Αυτό το ηλίθιο, ανίκανο κράτος

Λευκή σελίδα σε μαύρο φόντο. Λέξεις ανάκατες που τις πνίγουν, σαν κόμπος στον λαιμό, τα γεγονότα. Μικρές ιστορίες φρίκης που συνθέτουν την τεράστια εικόνα της αδιανόητης καταστροφής. Τα απανθρακωμένα μωρά στις αγκαλιές των μανάδων. Οι πνιγμένοι στον ανταριασμένο Ευβοϊκό. Οι ανήμποροι γέροντες που χάθηκαν στο πέρασμα της φωτιάς. Τα φτωχά του Θεού αδέσποτα που πήγαν κατευθείαν στον Παράδεισο, γιατί δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από την πύρινη λαίλαπα. Ο αποκαμωμένος πυροσβέστης που λύγισε στη θέα της τραγωδίας. Ο ρεπόρτερ που βάζει τα κλάματα σε ζωντανή σύνδεση, στη θέα των απανθρακωμένων σορών. Οι απεγνωσμένες εκκλήσεις συγγενών και φίλων για τους ανθρώπους τους που αγνοούνται. Η αλλόφρων αναζήτηση μέσα στα χαλάσματα. Οι επιζώντες που τρέχουν σαν τρελοί μέσα στα αποκαΐδια, μήπως εντοπίσουν κάτι που να μαρτυράει ότι ο δικός τους άνθρωπος τα κατάφερε. Και το κράτος, αυτό το ηλίθιο, ανίκανο, ελεεινό κράτος των μανδαρίνων, που μόνο να παίρνει ξέρει, αλλά καθόλου να δίνει. Το κράτος που δεν ζητάει συγγνώμη, αλλά ανακοινώνει μέτρα για την ανακούφιση, λέει, των πληγέντων –δεν θα πληρώσουν φέτος ΕΝΦΙΑ! Αντε, σοβαρά; Να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ για τι ακριβώς; Γι’ αυτό που δεν υπάρχει πια; Που είναι ένας σωρός κατάμαυρων ερειπίων; Και ποιος δεν θα πληρώσει ακριβώς; Αυτός που χάθηκε στη φωτιά ή οι δικοί του που απέμειναν να θρηνούν πάνω στις στάχτες του και στις στάχτες μιας ολόκληρης ζωής;

Κι άλλο σοβαρό μέτρο –κι αυτό έργο ενός κράτους που φροντίζει μόνο για την πάρτη του, αλλά όχι για τους πολίτες του. Αναστέλλεται, λέει, επί εξάμηνο η είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο όσων επλήγησαν από τις πυρκαγιές. Τρομερό. Πραγματικά. Και τόσο φιλολαϊκό. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω. Ποιον να πρωτοαποθεώσω δεν ξέρω. Αυτόν ή αυτούς που το σκέφθηκαν ή αυτούς που το αποδέχθηκαν και το ανακοίνωσαν. Διότι είναι ξεκάθαρο ότι την ώρα που ακόμη δεν έχει κλείσει ο κατάλογος των νεκρών της φονικής πυρκαγιάς, ο φωτεινός εγκέφαλος του αρμόδιου υπουργείου (ούτε να το κατονομάσω δεν αξίζει) σου λέει, κάτσε να σκεφθώ τι μέτρο θα πάρω να τους ανακουφίσει τους ανθρώπους που τα έχασαν όλα. Να, αυτό! Θα αναστείλω τις οφειλές που μου χρωστάνε, και τις έχω καταστήσει –εγώ! –ληξιπρόθεσμες γιατί δεν είχαν να μου τις πληρώσουν, για έξι μήνες.

Επειτα από έξι μήνες, που θα έχουν όλα ξεχαστεί (πιστεύω…), θα είναι έτοιμοι να ξαναπεράσουν από το ταμείο να μου τα ακουμπήσουν. Α, όλα κι όλα. Μπορεί η φωτιά να καίει ανθρώπους, σπίτια, αυτοκίνητα, περιουσίες, όχι όμως τις ληξιπρόθεσμες οφειλές. Αυτές είναι ανθεκτικές ακόμη και στο πυρ το εξώτερον. Και θα μου τις δώσουν. Θέλουν, δεν θέλουν –πώς θα συντηρηθώ εγώ;

Το κράτος – δολοφόνος. Που όλο σχέδια καταστρώνει για την αντιμετώπιση «εκτάκτων καταστάσεων» και όταν φτάνει η ώρα, η κακιά η ώρα της «έκτακτης κατάστασης», σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν κάνει τίποτε. Δεν κουνάει δαχτυλάκι. Πότε γιατί δεν πρόλαβε, πότε γιατί δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό, πότε γιατί δεν βοήθησαν οι καιρικές συνθήκες –λες και έχει κάνει συμφωνία με τις καιρικές συνθήκες να βάζουν ένα χεράκι όταν συμβαίνουν καταστροφές.

Σε ένα μόνο είναι συνεπές –διαχρονικά. Να τα ρίχνει όλα πότε στον καιρό και πότε στους πολίτες που πανικοβλήθηκαν.

