Δεν υπήρξε ομάδα, ομοσπονδία και αθλητικός οργανισμός που να μην εξέφρασαν χθες τη θλίψη τους για την καταστροφή της Αττικής και τα δεκάδες θύματα των πυρκαγιών. Ο ΠΑΟΚ ζήτησε να αγωνιστούν οι παίκτες του με μαύρα περιβραχιόνια στο παιγνίδι με τη Βασιλεία, το ίδιο θα ζητήσουν και ο Ατρόμητος και ο Αστέρας που αγωνίζονται αύριο στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ. Υπάρχει πάντα μια δυσκολία όλων όσων εμπλέκονται με τον αθλητισμό –και μάλιστα τον επαγγελματικό –να δείξουν τον πόνο και την οδύνη τους μπροστά σε τέτοιες τραγωδίες. Οι αθλητικές διοργανώσεις είναι η απόλυτη απόδειξη της κανονικότητας της ζωής –συνήθως τις έχουμε ανάγκη έπειτα από κάθε συμφορά, αφού στέλνουν καλύτερα από οτιδήποτε το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται. Ομως την ώρα της συμφοράς όλοι εκφράζουν την θλίψη τους αμήχανα: δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς.
Εσοδα
Ο ΠΑΟΚ ανακοίνωσε ότι θα δώσει όλα τα έσοδα του χθεσινού του αγώνα με τη Βασιλεία στα θύματα της συμφοράς που χτύπησε το Μάτι, την Κινέττα και γενικά την Ανατολική Αττική. Ο Ολυμπιακός έβγαλε ανακοίνωση τονίζοντας την δέσμευσή του να μείνει δίπλα στους ανθρώπους που υποφέρουν. Η ευαισθησία δεν λείπει από τους ανθρώπους που διοικούν τις μεγάλες ομάδες του ποδοσφαίρου μας: ας το αναγνωρίσουμε. Αλλά τίποτα δεν απαλύνει τον πόνο: ας είμαστε απέναντι σε αυτή τη θλίψη αρχικά σιωπηλοί. Από σεβασμό στη μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων.
Ευαισθησία
Ομολογώ ότι ζηλεύω τον τρόπο που αντιδρούν στο εξωτερικό οι μεγάλοι σύλλογοι μπροστά σε ανάλογες τραγωδίες: ο τρόπος που κινητοποιούν τους οπαδούς του είναι μοναδικός και θα έπρεπε να είναι για μας παράδειγμα προς μίμηση. Διοργανώνονται συνήθως αμέσως μετά μεγάλα φιλικά ματς, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα της συμμετοχής και το ποδόσφαιρο (χάρη στην τεράστια επικοινωνιακή του δύναμη) βοηθά ώστε να φανεί η κοινωνική ευαισθησία. Εδώ όλα αυτά είναι δύσκολα πράγματα.
Ηλεία
Θυμάμαι το 2007 όταν είχαν γίνει οι φωτιές στην Ηλεία είχαμε μπροστά μας το Σαββατοκύριακο που ξεκινούσε το πρωτάθλημα. Υπήρχε εθνικό πένθος και κάποιες ομάδες είχαν ζητήσει την αναβολή της αγωνιστικής. Ο Ντέμης Νικολαΐδης, τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, είχε προτείνει εκείνο το Σαββατοκύριακο να μην ξεκινήσει το πρωτάθλημα και να γίνει στο ΟΑΚΑ ένα μεγάλο τουρνουά με τη συμμετοχή του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Θα γίνονταν τρεις αγώνες σαράντα πέντε λεπτών και τα χρήματα θα πήγαιναν όλα στους πληγέντες. Το θέμα φυσικά δεν ήταν τα χρήματα, αλλά η εικόνα που θα έβγαινε προς τα έξω: θα είχαν όλοι την ευκαιρία να συμμετέχουν σε μια πράξη φιλανθρωπίας και προσφοράς. Οι υπόλοιπες ομάδες, χωρίς να είναι ενθουσιασμένες με την πρόταση του Νικολαΐδη, το συζητούσαν και καμία δεν είχε αρνηθεί τη συμμετοχή της. Η Αστυνομία όμως δεν είχε δώσει τη συγκατάθεσή της για να μην γίνουν επεισόδια. Δεν έγινε τίποτα τελικά. Και στη θλίψη που είχε δημιουργηθεί για τις πυρκαγιές και τα θύματα προστέθηκε και η θλίψη για την ανικανότητα του ποδοσφαίρου να συμμετέχει με κάποιο συμβολικό αλλά και απτό τρόπο στο εθνικό πένθος.
