Μιλούσα προχθές το απόγευμα με τον πρόεδρο της ΚΑΕ Αρης Δημήτρη Γουλιέλμο και εντελώς αθώα και ανεπιτήδευτα του είπα αυτό που νιώθω…
«Καλή ομαδούλα φτιάχνετε»!
Δεν μιλούσαμε μέσω εικονοτηλεφώνου ή από το skype για να παρατηρήσω ιδίοις όμμασιν τον μορφασμό του, αλλά ήταν σαν να τον βλέπω να στραβομουτσουνιάζει προτού σχολιάσει την κουβέντα μου…
«Ε, όχι και ομαδούλα. Ντρέπεσαι να πεις ότι φτιάχνουμε ομαδάρα;».
Η ενθουσιώδης άποψη του προέδρου της ΚΑΕ Αρης θα κριθεί εν καιρώ τω δέοντι και τούτο το γνωρίζει ο ίδιος: ακόμη κι αν το αγνοούσε όμως θα φρόντιζε να του το υπενθυμίζει με τον δικό του, μοναδικό και απαράμιλλο, τρόπο έκφρασης (που συχνά μοιάζει με χρησμούς της Πυθίας) ο Βαγγέλης Αγγέλου!
Για να μην τον παρεξηγήσω και τον θεωρήσω υπερφίαλο, ο δικηγόρος που βρίσκεται εδώ και τέσσερις μήνες στο πηδάλιο του Αυτοκράτορα έσπευσε να επισημάνει το προφανές: «Στο τέλος της ημέρας η διαφορά ανάμεσα σε μια ομαδούλα και σε μια ομαδάρα έχει να κάνει με το εάν και πόσο συχνά η πορτοκαλί μπαλίτσα μπαίνει στο πλεκτό»!
Με απογοήτευσε διότι περίμενα να το χοντρύνει περισσότερο και ορμώμενος από το επώνυμό του να έλεγε ότι αυτή η διαφορά έχει να κάνει με το πόσο καλοί θα είναι στο σημάδι όσοι πάρουν τη βαλλίστρα και θελήσουν να μιμηθούν τον Γουλιέλμο.
Τον (λαϊκό ήρωα της Ελβετίας) Γουλιέλμο Τέλλο εννοώ, ο οποίος είχε κόψει με το βέλος του στη μέση το μήλο που τοποθετήθηκε πάνω στο κεφάλι του γιου του!
Πέρυσι ο Αρης έπεσε σε περιδίνηση, τσαλακώθηκε, κινδύνευσε με υποβιβασμό και πέρασε των παθών του τον τάραχον. Φέτος, σε πείσμα των περιορισμών, της δυσπιστίας και της καχυποψίας της πιάτσας έφτιαξε μια καλή ομαδούλα. Δεν ξέρω εάν θα εξελιχθεί σε ομαδάρα, αλλά, όπως επιμένει ο πρόεδρός της, «θα χτυπηθεί για τα καλά με όλους»…
