Συζητιέται πολλές φορές το θέμα της ιδιοσυγκρασιακής διαφοράς ανάμεσα σε λαούς, με αναφορά σε πολύ σημαντικά αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών, ενώ η αλήθεια υπάρχει μπροστά στα μάτια της τόσο αυταπόδεικτη ώστε δεν χρειάζεται να κουραστεί κανείς για να την πληροφορηθεί. Αν και παλαιό, είναι πολλοί που θα θυμούνται ένα τραγούδι που έλεγε ο Σπύρος Ζαγοραίος και ανάμεσα σε άλλους ακούμε τους στίχους «Στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό / αν τυχόν και δεν με θέλεις κει θα πέσω να πνιγώ». Πώς είναι δυνατόν ένα απλό και τόσο ξεκάθαρο στο νόημά του τραγούδι να μπορεί να λογαριαστεί ως εκφραστικό σε σχέση με την τεράστια διαφορά ανάμεσα στη νοοτροπία ενός λαού όπως ο ελληνικός με τον γερμανικό για παράδειγμα; Φαντάζεται κανείς έναν γερμανό στιχουργό να γράφει ένα τραγούδι με στίχους όπως αυτούς που μνημονεύσαμε ήδη, με μόνη διαφορά ότι στη θέση της λέξης «Πηνειός» θα υπήρχε η λέξη «Ρήνος»; Ούτε μία στο εκατομμύριο. Το τραγούδι όμως μέσα στη συγκινητική ομολογουμένως απλότητά του δεν υπαινίσσεται μόνο τη διαφορά νοοτροπίας σ’ ό,τι αφορά το πώς θα αντιδρούσε ένας έλληνας ερωτευμένος σε σχέση με έναν ερωτευμένο Γερμανό. Βαθαίνει τη διαφορά ώς ένα σημείο κυριολεκτικά ανατριχιαστικό, αν σκεφτείς πως ένας επόμενος στίχος λέει «Κι όλη η Λάρισα να μάθει πως εγώ σε αγαπώ».
Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς έναν άλλο λαό παρά μόνο τον ελληνικό με το σύνδρομο πως ό,τι τον αφορά προσωπικά μπορεί να ενδιαφέρει μια πόλη όπως η Λάρισα και υπό κλίμακα όλη την επικράτεια. Να αισθάνεται πως ακόμη και στον θάνατό του, ή μάλλον στην αυτοχειρία του, τους έχει όλους δίπλα του κι ότι η καταγγελία που επιχειρεί με την πράξη του αυτή δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους περιλειπόμενους ώστε να υπάρξει μια απόδοση δικαιοσύνης για το απονενοημένο διάβημά του, έστω κι αν η δικαιοσύνη αυτή δεν θα είναι τίποτε περισσότερο παρά να το πληροφορηθούν οι άλλοι.
Τελευταία Νέα