Το θρίλερ με τους αγνοουμένους

Κρίμα που οι δορυφόροι τους οποίους «κατέβασε» ο (κυβερνητικός) θίασος σκιών προκειμένου να αποδείξει το αυτονόητο, ότι οι πυρκαγιές είναι κατά βάση, και κατά κύριο λόγο, έργο εμπρηστών, δεν μπορούν να εντοπίσουν πού βρίσκονται οι αγνοούμενοι των πυρκαγιών. Οι δεκάδες ή εκατοντάδες. Τι έχουν γίνει. Ο θίασος αρνείται πεισματικά, έκτη ημέρα σήμερα, να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα: πόσοι είναι οι άνθρωποι αυτοί; Πώς ονομάζονται; Και κυρίως τι έχουν γίνει; Είναι νεκροί; Κι αν είναι νεκροί, πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα ίχνος τους κάπου;

Ώς την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο αριθμός των νεκρών παρέμενε σταθερά στους 88. Αν δεν υπάρχει κάποιου είδους «παρέμβαση», την οποία δεν μπορεί να συλλάβει ο νους μου, τι είδους και με ποιον τρόπο έχει γίνει αυτή, τότε δεν υπάρχουν αγνοούμενοι. Εχουν όλοι βρεθεί. Είτε είναι στο νεκροτομείο είτε στα νοσοκομεία.

Είναι έτσι; Κι αν συμβαίνει αυτό, γιατί δεν βγαίνει ένα κυβερνητικό στέλεχος να διαβεβαιώσει σχετικά τους εκατοντάδες αγωνιώντες συγγενείς και φίλους που τους αναζητούν μάταια;

Φοβάμαι ότι κάτι «παίζει» με όλο αυτό, και επειδή κυκλοφορούν ανόητες φήμες, καλό είναι η κυβέρνηση διά του εκπροσώπου της ή κάποιου άλλου να ξεκαθαρίσει το θέμα. Να πάψει πια η επώδυνη σύγχυση που επικρατεί.

Φήμες που επιτείνονται από το γεγονός ότι δόθηκαν τέσσερα – πέντε τηλέφωνα για να δηλωθούν αγνοούμενοι από τις πυρκαγιές, αντί να δοθεί στους ενδιαφερομένους ένα, ώστε μετά να γίνει μια άθροιση να ξέρουμε, πενήντα αγνοούνται, τριάντα, δέκα ή διακόσιοι;

Σε ό,τι αφορά τώρα τη μεγάλη ανακάλυψη περί εμπρησμών που κατέγραψαν οι δορυφόροι τους οποίους επικαλείται το σαΐνι, αρμόδιος επί Διαστήματος, δορυφόρων και εξωγήινης ζωής, υπουργός Παππάς, έχω να του πω ότι «ήμουνα νιος και γέρασα» καλύπτοντας ως δημοσιογράφος τέτοια γεγονότα.

Εκείνη δε η περιοχή, το Νταού Πεντέλης, μπορεί να έχει καεί και εκατό φορές –τον ενημερώνω. Και η ίδια η Πεντέλη άλλες τόσες. Παλιότερα από βοσκούς και καλλιεργητές, μετά από οικοπεδοφάγους, και τα τελευταία χρόνια από ανώμαλους που ήθελαν να βλέπουν τις πυροσβεστικές να τρέχουν και τα αεροπλάνα να πετάνε από πάνω τους ρίχνοντας νερό. Και;

Πάντα πίσω από κάθε φωτιά υπάρχει μια στόχευση, κάποιος κερδίζει ή θα κερδίσει μελλοντικά κάτι από αυτή. Σημασία έχει τι κάνει το κράτος για να προστατεύσει ανθρώπους και περιουσίες. Πόσο έγκαιρα επεμβαίνει και τι μέτρα παίρνει για να προστατεύσει τους πολίτες του. Και από τις εκατό φωτιές στο Νταού τα τελευταία σαράντα χρόνια, εγώ δεν θυμάμαι άλλη φορά να είχαμε θύματα. Αυτή τη φορά είχαμε. Και πολλά. Γιατί την κρίση τη διαχειρίστηκε μια ανίκανη κυβέρνηση, η δική του…

Στο μεταξύ, με πόνο ψυχής πληροφορούμαι ότι όλο τον προγραμματισμό τού ανατρέπει του Αλέξη Τσίπρα η τραγωδία με την πυρκαγιά στο Μάτι. Οπως μου έλεγαν προχθές σε πέριξ της Πλατείας Φιλικής Εταιρείας, της γνωστής Πλατείας Κολωνακίου, καφέ, ο Πρωθυπουργός δεν είχε εγκαταλείψει την ιδέα μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, ακόμη και μέσα στο φθινόπωρο. Οτι αυτά που κυκλοφορούσαν για αιφνιδιαστικές εκλογές στις 7 ή τις 14 Οκτωβρίου δεν ήταν αποκυήματα φαντασίας ή ευσεβείς πόθοι της ΝουΔου. Το σκεπτικό του ήταν να αιφνιδιάσει, λέει, με εκλογές, ενώ θα ήταν νωπές ακόμη οι εξαγγελίες παροχών που θα έκανε στη ΔΕΘ το διήμερο 8 και 9 Σεπτεμβρίου. Εκεί όπου θα σήμαινε (και θα σημάνει ασφαλώς, το πιστεύω) πανηγυρικά το τυπικό τέλος των Μνημονίων και της εξόδου της χώρας από την κρίση –ασχέτως αν και στα Μνημόνια παραμένουμε, και από την κρίση δεν βγαίνουμε.