Κινήσεις
Δεν μας λείπουν οι ανακοινώσεις και οι πράξεις φιλανθρωπίας κάθε φορά που συμβαίνουν εθνικές καταστροφές. Μας λείπουν οι συμβολικές κινήσεις που δείχνουν ότι έχουμε ως κοινωνία την ικανότητα μιας συνολικής παρέμβασης: μας λείπει ο τρόπος να δείξουμε την συμμετοχή μας σε κάτι που είναι εθνικό πένθος. Γενικά δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την επικοινωνιακή δύναμη του ποδοσφαίρου (κι όχι μόνο…) για τίποτα το αληθινά μεγάλο: θυμίζω ότι το τελευταίο μεγάλο φιλικό ματς που διοργανώθηκε στην Ελλάδα για κάποιο μεγάλο σκοπό είναι το παιγνίδι ανάμεσα στους φίλους του Ρονάλντο και στους φίλους του Ζιντάν που διοργάνωσε για χατίρι της Unisef ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη το 2011.
Απαίτηση
Στο μεταξύ, χθες είχαμε την εκδίκαση της υπόθεσης της διένεξης της ΑΕΚ με τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο και τον Ολυμπιακό –ομολογώ ότι είμαι περίεργος για το ποια θα είναι η απόφαση που θα βγει από τους αθλητικούς δικαστές: το ότι ο παίκτης θα αγωνίζεται στον Ολυμπιακό μοιάζει δεδομένο αφού, αν κατάλαβα καλά, η ΑΕΚ το μόνο που πραγματικά διεκδικεί είναι κάποια χρήματα –ίσως και μια συμβολική τιμωρία του ποδοσφαιριστή. Μου άρεσε πάντως ένα νομικό επιχείρημα της Ενωσης: η απαίτησή της από τον ποδοσφαιριστή να προσκομίσει το υποτιθέμενο συμβόλαιο που έχει υπογράψει –το βρήκα, ομολογώ, καταπληκτικό.
Καινούργιο
Θυμίζω ότι η ΑΕΚ αρχικά ισχυρίστηκε ότι έχει ένα κανονικό συμβόλαιο με τον ποδοσφαιριστή το οποίο και θα κατέθετε την 1η Ιουλίου. Συμβόλαιο δεν κατέθεσε, κατέθεσε απλά έναν ισχυρισμό ότι έχει αποκτήσει τον ποδοσφαιριστή δανεικό και επικαλέστηκε μια συμφωνία ανάμεσα στην ίδια, τον Χριστοδουλόπουλο και την παλιά του ομάδα. Ως εδώ όλα είναι λογικά, αφού για να στηρίξει την προσφυγή της η ΑΕΚ κάτι θα έπρεπε να επικαλεστεί. Το αληθινά σουρεαλιστικό είναι η απαίτηση της ΑΕΚ να καταθέσει το συμβόλαιο ο ίδιος ο Χριστοδουλόπουλος που στην ιστορία αυτή ισχυρίζεται ότι συμβόλαιο δεν έχει υπογράψει! Ως νομική απαίτηση αυτή είναι κάτι καινούργιο. Το συνοψίζω για να το κάνω κατανοητό: η ΑΕΚ ισχυριζόταν ότι ο ποδοσφαιριστής έχει συμβόλαιο μαζί της, ο ποδοσφαιριστής έλεγε ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Οι δυο οδηγήθηκαν στα δικαστήρια και σε αυτά η ΑΕΚ απαίτησε από τον παίκτη να καταθέσει ένα συμβόλαιο που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν υπέγραψε ποτέ! Η ιστορία θα ήταν πραγματικά για γέλια αν οι πυρκαγιές και τα δεκάδες θύματα δεν μας επέβαλλαν μια κάποια σοβαρότητα.
Πόρτες
Το δεύτερο αξιοσημείωτο στην υπόθεση είναι ότι, όπως αποδείχτηκε, ο άνθρωπος που είχε διαπραγματευτεί προ διετίας τη μεταγραφή του Χριστοδουλόπουλου στην ΑΕΚ είναι ο σημερινός γενικός διευθυντής της Ενωσης Μηνάς Λυσσάνδρου. Δεν είναι παράξενο αφού ως γνωστόν η νομική ανοίγει πολλές πόρτες: κάποιος που σήμερα είναι δικηγόρος μπορεί αύριο να είναι κάπου γενικός διευθυντής –συμβαίνει. Ομως αυτό που είναι παράξενο στην ιστορία αυτή είναι η άρνηση του Λυσσάνδρου να απαντήσει στην ερώτηση αν ο παίκτης (και προ διετίας πελάτης του) υπέγραψε η όχι ένα συμβόλαιο –ό,τι τέλος πάντων υπέγραψε ο Χριστοδουλόπουλος αυτός το έλεγξε! Οταν το θέμα τέθηκε ο Λυσσάνδρου μίλησε για «παιγνίδια εντυπώσεων στα οποία ο ίδιος δεν θέλει να έχει συμμετοχή». Δυσκολεύομαι πραγματικά να καταλάβω το είδος των παιγνιδιών: απλά τον ρώτησαν αν η σύμβαση που είχε υπογράψει ο πελάτης του ήταν ή όχι δεσμευτική. Και να μην το θυμότανε, που λέει ο λόγος, μια γνώμη θα ‘πρεπε να την έχει. Εκτός αν όποιος αλλάζει δουλειά αλλάζει και γνώμη. Τίποτα πλέον δεν αποκλείεται…