Tο έσωσε, λοιπόν, έστω και in extremis, τo τομάρι της η Εθνική Νέων και τούτου δοθέντος ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν χρειάζεται να φιλάει… κατουρημένες ποδιές για να αναλάβει η Ελλάδα το Ευρωμπάσκετ Β’ κατηγορίας του 2019 ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες επιστροφής στην ελίτ…
Στις 23 Ιουλίου του 2017 στο Ηράκλειο η ελληνική ομάδα νικούσε το Ισραήλ και στεφόταν πρωταθλήτρια για τρίτη φορά μετά το 2002 στο Βίλνιους και το 2009 στη Ρόδο. Eναν χρόνο αργότερα η μεν Εθνική έβγαινε 13η, οι δε Ισραηλινοί κατακτούσαν το παρθενικό χρυσό μετάλλιό τους σε όλη την γκάμα των διοργανώσεων των εθνικών ομάδων.
Ως γνωστόν στην Ελλάδα δεν αγαπάμε το μπάσκετ, αλλά τις νίκες στο μπάσκετ και η λαγνεία των μεταλλίων απ’ όπου κι αν εκπορεύεται και τροφοδοτείται αποτελεί ανήκεστο βλάβη. Καλά είναι τα μετάλλια, δεν λέω, διότι επιβραβεύουν ένα σύστημα εργασίας, ανταμείβουν ποικιλοτρόπως τις ομοσπονδίες, τους παίκτες και τους προπονητές και βάζουν υποθήκη για το μέλλον, αλλά στον βωμό τους θυσιάζονται αρχές, λογικές και προοπτικές.
Περισσότερο από το μετάλλιο πρέπει να μετρά το μέταλλο που κτίζουν όχι οι εκάστοτε ομάδες, οι οποίες μάλιστα είναι αναλώσιμες και περαστικές, αλλά οι παίκτες που τις απαρτίζουν.
Εννοώ ότι σε αυτές τις ηλικίες σημασία έχει να αναδειχθούν παίκτες που θα μπορέσουν να στελεχώσουν στο μέλλον τις ομάδες τους (σε συλλογικό επίπεδο) και την Εθνική Ανδρών. Και από εκείνους πάλι λίγοι θα εξελιχθούν και θα φτάσουν σε υψηλό επίπεδο.
Αντί λοιπόν να γκρινιάζουμε και να ρίχνουμε αναθέματα, ας δώσουμε έμφαση ως συντεταγμένο εθνικό μπασκετικό σύστημα στο πώς οι νεαροί παίκτες οι οποίοι απέτυχαν παταγωδώς στο Ευρωμπάσκετ του Χέμνιτζ δεν θα αποτύχουν παταγωδώς και στη συνέχεια της καριέρας τους.
Ολα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και για να περνάμε την ώρα μας μεσούσης της θερινής ραστώνης…
