Αναζήτηση
Τον Οκτώβριο του 2011, ο Ντάνιελ Φρόμσον αγόρασε από ένα κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών στην Ουάσιγκτον ένα vintage μαύρο σακάκι με αφηρημένη, καρό, κοκκινογκρίζα ύφανση. Δεν του κόστισε ακριβά και είχε σκοπό να το φορέσει τη βραδιά του Halloween, παραπέμποντας λίγο, αυτό τουλάχιστον ήλπιζε, στον Μπομπ Ντίλαν την εποχή του «Blonde on Blonde». Αλλά το χειροποίητο σακάκι με τη μεταξωτή φόδρα και τα ξύλινα, ανάγλυφα κουμπιά τον κέρδισε. Εδειχνε σχεδόν καινούργιο και του έπεφτε καλά. Κατέληξε λοιπόν να το φοράει συχνά. Μέχρι που, μια μέρα, μήνες αργότερα, ανακάλυψε σε μία από τις τσέπες του ένα σημείωμα. Μόλις δύο προτάσεις, γραμμένες πάνω σε μια κιτρινισμένη κάρτα: «Αυτό το σακάκι βρισκόταν μέσα στο αεροσκάφος με τον Χόμερ στις 6 Δεκεμβρίου του 1974. Ηταν φυλαγμένο σε πλαστική θήκη και μας επεστράφη από το γραφείο κηδειών».
Αυτό το σακάκι είχε επιζήσει μιας καταστροφής που αφαίρεσε ζωές. Δημοσιογράφος του «New York Times Magazine», ο Ντάνιελ Φρόμσον δεν άργησε να υποκύψει στον πειρασμό να μάθει περισσότερα. Γκούγκλαρε «Χόμερ», «συντριβή» και την ημερομηνία που ήταν γραμμένη στην κάρτα. Και έπεσε πάνω σε ένα μακροσκελές έγγραφο, την απόφαση ενός δικαστή σε μια αγωγή αποζημίωσης λόγω ανθρωποκτονίας, που περιέγραφε αναλυτικά τη συντριβή ενός δικινητήριου Cessna κοντά στο Πάιν Μπλαφ του Αρκανσο. Ο Χόμερ Χέντρικσον ήταν συνεπιβάτης. Και δημοσιογράφος –όπως και ο Φρόμσον. Το Cessna συνετρίβη στη διάρκεια της προσγείωσης, εν μέσω σχεδόν μηδενικής ορατότητας –για την οποία ο εκπαιδευόμενος ελεγκτής κυκλοφορίας δεν είχε προειδοποιήσει τον πιλότο. Και οι τέσσερις επιβαίνοντες σκοτώθηκαν επιτόπου. Σε λίγες εβδομάδες, έμαθε ο Ντάνιελ ψάχνοντας λίγο περισσότερο, ο Χόμερ θα έκλεινε τα 52 του χρόνια. Αφησε πίσω του τρία παιδιά και μία σύντροφο 25 χρόνων, η οποία τον λάτρευε και βυθίστηκε σε κατάθλιψη όταν τον έχασε. Τον περιέγραφαν ως «ιδανικό σύζυγο» και «εξαιρετικό εφημεριδάνθρωπο».
Ο Ντάνιελ Φρόμσον έχει αναρωτηθεί πολλές φορές τι σημαίνουν όλα αυτά: το μικρό θαύμα της επιβίωσης του σακακιού, το αργό ξεδίπλωμα της ιστορίας του. Για εκείνον σημαίνουν πως τα μεταχειρισμένα ρούχα δεν είναι απλώς μεταχειρισμένα, είναι ποτισμένα με τις ζωές των ζωντανών και των νεκρών. Βασικά, έχουν τη δική τους ζωή, συχνά μάλιστα κρύβουν μυστικά και μυστήρια που θα ζήλευε και μια μεσαιωνική ταπισερί. Του αρέσει να σκέφτεται έτσι του δημοσιογράφου, το θεωρεί μια άσκηση στην ενσυναίσθηση. Και αν έχει δίκιο σε κάτι, είναι πως χρειαζόμαστε τέτοιες ασκήσεις. Λίγη εξάσκηση σε αυτή την ικανότητα, που σε κάνει να νιώθεις τον άλλο, να μπαίνεις στη θέση του, να διδάσκεσαι, να ξεφορτώνεσαι λίγη από την αμετροέπειά σου. Για να μη φτάνεις σε σημείο να υβρίζεις τους νεκρούς και να μετατρέπεις τους θύτες σε θύματα. Μα και αυτός ο Ομηρος, επιβάτης σε Cessna μια νύχτα με ομίχλη;
