Κόμπλεξ

Αν έπρεπε να κάνει κανείς αντιστοίχιση προσώπων, θα το έθετε ως εξής: η ισπανική Δεξιά εξέλεξε στην ηγεσία της ό,τι πιο κοντινό είχε σε Αδωνη Γεωργιάδη –ή σε αυτό που διακονεί ο Αδωνις Γεωργιάδης όταν ξελαρυγγιάζεται στα τηλεοπτικά πάνελ. Δεν εξέλεξε κάποιον που απλώς είναι δεξιός, πιο δεξιός από τον Μαριάνο Ραχόι. Αλλά κάποιον που δεν ντρέπεται γι’ αυτό που είναι. Κάποιον που, με τα δικά του λόγια, «υπερασπίζεται τις αξίες της ζωής και της οικογένειας χωρίς κόμπλεξ».

Ο Πάμπλο Κασάδο είναι 37 χρονών. Είναι αντικομμουνιστής. Είναι ένας πολιτικός που αναγνωρίζει τον Τσε Γκεβάρα μόνο ως «δολοφόνο». Ενας νεαρός πολιτικός για τον οποίο η αξία της ζωής υπάρχει κυρίως ως αντίθετος πόλος στα δικαιώματα της άμβλωσης και της ευθανασίας. Ή στις αμαρτίες;

Θα έκανε λάθος κανείς εάν έντυνε τον Κασάδο καθολικό παπά για να τον ερμηνεύσει. Γιατί σημασία δεν έχει ο υπερσυντηρητισμός του. Δεν έχει ούτε η οσμή της ναφθαλίνης που βγαίνει από το ιδεολογικό φορτίο κάποιου που δεν έχει κλείσει καν τα σαράντα. Και δεν έχουν φυσικά σημασία ούτε οι δικαστικές, σχεδόν ιεροεξεταστικές αναγνώσεις των ιστορικών προσώπων –δολοφόνος και τίποτε άλλο ο Τσε Γκεβάρα;

Σημασία έχει το κόμπλεξ που εξοστρακίζεται. Αυτή η απουσία συμπλεγμάτων που κάνει μια Δεξιά η οποία αισθανόταν ηττημένη στη μάχη της ιδεολογικής ηγεμονίας με την Αριστερά να μην είναι πια απολογητική αλλά διεκδικητική. Για τη Δεξιά των Κασάδο (και των Γεωργιάδηδων) υπάρχουν χαμένα εδάφη που πρέπει να ανακτηθούν, ιδέες που πρέπει να διακινηθούν και να επιβληθούν, ρεβάνς που πρέπει να κερδηθούν. Πάντα χωρίς κόμπλεξ –αυτή είναι η λέξη-κλειδί.

Αυτή δεν είναι η Δεξιά που δεν έχει να χωρίσει τίποτε με την Αριστερά. Δεν είναι ούτε η Δεξιά που επαγγέλλεται το τέλος των διαχωριστικών γραμμών και συνωστίζεται γύρω από το Κέντρο παρέα με φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και μεταρρυθμιστές. Δεν είναι η Δεξιά που δεν έχει τίποτε να χωρίσει, είναι η Δεξιά που έχει να χωρίσει πολλά, αν όχι τα πάντα.

Είναι και μια Δεξιά που έχει ακροατήριο; Ασφαλώς έχει μέσα στο κόμμα –χάρις στον σκληρό κομματικό πυρήνα εξελέγη αρχηγός ο Κασάδο. Μένει να φανεί όμως εάν, επαναφέροντας τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, αυτή η νέα ηλικιακά και ακομπλεξάριστη κατά δήλωσή της Δεξιά μπορεί να ψωνίσει και από άλλα εκλογικά ακροατήρια.

Στην ουσία, μένει να φανεί εάν το εκλογικό μέγεθος που θα χάσει αυτή η νέα Δεξιά στο Κέντρο είναι μικρότερο από αυτό που θα επαναπατρίσει από τα πιο σκούρα άκρα της. Αν ο κόσμος εκεί που επαναφέρει τις διαχωριστικές γραμμές είναι λιγότερος πια από εκεί που τις μπερδεύει με τα ρεύματα του ακροδεξιού λαϊκισμού.