Τα ευχάριστα νέα είναι ότι τουλάχιστον ένας από τους αγνοούμενους της καταστροφής βρέθηκε σώος και αβλαβής: ο Πρωθυπουργός.

Εντοπίστηκε ξημερώματα να κόβει βιαστικά βόλτες στα αποκαΐδια.

Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι οι επιζήσαντες δεν τον πήραν χαμπάρι να του εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους.

Αλλά έτσι είναι ο Πρωθυπουργός. Ενας σεμνός και διακριτικός άνθρωπος.

Να φανταστείτε ότι την περασμένη Δευτέρα αναγκάστηκε να παίξει θέατρο ότι όλα πάνε καλά για να μην μας ταράξει. Οι άλλοι μαζεύαν τους νεκρούς κι εκείνος ρωτούσε πότε θα πετάξουν τα Καναντέρ!

Ολα τα πράγματα όμως στη ζωή έχουν ένα τέλος. Τα ωραιότερα παραμύθια και οι χειρότεροι εφιάλτες.

Τώρα λοιπόν που θα χωριστούμε για κανένα μήνα, ας αναλογιστούμε δυο απλά πράγματα.

Πρώτον. Πόσο κακό μπορεί να κάνει σε έναν τόπο η ανικανότητα εκείνων που τον κυβερνούν. Ποιός λογικός άνθρωπος θα προσλάμβανε ποτέ τον Σκουρλέτη ή τον Τζανακόπουλο ή τον Τόσκα για οποιαδήποτε δουλειά; Τους αναθέσαμε να μας προστατεύουν!

Δεύτερον. Πόσο κακό μπορεί να κάνει σε έναν τόπο η ανοησία ή η αφέλεια ή η ευπιστία ή η κουταμάρα των κατοίκων του όταν αναθέτει σε τέτοιους ανθρώπους να τον προστατεύουν.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες ούτε δικαιολογίες.

Τόσοι ήταν από την αρχή. Δεν το έβλεπαν μόνο όσοι δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να το δουν.

Γι’ αυτό ακούω βερεσέ κάτι κεντροαριστερούς τελάληδες και γελάω με κάτι δεξιούς Λούληδες που κατάλαβαν ότι ο Τσίπρας “ωρίμασε” και “ήλθε για να μείνει” –ελπίζω να μην ψάχνει και σπίτι στο Μάτι!

Οι υπόλοιποι ήλθε η ώρα να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Με τις σημερινές συνθήκες (και δεν βλέπω πώς μπορεί να αλλάξουν…) η τιμωρία της κυβέρνησης μοιάζει αναπόφευκτη.

Η απομόνωσή της θα είναι όλο και πιο ασφυκτική. Το “φύγετε!” εκκωφαντικό. Ποιος θα συμπράξει στο παραμικρό με μια “Κυβέρνηση Εκατό Νεκρών”;

Οι οδοί διαφυγής με καρατομήσεις, ανασχηματισμούς κι άλλες ταρζανιές του Πρωθυπουργού κάηκαν στις πυρκαγιές. Αν υπήρχαν…

Το πάθημα όμως θα πάει χαμένο αν δεν γίνει μάθημα.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ούτε μαγικές συνταγές, ούτε κρυμμένοι θησαυροί, ούτε άφθαρτοι ηγέτες, ούτε ανεπίληπτοι ηθικολόγοι.

Οτι δεν ενδιαφέρει αν ο νέος είναι ωραίος. Οτι άφθαρτοι είναι συνήθως οι ανίκανοι, ανεπίληπτοι οι υποκριτές και μάγοι οι απατεώνες.

Αυτό νομίζω πρέπει να αποτελέσει το μεγάλο δίδαγμα της “περιπέτειας ΣΥΡΙΖΑ”.

Την οποία εύχομαι να μην ξεχάσουμε. Αλλά να χρησιμοποιήσουμε για εφαλτήριο μιας νέας εποχής.

Αντε παιδιά και να μη χανόμαστε!

Τελευταία Νέα