«Για τις Ενοπλες Δυνάμεις αυτό που λέτε είναι άδικο, ήταν εδώ» είπε ο πολιτικός τους προϊστάμενος. «Δεν τους είδα» απάντησε ο πολίτης. «Μόνο ο Πορτοσάλτε κι εσείς τα λέτε αυτά» ανταπάντησε ο υπουργός. «Εγώ δεν τους είδα» επέμεινε ο πολίτης. Το απόσπασμα από τον διάλογο του υπουργού Εθνικής Αμυνας με έναν κάτοικο στο Μάτι συνοψίζει τον τρόπο με τον οποίο κάνει αυτοψία ένας Καμμένος στα καμένα. Γιατί; Επειδή μπορεί ο Ανεξάρτητος Ελληνας να έβαλε το σκούρο του κοστούμι με μαύρο μπλουζάκι πόλο και να επέλεξε μια μέθοδο «επεμβατικής» πολιτικής, αλλά δεν κατόρθωσε να καμουφλάρει το πραγματικό του στυλ τού πολιτεύεσθαι –εκείνο που στηρίζεται στο δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Ο Πάνος Καμμένος αποπειράθηκε χθες κατά τη διάρκεια της μίνι περιοδείας του στις πληγείσες από τη φονική πυρκαγιά περιοχές να εμφανιστεί περίπου ως statesman που αναζητεί τα βαθύτερα αίτια. Το επιχείρημα που άρθρωνε όταν τον ρωτούσαν για τις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού ήταν πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καταστροφή και η άναρχη δόμηση της περιοχής. Οταν, φέρ’ ειπείν, τον ρώτησε δημοσιογράφος του BBC γιατί δεν υπήρξε δρόμος διαφυγής και συντονισμένη επιχείρηση που θα επέτρεπε στον κόσμο να φύγει, εκείνος αποκρίθηκε: «Αυτό είναι έγκλημα του παρελθόντος, γιατί στο Μάτι και σε αυτή την ακτογραμμή της Αττικής, όλες αυτές οι κατοικίες, η πλειοψηφία, έχουν οικοδομηθεί χωρίς άδεια. Εχουν κάνει κατάληψη της ακτής χωρίς να εφαρμόζουν τους νόμους». Και όταν ο κάτοικος που χαρακτήρισε Πορτοσάλτε τού εξέφραζε τα παράπονά του, αυτός απαντούσε με ερωτήματα τύπου «Εσείς έχετε άδεια;» και «Ωραία, στην άδεια που έχετε γιατί δεν απαιτήσατε ποτέ να ανοίξει ένας δρόμος;».
Τι μπορεί να συμπεράνει κανείς διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις των υπουργικών απαντήσεων; Ο μικρός κυβερνητικός εταίρος μένει πιστός στο μότο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, «για όλα φταίνε οι κακοί προηγούμενοι». Ακόμη και για τις φυσικές καταστροφές. Από μια άποψη το εμπλουτίζει κιόλας, μιας και στη δεδομένη περίπτωση στην καμμενική ανάλυση φταίνε και οι κάτοικοι, το εκλογικό σώμα δηλαδή. Κι εδώ ακολουθεί την κυβερνητική γραμμή, όπως φάνηκε από τη δήλωση του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, που γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Η παθητική αποδοχή των τετελεσμένων, η κοινωνική νομιμοποίηση της αυθαίρετης και χωρίς συλλογική ευθύνη δόμησης, ο συμβιβασμός με τις παθογένειες του παρελθόντος και τα συμφέροντα που τις συντηρούν είναι μια παγίδα».
Κακό τάιμινγκ. Οφείλει, βέβαια, κάποιος να αναγνωρίσει πως πιθανόν έχει δίκιο ο Καμμένος, αν τα κτίσματα είναι αυθαίρετα ευθύνεται και το κράτος και οι ιδιοκτήτες τους –αμφότεροι παρέβησαν τους νόμους. Από την άλλη, όμως, η επιλογή του τάιμινγκ για μια κρίση διδακτισμού από κάποιον που εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το μακρινό 1993 με τη ΝΔ και κάθισε για πρώτη φορά σε υφυπουργικό θώκο το 2007, μοιάζει το λιγότερο λάθος στρατηγική. Πόσω μάλλον αν εφαρμόζεται με επιθετικότητα, όπως αυτή που υποκρύπτει η πρόταση «Εγώ θέλω να σας δω όταν θα μπούμε να πάρουμε ένα μέτρο από τον καθένα σας για να ανοίξουμε έναν δρόμο προς την παραλία». Ή με διάθεση υποβάθμισης όσων συνέβησαν σαν αυτή που διακρίνεται στην ατάκα «Εντάξει, πάντως, από τη θάλασσα πνιγήκανε πέντε».
Με άλλα λόγια, η επικοινωνιακή πρωτοβουλία του να δώσει το «παρών» επιτόπου και να ακούσει τις διαμαρτυρίες των πυροπλήκτων ήταν μια ορθή απόφαση. Παρά, όμως, το αναμφισβήτητο θεατρικό του ταλέντο, ερμήνευσε τον ρόλο του πολιτικού που βρίσκεται δίπλα στον πολίτη –για να το πούμε κομψά –άσχημα.