Κουνάνε το δάχτυλο σε ζωντανούς και νεκρούς

Μια χαρά τα έγραψε στην «Αυγή» ο σύντροφος Θανάσης Καρτερός: «Τίποτα να μην πούμε. Μόνο να σταθούμε όλοι με σεβασμό απέναντι στα θύματα της τραγωδίας… Να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βάλει μπροστά από το τραγικό, τη σκοπιμότητα, την προπαγάνδα… Να πιστώσουμε στους ανθρώπους της κυβέρνησης με πρώτο τον Τσίπρα την οικονομία λόγου από τη οποία καθοδηγούνται». Μάλιστα. Τίποτα να μην πούμε. Εμείς. Ο Πολάκης, ο άντρας ο πολλά βαρύς, μπορεί να λέει. Να ανεβάζει Τweet. Να αυτοθαυμάζεται, να αυτοαποθεώνεται και να αυτογελοιοποιείται: «Μετά από 36 ώρες στο πόδι και μία απερίγραπτη πίεση συνολική και προσωπική, λόγω αυτών που συνέβαλα να γίνουν για να αντιμετωπισθούν πλευρές της τραγωδίας». Για να επιτεθεί στη συνέχεια «στα ραμολιμέντα της δημοσιογραφίας, που πάνω στους νεκρούς χύνουν ψέματα και δηλητήριο για να να ξαναφέρουν τα αφεντικά τους πίσω».

Τι θέλει δηλαδή να μας πει ο μυστακοφόρος νταής; Οτι δούλεψε παραπάνω; Οτι κουράστηκε; Οτι ξενύχτησε; Οτι μας έκανε χάρη, επειδή βγήκε από το πρόγραμμά του; Και γιατί μας τα λέει όλα αυτά; Για να καταλάβουμε ότι πρέπει να του χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη; Πάνε καλά; Εχουνε συναίσθηση τι λένε; Αυτό είναι, το «να μην πούμε τίποτα» που συνέστησε ο σύντροφος Καρτερός; Κι αν ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας αρέσκεται στο να απολαμβάνει τον ρόλο του «τρελού του χωριού», στην κυβέρνηση υπάρχουν και σοβαρές φωνές. Ή, έστω σοβαροφανείς. Οπως ο Πάνος Σκουρλέτης. Ο οποίος μετά λόγου γνώσεως αποφάνθηκε: «Κακός σύμβουλος ο πανικός. Πολλοί χάθηκαν στη θάλασσα από πνιγμό». Δεν πρόκειται για κανένα από τα παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια. Υπουργός τα είπε αυτά. Υπουργός είναι που ζήτησε και τα ρέστα από πάνω. Από αυτούς που χάσανε την ψυχραιμία τους, πέσανε στη θάλασσα και πνιγήκανε.

Mε συνέπεια να ταλαιπωρείται το Λιμενικό και να ψάχνει για πτώματα μέχρι τη Μακρόνησο. Με τα καύσιμα τη σήμερον ημέρα να κοστίζουν έναν σκασμό λεφτα. Να το ξαναπάμε λοιπόν, άλλη μία. Δεν το είπε αυτό κάποιος εξυπνάκιας στο καφενείο της γειτονιάς του. Υπουργός είναι αυτός που άσκησε κριτική σ’ αυτούς που καιγόντουσαν, αλλά δεν είχαν την ψυχραιμία να αντιδράσουν σωστά. Σ’ αυτούς που καιγότανε το σπίτι τους. Σ’ αυτόν που ήτανε εγκλωβισμένος. Και τελικά έχασαν τη ζωή τους. Ενώ αν ήταν ο Σκουρλέτης κι ερχόταν η φωτιά κατά πάνω του, δεν θα ήταν κορόιδο να καταληφθεί από πανικό και να πέσει στη θάλασσα. Κάτι άλλο θα έβρισκε να κάνει. Καταλαβαίνεις με ποιους έχεις μπλέξει. Καταλαβαίνεις με ποιους έχεις να κάνεις. Καταλαβαίνεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ποιοι έχουνε ανθρώπινες ζωές στα χέρια τους. Σηκώνουν δήθεν τα μανίκια και διαχειρίζονται κρίσεις. Οταν ανοίγουν το στόμα τους και δεν έχουνε συναίσθηση του τι λένε, θα έχουνε επίγνωση του τι πρέπει να κάνουν;

Καλά τους τα έγραψε ο σύντροφος Καρτερός, «τίποτα να μην πούμε». Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι της Αριστεράς, τους ξέρει όλους από πρώτο χέρι. Αντε εσύ να τους κάνεις κράτει. Με τον εν λόγω Σκουρλέτη να εκφράζει στη συνέχεια τον προβληματισμό του: «Να εξακριβώσουμε τι γίνεται με τους αγνοουμένους και ποιος είναι ο τελικός αριθμός των θυμάτων». Καταλαβαίνεις τι σου είπε; Οτι η κυβέρνηση δεν ξέρει ποιος είναι ο επίσημος αριθμός των δηλωμένων αγνοουμένων. Και γι’ αυτό δεν έχει ανακοινωθεί πόσοι αγνοούνται. Αντίθετα, λιτή και περιεκτική ήταν η προσέγγιση της Ρένας Δούρου: «Προχωράμε με σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης». Δηλαδή, υπήρχε περίπτωση να αντιμετώπιζαν τη κατάσταση με αίσθημα ανευθυνότητας; Με τον Πάνο Καμμένο να ολοκληρώνει το γαϊτανάκι της προκλητικότητας, με τις δηλώσεις του στο BBC. Κουνώντας το δάχτυλο σε ζωντανούς και νεκρούς: «Για την τραγωδία στο Μάτι φταίνε οι κάτοικοι».