Τι λες τώρα; Σοβαρά; Πανικοβλήθηκαν, ε; Και είναι ο πανικός κακός σύμβουλος; Εμ βέβαια, κύριε μανδαρίνε μου, άμα κάθεσαι στην αναπαυτική καρέκλα του υπουργικού σου γραφείου και παρακολουθείς αμέτοχος, φυσικά και μπορείς να κρίνεις τι κακό πράγμα είναι ο πανικός. Αμα έχεις όμως τη φωτιά να σε κυνηγάει, έλα να σε δω πώς καταπολεμάς εσύ τον πανικό…

Κράτος ανίκανο, κράτος της πλάκας. Που δεν μπορεί να ιεραρχήσει τις ανάγκες του, να προετοιμαστεί κατάλληλα και να υλοποιήσει όσα έχει καταγεγραμμένα στο χαρτί. Κράτος που δεν μπορεί να αποτρέψει το καλοκαίρι να καιγόμαστε και τον χειμώνα να πνιγόμαστε. Κι όχι μακριά, στα απάτητα βουνά. Εδώ δίπλα μας, μισή ώρα από την Ομόνοια. Τον χειμώνα χάθηκαν 26 άτομα στη Μάνδρα, από μια νεροποντή που βαφτίστηκε θεομηνία και απόρροια της… κλιματικής αλλαγής για να μην επωμιστεί το ανύπαρκτο κράτος τις βαριές ευθύνες που του αναλογούσαν. Προχθές κάηκαν δεκάδες άτομα από μια θεομηνία που βαφτίστηκε «ασύμμετρο φαινόμενο» και αέρινο «μπουρίνι» επειδή το κράτος – φονιάς, αφού δεν κατάφερε εγκαίρως να περιορίσει τη φωτιά, δεν έκανε το αυτονόητο –να απομακρύνει άμεσα τους ανθρώπους που κινδύνευαν.

Είναι νωρίς, λέει, να διερευνηθούν οι ευθύνες για το τι συνέβη. Είναι. Αλλά μην τα ρίχνουμε στον δήμαρχο της Ραφήνας που δεν εκκένωσε τους οικισμούς που κάηκαν. Διότι ο δήμαρχος ούτε το έμψυχο υλικό διαθέτει ούτε τα μέσα. Το κράτος της πλάκας τα διαθέτει όλα αυτά…

Ευτυχώς, όμως, υπάρχει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Που διέταξε επείγουσα έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ξεκίνησε η φωτιά. Οχι, για να μη λένε μερικοί μερικοί (εμού συμπεριλαμβανομένου) ότι η κυρία (πολυ)Ξένη Δημητρίου, η εισαγγελέας, επιδεικνύει αξιοσημείωτο ζήλο μόνο όσον αφορά τον Ανδρέα Γεωργίου και τις απαλλαγές του, ώστε να ασκήσει αναιρέσεις, και μία και δύο φορές –όσες χρειάζονται, τέλος πάντων, για να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα (όπως εκείνη το αντιλαμβάνεται και το εκφράζει).

Επείγουσα έρευνα για το πώς ξεκίνησε η φωτιά, εντάξει, μπορώ να το δεχθώ. Επείγουσα έρευνα για την αδράνεια του κρατικού μηχανισμού θα διαταχθεί; Για το γιατί η πολιτική προστασία δεν επενέβη άμεσα για την απομάκρυνση των κατοίκων από τις φλεγόμενες περιοχές θα υπάρξει εντολή ερεύνης; Γιατί φοβάμαι ότι, όπως και στις καταστροφικές, φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία, θα την πληρώσουν πάλι τίποτα δημοτικοί άρχοντες…

Και θα κλείσω με μια δήλωση η οποία επιβεβαιώνει το κλασικό «μεγάλη μπουκιά τρώγε, μεγάλο λόγο μη λες», διότι κάποια στιγμή θα σου έρθουν όλα στο κεφάλι κ.λπ. κ.λπ. Την παραθέτω ολόκληρη: «Η κυβέρνηση έχει γελοιοποιηθεί πλήρως με τα επικοινωνιακά της ευρήματα περί ασύμμετρης απειλής. Η ανίκανοτητά της να αντιμετωπίσει την καταστροφή αποκαλύφθηκε με εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο. Η προεκλογική δημαγωγία δεν μπορεί να καλύψει τα αισθήματα οργής και αγανάκτησης της κοινωνίας για όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ απαξίωσαν συστηματικά το περιβάλλον για να εξυπηρετήσουν οικονομικά και μικροπολιτικά συμφέροντα και τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω στην καμένη γη».

Η δήλωση έγινε στις 28 Αυγούστου 2007, λίγο μετά το τέλος των φονικών πυρκαγιών που είχαν κατακάψει τη χώρα και είχαν κοστίσει 84 νεκρούς, από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος ήταν τότε εκείνος ο διαπρύσιος καταγγέλλων το ανίκανο κράτος της Δεξιάς; Ο κύριος Αλέξης Τσίπρας. Ναι, ο σημερινός Πρωθυπουργός. Που έχει την απαίτηση –και σωστά –να μην υπάρξει μικροκομματική εκμετάλλευση της τραγωδίας από την αντιπολίτευση. Ο,τι δεν έκανε εκείνος, δηλαδή, προ 11ετίας…