Για την αντιπολίτευση πήγε «σαν τον κλέφτη» και «σε απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον». Πίσω, όμως, από την πρώτη ανάγνωση της συγκεκριμένης κριτικής, τι εννοούν; «Αν πας στον τόπο της καταστροφής ή έστω στην τοποθεσία του προβλήματος, διακινδυνεύεις να δεχθείς παράπονα και οργή. Διακινδυνεύεις να νιώσεις ανεπιθύμητος. Αυτή, όμως, είναι και η ουσία. Ενδέχεται να φας τα μούτρα σου, αλλά κάπως πρέπει να δείξεις ότι αντιλαμβάνεσαι τι περνούν οι πολίτες» λέει γνωστό γαλάζιο στέλεχος. Το ζητούμενο, άρα, είναι η ενσυναίσθηση. Αν καλέσει κανείς έμπειρους πολιτικούς να ορίσουν τον ενδεδειγμένο τρόπο «επεμβατικής» πολιτικής, λοιπόν, οι περισσότεροι απαντούν με ένα παράδειγμα: Τις γαλότσες του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Τις φόρεσε τον Αύγουστο του 2002, ύστερα από πλημμύρες, και εκεί που το SPD βρισκόταν στα τάρταρα των δημοσκοπήσεων κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ανθρωποι που έχουν συναναστραφεί τον Τσίπρα λένε πως έχει όντως επικοινωνιακό χάρισμα, είναι δηλαδή κάποιος που κερδίζει τον άλλο σε προσωπικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, θα ήταν ίσως μια λύση να δοκιμάσει να το αξιοποιήσει στα καμένα.
Αυτοψία
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να κάνει λουτρό στον λαό σχεδόν σαν ροκ σταρ. Κι όμως, όπως λέει και το κλισέ, ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός πια και αυτό από μόνο του αρκεί για να κλονίζονται οι βεβαιότητες. Απόδειξη πως χθες ο Πρωθυπουργός πήγε στο Μάτι για αυτοψία δύο ώρες αφού χάραξε. Για την ακρίβεια, όταν οι κάμερες των πρωινών εκπομπών βρίσκονταν στη Ραφήνα. Ας δεχθούμε για χάρη της συζήτησης πως επέλεξε να τον ακολουθεί δική του κάμερα –και να δώσει στη δημοσιότητα το Μαξίμου δικής του σκηνοθεσίας βίντεο από την επίσκεψη –επειδή τα συστημικά κανάλια έχουν ροπή στα fake news, που λένε και οι συριζαίοι. Ας συμφωνήσουμε με το επιχείρημα των συμπαθούντων την πρώτη φορά Αριστερά ότι η τηλεοπτική κάλυψη έχει πάντα μια οπτική γωνία, εκείνη του Μέσου στο οποίο εργάζεται ο ρεπόρτερ και αυτό ακριβώς ήθελε να αποφύγει. Είναι, παρ’ όλα αυτά, ο τρόπος που επέλεξε ο ενδεδειγμένος τρόπος αυτού που οι πολιτικοί αποκαλούν «επεμβατική» πολιτική;
Ενσυναίσθηση