«Αναλαμβάνω ακέραια την πολιτική ευθύνη» είπε ο Αλέξης. Οχι στον ελληνικό λαό. Στους συντρόφους υπουργούς. Ας είναι. Τι πάει να πει «αναλαμβάνω την ευθύνη»; Εχει συνέπειες αυτή η κουβέντα; Εχει κόστος; Εχει αποτελέσματα; Ή τη λέμε αέρα πατέρα; Να το δούμε. Το «αναλαμβάνω την ευθύνη» δεν είναι κάτι το πρωτότυπο. Ή το καινοφανές. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι κάτι το σύνηθες. Για ψωμοτύρι το έχουνε. Οσοι θέλουν να ξεφύγουν από τη δύσκολη θέση. Πετάνε «αναλαμβάνω την ευθύνη» και τελειώνει η κουβέντα εκεί. Εκ του ασφαλούς. Δεν πρωτοτύπησε ο Αλέξης (φωτογραφία κάτω). Πριν απ’ αυτόν έχουν ανακαλύψει αυτή τη πατέντα άλλοι. Και για ήσσονος σημασίας θέματα. Γκουγκλάρεις και διαπιστώνεις ότι το ποδόσφαιρο, σε σχέση με τη πολιτική, είναι εκατό χρόνια μπροστά. Χάνει ο Παναθηναϊκός 4-2 από την Ξάνθη. Κανένα πρόβλημα για τον Αναστασίου να πει τη μεγάλη κουβέντα: «Αναλαμβάνω την ευθύνη για την κακή εικόνα της ομάδας».
Υποκριτικό
Φέρνει ο Παναθηναϊκός 0-0 με τον Λεβαδειακό στη Λεωφόρο, στο ίδιο μοτίβο ο Μαρίνος Ουζουνίδης (μεγάλη φωτογραφία): «Δεν θα κατηγορήσω τους παίκτες όπως όλοι. Αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη». Χάνει η ΑΕΚ 3-2 από τον Παναιτωλικό, την ίδια κασέτα ο Ζοσέ Μοράις: «Αναλαμβάνω την ευθύνη για τα αποτελέσματα». Αποκλείεται ο Ολυμπιακός από τη Χάποελ Μπερ Σεβά. «Αναλαμβάνω την ευθύνη και είμαι έτοιμος να συνεχίσω» ο Βίκτορ Σάντσεθ. Το αν θα συνεχίσει βέβαια ο όποιος Σάντσεθ δεν εξαρτάται απ’ αυτόν. Αλλος είναι που θ’ αποφασίσει. Γι’ αυτό και δεν συνέχισε. Κανέναν προπονητή δεν έσωσε το υποκριτικό «αναλαμβάνω την ευθύνη». Οπως δεν θα σώσει τον Αλέξη. Προπονητές και πρωθυπουργούς ένα πράγμα τούς κρατάει στη θέση τους: το αποτέλεσμα. Κερδίζεις; Μένεις. Χάνεις; Φεύγεις. Κερδίζεις στη μάχη της ανεργίας, της φορολογίας, της διαχείρισης των (όποιων) κρίσεων; Μένεις. Χάνεις; Φεύγεις.
Αυτοθυσία
Το «αναλαμβάνω την ευθύνη είναι μία φτηνή, μία υποκριτική δικαιολογία. Την ευθύνη την ανέλαβε ο καπετάνιος του «Τιτανικού». Που φουντάρισε μαζί με το καράβι. Δεν έχεις την απαίτηση να κάνουν κάτι ανάλογο ο Τόσκας, ο Σκουρλέτης κι ο Αλέξης. Να αυτοπυρποληθούν. Η αυτοθυσία για τον πολιτικό δεν έχει να κάνει με την ίδια του τη ζωή, όπως με τον καπετάνιο του «Τιτανικού». Θυσία για τον πολιτικό είναι η απώλεια της καρέκλας. Η παραίτηση. Οταν λέει «αναλαμβάνω την ευθύνη» και μάλιστα ακέραια, υποβάλλει τη παραίτησή του. Ή λέει αλλάζω αυτό κι αυτό. «Αναλαμβάνω την ευθύνη» και μένουν όλοι και όλα ως έχουν δεν υπάρχει. Είναι παραμύθι φούρναρης. «Αναλαμβάνω την ευθύνη» χωρίς συνέπειες ή αλλαγές είναι απάτη. Να μην είμαστε όμως άδικοι. Οπως δήλωσε άλλωστε μετά το τέλος της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, «Δεν είναι ώρα για λόγια, αλλά για έργα».