Τώρα όμως με τις βαριές ευθύνες που έχει η κυβέρνηση για τη φονική πυρκαγιά και την κοινή πεποίθηση ότι ηγείται μιας ανίκανης και γι’ αυτό επικίνδυνης κυβέρνησης, η ιδέα των εκλογών για σύντομα τουλάχιστον, επί του παρόντος, εγκαταλείπεται. Και χωρίς, δε, να προσμετρηθεί το πολιτικό κόστος που έχει ήδη προσωπικά ο ίδιος και η κυβέρνησή του από τη συμφωνία των Πρεσπών για το Μακεδονικό.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, «χάλασε» το καλοκαίρι του ανθρώπου. Εκεί που την είχε αράξει στο σπίτι τού συγκροτήματος του εφοπλιστή Μαρτίνου στο Λαύριο και την περνούσε ζάχαρη, μία ώρα από την Αθήνα, ξένοιαστος από σκοτούρες. Τον… σκέφτομαι.

Ξέρει τι κάνει αυτός…

Τούτων δοθέντων, στο κρίσιμο ερώτημα αν μπορεί η βιβλική καταστροφή στο Μάτι, που κόστισε τόσες ζωές και τόσες περιουσίες, να αποτελέσει την αφορμή για έκτακτες πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητες των σχεδιασμών Τσίπρα, απαντώ: τώρα, όπως είναι τα πράγματα –απαντώ, για να μην αφήσω τίποτε απορίες να σέρνονται –με τίποτε.

Η φονική κυβερνητική ανικανότητα, η θρασύτητα με την οποία η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κατάσταση και κυρίως η γαϊδουριά και ο απίστευτος παχυδερμισμός τους να μην παραιτηθεί ένας (ένας!), έστω, για την εκατόμβη των αθώων θυμάτων θα οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια νούμερα.

Δεν είναι βλάκας λοιπόν ο Τσίπρας να κάνει, εκουσίως, εκλογές. Ούτε που τις σκέφτεται σε αυτήν τη φάση. Και επειδή είναι τακτικιστής και αρκετά καλός μελετητής του θυμικού του ελληνικού λαού, τώρα κάθεται σε μια γωνιά και περιμένει να καταλαγιάσουν ο πόνος, ο θυμός, η οργή, η απογοήτευση, η αποστροφή, η ναυτία, ο εμετός (για μερικούς εξ αυτών). Θα εμφανιστεί, στοιχηματίζω, στα μισά της άλλης εβδομάδας. Οταν όλα πια θα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Οι νεκροί θα έχουν ταφεί, οι ζωντανοί θα μετράνε τις πληγές τους, τα πεντοχίλιαρα θα έχουν αρχίσει να ρέουν, οι υποσχέσεις θα υλοποιούνται δειλά δειλά. Ξέρει τι κάνει ο Τσίπρας, το βεβαιώνω…

Υστερα υπάρχει και το ιστορικό προηγούμενο που του δίνει ίσως κάποια ελπίδα: ο… Καραμανλής. Ο άλλος, όχι ο μεγάλος. Που μπορεί επί των ημερών του να κάηκε η μισή Ελλάδα, το σκοτεινό καλοκαίρι του 2007, και μαζί της πάνω από 80 άτομα, αλλά ο ίδιος το αποτόλμησε, έστησε κάλπες πάνω στα φέρετρα, έναν μήνα μετά το τέλος των πυρκαγιών, και τις κέρδισε. Γιατί και αυτός γνώριζε ότι έτσι είναι ο Ελληνας: ξεχνάει εύκολα.

Η ελπίδα Τσίπρα, λοιπόν, έχει ονοματεπώνυμο: Κώστας Καραμανλής. Θα ακολουθήσει το παράδειγμά του; Θα δείξει. Πάντως, οφείλω να το ομολογήσω, μοιάζουν –σε θρασύτητα. Ο Καραμανλής, όπως ίσως θυμούνται οι επιμελείς αναγνώστες μου, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, διότι δήθεν έπρεπε να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή ενόψει των δυσμενών εξελίξεων στην οικονομία. Και την πήρε την εντολή αυτή, κέρδισε τον Παπανδρέου με περίπου 4 μονάδες διαφορά, αλλά μετά «ερμήνευσε» την εντολή καταπώς εκείνος ήθελε: ως εντολή για διορισμούς, παροχές κ.λπ. Αποτέλεσμα; Εστειλε τη χώρα στα βράχια. Ητοι, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε να αποτρέψει τη διαφαινόμενη μοιραία εξέλιξη στην οικονομία, αλλά επιβάρυνε κι άλλο την κατάσταση, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα κατευθείαν στη χρεοκοπία.

Ετούτος εδώ που του μοιάζει σε πολλά, εξετάζει εκλογές με στόχο τη διαχείριση της ήττας του, που δεν είναι απλώς διαφαινόμενη, είναι σχεδόν σίγουρη. Γιατί γνωρίζει ότι αν μεθοδεύσει σωστά την κατάσταση, έχει μια πιθανότητα να επανέλθει στην εξουσία στις επόμενες εκλογές. Αλλιώς θα κάθεται στο πατρικό του, και πραγματικό του σπίτι, στη Ροδόπολη, στον Διόνυσο, να κοιτάζει την Πεντέλη και να μην πληρώνει και ενοίκιο στο διαμέρισμα της Κυψέλης.

Βίοι παράλληλοι…