργάστηκα σε κομμωτήριο, όπου ο ιδιοκτήτης θέλησε να με βοηθήσει και μου κολλούσε ένσημα. Το πρωί πήγαινα στη σχολή και κατευθείαν μετά για δουλειά στην Αγία Παρασκευή», θυμάται, μιλώντας στα «ΝΕΑ» η 33χρονη σήμερα Καντίτζα. Κι αυτή ήταν μια διαδικασία που έκανε κάθε χρόνο.
«Τα παιδιά δεύτερης γενιάς ήμασταν σαν φαντάσματα: δεν υπήρχαμε για το ελληνικό κράτος, ταυτόχρονα, όμως, δεν υπήρχαμε και για τις χώρες καταγωγής των οικογενειών μας».
Αυτά ήταν και τα λόγια που έλεγε η νεαρή κοπέλα από τη Σιέρα Λεόνε σε όποιον τη ρωτούσε για την παρουσία της το 2008 δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα στην επέτειο στο Προεδρικό Μέγαρο. Η συμβολική αυτή κίνηση ήταν μία πρωτοβουλία της Ενωσης Γυναικών Αφρικής την οποία αποδέχθηκε το κόμμα του Τσίπρα.
Οπως εξηγεί στα «ΝΕΑ» η πρόεδρος της Ενωσης Λορέτα Μακόλεϊ, εκείνη την περίοδο πραγματοποιούσαν καμπάνια για τα παιδιά – μετανάστες δεύτερης γενιάς. «Με το να πάει η Καντίτζα σε μια τόσο σημαντική εκδήλωση, σκοπός μας ήταν να δείξουμε τον αγώνα δρόμου, τις καθυστερήσεις και την αναμονή που αναγκάζονταν να υποστούν τα παιδιά για να αποκτήσουν την ιθαγένεια».
«Η εμφάνισή μου στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν συμβολική, έριξε φως σε ένα ζήτημα που μέχρι τότε δεν άγγιζε κανείς. Εκανε ακόμη και φίλους μου τελικά να καταλάβουν τι τραβάνε τα παιδιά δεύτερης γενιάς στην Ελλάδα την ώρα που στο εξωτερικό τα παιδιά αυτά τα δέχονται με πράξεις και όχι στα λόγια», λέει η Καντίτζα. Οι δύο αδερφές της, 23 και 25 ετών, έλαβαν την ελληνική ιθαγένεια, «κι αυτό δείχνει πως με την αλλαγή του νόμου τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα για εμάς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καθυστερήσεις και αναμονές».
στην Ελλάδα»
Από το 2010 η Καντίτζα Σάνκο ζει στο εξωτερικό. Βάση της είναι το Λονδίνο, όπου ζει με τον βρετανό σύζυγό της τον οποίο γνώρισε στην Αθήνα και τα δύο τους παιδιά 4 και 2 ετών. Τον τελευταίο χρόνο ζει με την οικογένειά της στην Ισπανία, στη Μάλαγα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του συζύγου της. Η απόφασή της, ωστόσο, να φύγει εκτός ελληνικών συνόρων δεν ήταν αβίαστη. «Είχα λάβει υποτροφία για σπουδές στο Ελληνοαμερικανικό Κολέγιο. Οταν λοιπόν πήγα για την ανανέωση της άδειας παραμονής, για μία ακόμη φορά άκουσα τα ίδια πράγματα: δεν αναγνωριζόταν το κολέγιο, οπότε για να παραμείνω στη χώρα θα έπρεπε και πάλι να εργαστώ. Αυτό που ήθελα εγώ, όμως, ήταν να σπουδάσω. Ετσι, αποφάσισα να φύγω», σημειώνει. Στην Αγγλία έλαβε visa για δύο χρόνια και μετά άδεια διαμονής αόριστης διάρκειας. «Τώρα πια έχω και αγγλικό διαβατήριο. Με το που έφτασα στο Λονδίνο βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, τη νοσηλευτική. Τώρα συνεχίζω τις σπουδές μου στον τομέα της ψυχολογίας σε αγγλικό πανεπιστήμιο». Παρ’ όλο που πλέον ζει στο εξωτερικό και παρά την ταλαιπωρία και την απογοήτευση που έλαβε τα προηγούμενα χρόνια από το ελληνικό κράτος, θα ήθελε να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. «Είναι ένα θέμα με το οποίο έχω παθιαστεί. Αλλωστε, όπου και να πάω, πάντα θα γυρίζω στην Ελλάδα. Είναι η χώρα όπου μεγάλωσα και δεν πρόκειται να κόψω τους δεσμούς. Στα παιδιά μου μιλάω ελληνικά και κάθε χρόνο ερχόμαστε οικογενειακώς στην Ελλάδα».
