Τον ρώτησαν κάποτε γιατί εγκατέλειψε την πολυτελή ζωή, τη Μύκονο, το Γκστάαντ και το Μονακό, τους πρίγκιπες, τους μεγιστάνες και τους μαικήνες, προκειμένου να ασχοληθεί με τα κοινά. Και απάντησε: «Θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου. Η Ελλάδα είναι η ζωή μου».

Τον πίστεψαν. Τον στήριξαν. Τον ψήφισαν. Επιδίωξαν την εύνοιά του. Φωτογραφήθηκαν μαζί του. Και τώρα τον χαρακτηρίζουν όχι μόνο ανίκανο, όχι μόνο ανεπιθύμητο, αλλά και επικίνδυνο. Ο δήμαρχος του Μαραθώνα Ηλίας Ψινάκης είναι ένα από τα πρόσωπα των ημερών. Οχι επειδή έκανε άλλη μια εκκεντρική εμφάνιση ή πόζαρε δίπλα σε άλλη μια διάσημη προσωπικότητα. Αλλά επειδή κατηγορείται για την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Και επειδή εμμένει στην ακατανόητη απόφασή του να μην παραιτηθεί, έστω για λόγους ευθιξίας.

Τι κάνει έναν καλό δήμαρχο; Η χρηστή και αποτελεσματική διαχείριση των δημοτικών υποθέσεων. Η μέριμνά του να είναι ο δήμος καθαρός, λειτουργικός και φιλικός προς τους πολίτες. Πάνω απ’ όλα, όμως, η καθημερινή του επαφή με τους δημότες, είτε τον ψήφισαν είτε όχι, είτε τους συμπαθεί είτε όχι, είτε συμφωνεί ιδεολογικά μαζί τους είτε όχι.

Ο δήμαρχος Αθηναίων έχει κατηγορηθεί για πολλά. Οτι η πόλη είναι βρώμικη και δύσκολη, ότι τα τραπεζοκαθίσματα έχουν καταλάβει τα πεζοδρόμια, ότι οι καθημερινές διαδηλώσεις εξακολουθούν να αποτελούν μάστιγα. Οταν όμως χρειάστηκε να αντιμετωπιστεί εμπράκτως η βαρβαρότητα της Χρυσής Αυγής, ήταν εκεί. Οταν έπρεπε να επιδειχθεί αλληλεγγύη στους άστεγους, τους φτωχούς και τους μετανάστες, ήταν εκεί. Κι όταν έπρεπε να εκκενωθούν σε χρόνο – ρεκόρ οι κατασκηνώσεις του Αγίου Ανδρέα, ήταν εκεί.

Ο Ψινάκης δεν ήταν. Οταν καίγονταν οι συμπολίτες του, απουσίαζε. Οταν έπρεπε να οργανωθεί ένα σχέδιο διάσωσης, ήταν άφαντος. Στη συνέχεια ψέλλισε διάφορες δικαιολογίες, όπως ότι συντόνιζε τις επιχειρήσεις ή ότι η Μαραθώνος ήταν κλειστή. Το συντριπτικότερο επιχείρημά του ήταν ότι κάηκε το σπίτι του. Δεν κάηκε. Αλλά και να καιγόταν, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι σαν να λέει ο καπετάνιος ενός πλοίου που βυθίζεται ότι πήδηξε πρώτος στο νερό επειδή κινδύνευε η ζωή του.

Κατηγορίες και επιθέσεις έχει δεχθεί στο παρελθόν κι εκείνος –για τις προσωπικές του επιλογές, όμως, τους φίλους του, τη συμπεριφορά του. Τα έχουν αυτά τα προβλήματα οι πλούσιοι και οι διάσημοι, η ιδιωτικότητά τους συχνά δεν γίνεται σεβαστή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο. Η άσκηση του δημόσιου καθήκοντος είναι κάτι θεμελιωδώς διαφορετικό από τα πάρτι μασκέ και τις διαφημίσεις του καφέ. Αντίθετα με τους σταρ, που δικαιούνται να αδιαφορούν για τους άλλους, οι εκλεγμένοι πρέπει να δίνουν το παράδειγμα, είτε είναι δήμαρχοι, είτε περιφερειάρχες, βουλευτές, υπουργοί ή πρωθυπουργοί.

Αλλά αυτό που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα είναι η οίηση. Κι όταν προϋπάρχει κιόλας, ο χαρακτήρας της γίνεται εκρηκτικός.

Τελευταία Νέα