Κάτι το αδύνατο δεν μπορεί ποτέ να γίνει δυνατό. Αν μια χώρα ψηφίσει ότι δύο και δύο κάνουν πέντε, τότε αυτή η δημοκρατική απόφαση θα ανατραπεί από τους κανόνες τις αριθμητικής, όσο μεγάλη και αν ήταν η πλειοψηφία. Αυτό συμβαίνει τώρα στη Βρετανία καθώς πλησιάζει η τελευταία πράξη της τραγικωμωδίας του Brexit.
Το 2016 οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση πιστεύοντας ότι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια που είχαν ως κράτος – μέλος. Ο Ντέιβιντ Ντέιβις, ο πρώην υπουργός του Brexit, συνήθιζε να χρησιμοποιεί συχνά τη φράση «τα ίδια προνόμια» στη Βουλή και αργότερα η φράση υιοθετήθηκε και από την ίδια την πρωθυπουργό της Βρετανίας, την Τερίζα Μέι. Οι υποσχέσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών και υποστηρικτή του Brexit Μπόρις Τζόνσον ήταν ακόμη πιο υπερβολικές. Υποστήριζε ότι οι Βρετανοί θα μπορούν ελεύθερα να ζουν, να εργάζονται και να σπουδάζουν στην Ευρώπη, ότι η χώρα θα έχει πλήρη πρόσβαση στην ενιαία αγορά της ΕΕ και ότι θα συμμετέχει σε οποιουσδήποτε πολιτικούς θεσμούς της ΕΕ θέλει. Με άλλα λόγια το δημοψήφισμα του 2016 ήταν μια ψηφοφορία για το αδύνατο.
Οι συνέπειες αυτής της αυταπάτης είναι τώρα εμφανείς, καθώς η βρετανική κυβέρνηση δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία για κανένα από τα ρεαλιστικά σχέδια Brexit. Αν αυτή η κατάσταση συνεχίσει τότε η Βρετανία θα έχει μόνο μία εναλλακτική λύση: ένα δεύτερο δημοψήφισμα για να αναθεωρηθεί το αδύνατο αποτέλεσμα του 2016. Οι «Times» υπολογίζουν ότι υπάρχει 50% πιθανότητα να γίνει ένα τέτοιο δημοψήφισμα.
Η λογική μάς λέει ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα ανέτρεπε την απόφαση αποχώρησης από την ΕΕ. Οποιοδήποτε σχέδιο Brexit και να προτείνει η κυβέρνηση σίγουρα θα είναι λιγότερο ελκυστικό από τις ουτοπικές αυταπάτες που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την οριακή πλειοψηφία το 2016.
Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα, οι ψηφοφόροι θα έχουν κάνει μια ειλικρινή επιλογή, διαλέγοντας ανάμεσα σε δύο ανυπόκριτες και σωστά διατυπωμένες επιλογές. Αυτή είναι αληθινή δημοκρατία και όχι δημαγωγία.