Αρπακολλατζήδες
Και για του λόγου το αληθές, δόθηκε στη δημοσιότητα μία δέσμη νέων μέτρων. Για να μη μας ξαναβρεί το κακό. Μεταξύ των οποίων ότι «για το υπόλοιπο του καλοκαιριού, σε όλες τις περιοχές υψηλού κινδύνου, θα υπάρχουν μεικτές περιπολίες αποτελούμενες από την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και τον Στρατό». Κάτι είναι κι αυτό. Κι εκεί που ετοιμάζεσαι να τους δώσεις έναν πόντο, κρατάς μια πισινή: «Δεν ρίχνω μια ματιά στο Google»; Οπου και ανακαλύπτεις ότι πρόκειται για αρπακολλατζήδες της κακιάς ώρας. Εμφανίζουν δηλαδή, σαν καινούργιο, κάτι που είχε εφαρμοστεί πριν από οκτώ χρόνια. Το 2010. Επί Γιωργάκη. Και μάλιστα τον Ιανουάριο. Οχι εκ των υστέρων. Η σχετική ανακοίνωση είχε ως εξής: «Στη βάση του νέου δόγματος της διακλαδικότητας, θα έχουμε φέτος στη διάθεσή μας μεικτές περιπολίες από προσωπικό της Πυροσβεστικής, της Αστυνομίας αλλά και των Ενόπλων Δυνάμεων, πάντα μαζί με τους εθελοντές».
Παπατζήδες
Τόμπολα. Κι είναι μάταιο να αναρωτηθείς αν πρόκειται για άσχετους ή για παπατζήδες. Αν και το πλέον πιθανό είναι να ισχύουν και τα δύο. Συν βέβαια και το απαραίτητο θράσος. Για να πουλάς παπατζιλίκι με τόση ευκολία πρέπει να το διαθέτεις και στον μέγιστο βαθμό μάλιστα. Κι αν οι υπουργοί είναι άσχετοι και σκιτζήδες, τα στελέχη των Σωμάτων τι κάνουν; Δεν βρέθηκε ένας, από τον Στρατό, την Αστυνομία και την Πυροσβεστική, να τους πει ότι αυτό που θέλουν να εμφανίσουν ως νέο έχει τεθεί σε ισχύ από το 2010; Είναι προφανές. Σαφώς και γνωρίζουν. Είναι όμως το παπατζιλίκι που κυριαρχεί. Ακόμα και σ’ αυτές τις τραγικές στιγμές. Αφού δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε κάτι ή να σκεφτούμε κάτι, πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Βγάζουμε από το συρτάρι κάτι που έχει εφαρμοσθεί πριν από οκτώ χρόνια, το λανσάρουμε για καινούργιο και καθαρίσαμε. Ψυχρά και απροκάλυπτα.
Θράσος
Το να λένε ψέματα προεκλογικά κάπου έχει γίνει αποδεκτό. Το να λένε ψέματα για να αποποιηθούν των ευθυνών τους είναι σύνηθες. Το να λένε ψέματα για δήθεν νέα μέτρα, όταν αρκετοί από τους νεκρούς είναι ακόμα άταφοι, είναι χοντρό. Και δείχνει το μέγεθος του θράσους και της αναλγησίας. Και το πόσο ειλικρινές είναι το «αναλαμβάνω την ευθύνη».
Τελευταία Νέα