Δεν πρόκειται για θέμα… εμπορικό και, τέλος πάντων, αν δεν ήταν η δημόσια συγγνώμη προς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τον Αλί Κοτς ίσως και να μην το είχαμε καταλάβει ότι ένας πολύ μεγάλος αθλητικός οργανισμός όπως η Φενέρμπαχτσε είναι βουτηγμένος στα χρέη.
Τα διαπιστωμένα χρέη ώς τα τέλη Μαΐου από τις χρήσεις της προηγούμενης διοίκησης είναι της τάξης των 621 εκατ. ευρώ! Οι Τούρκοι δεν έχουν Μνημόνια. Δεν έχουν τη φορολόγηση που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό. Αντίθετα είναι κλαμπ θωρακισμένα από μεγάλους χορηγούς, έχουν κοινό, έχουν δικά τους γήπεδα.
Παρά ταύτα, βρίσκονται πλέον σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση και ετοιμάζονται να πληρώσουν τις συνέπειες με πρώτες αυτές της UEFA η οποία προφανώς και μέσω του Financial Fair Play θα τους επιβάλει τιμωρία.
Τα λέμε όλα αυτά διότι με έναν τρόπο αναδεικνύεται η διαφορά και η δουλειά ανθρώπων. Οχι από… εκεί. Από εδώ. Η Φενέρ της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι ο Ολυμπιακός. Οι Ερυθρόλευκοι μπήκαν στη νέα τους εποχή το καλοκαίρι του 2010 έχοντας να αντιμετωπίσουν πολύ μεγάλα χρέη, αλλά και το βουνό που έρχονταν να κλείσει τον ορίζοντα ολόκληρης της χώρας. Οι Ερυθρόλευκοι λειτουργούν σαν την Φενέρ. Εξαιρώντας την ομάδα μπάσκετ των Ανδρών που είναι στα χέρια της οικογένειας Αγγελόπουλου, όλα τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου επί της ουσίας βρίσκονται υπό την αιγίδα ενός ανθρώπου. Του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Σε αυτά τα οκτώ χρόνια, λοιπόν, και με τα… Μνημόνια παρέα, ο Ολυμπιακός όχι μόνο αποπλήρωσε τα χρέη της προηγούμενης χρήσης, όχι μόνο ισχυροποίησε τις αθλητικές του υποδομές, όχι μόνο δημιούργησε νέα τμήματα, αλλά και σχημάτισε σε όλα τα επίπεδα ομάδες οι οποίες δεν χρωστούν ούτε ένα ευρώ. Την ίδια στιγμή οι αθλητικές επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες της Φενέρμπαχτσε. Οι Τούρκοι έχουν μόνο την ομάδα μπάσκετ που έχει συμμετάσχει τρεις φορές στη σειρά στον τελικό της Ευρωλίγκας και έχουν κατακτήσει ένα τρόπαιο. Ακόμη και εκεί οι Ερυθρόλευκοι είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της δεκαετίας, αν υπολογίσει κανείς τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια στη σειρά (2012, 2013) αλλά και τις συνολικά πέντε παρουσίες στον τελικό από το 2010 και το Παρίσι.
Είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η διαφορά και πολύ ενδιαφέρουσα η αποτύπωσή της. Είναι ένας ακόμη τρόπος για να αντιληφθεί κανείς το πόσο δύσκολο είναι αυτό που συμβαίνει στο μεγάλο λιμάνι του Πειραιά, πόσω μάλλον υπ’ αυτές τις συνθήκες. Το πώς ο Ολυμπιακός έχει εξελιχθεί σε έναν πολυαθλητικό σύλλογο – πρότυπο όχι μόνο για τις επιτυχίες του, αλλά και για τη λειτουργία του. Οχι, δεν πάνε απαραίτητα μαζί και τα δύο. Το βλέπει κανείς στην περίπτωση της Φενέρ. Οταν όμως συμβαδίζουν, πρόκειται για την τέλεια διαχείριση.
