Ας ανακεφαλαιώσουμε. Την περασμένη Δευτέρα, πριν από τα μεσάνυχτα, ώρα που ο θάνατος το είχε στρώσει στο Μάτι, ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε εκτάκτως από ένα εξωτικό ταξίδι σε κάποια χώρα της Βαλκανικής.
Φόρεσε τη σπρετσατούρα μέσω της οποίας μπορεί να ξεχωρίζει εν μέσω ενός τσούρμου υποτακτικών, το καθαρό δηλαδή ολόλευκο πουκάμισό του, και συγκάλεσε κυβερνητική σύσκεψη που μεταδόθηκε απευθείας από την κρατική, δηλαδή την εγκάθετη, τηλεόραση.
Δόθηκε η εντύπωση αρμοδίως ότι όλα πήγαν καλά. Κι όταν την επομένη μετρούσαμε τα πτώματα, μας είπαν ότι ακόμα η κυβέρνηση δεν είχε πληροφόρηση.
Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος που μας έχει φλομώσει στο ψέμα λέει αλήθεια. Δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε.
Οταν έμαθε, τι έκανε; Δεν όφειλε να μαζέψει τους άχρηστους που ή τον κορόιδευαν ή δεν είχαν καταλάβει και να τους σουτάρει αυθωρεί; Κανένας ηγέτης κράτους δεν μπορεί να στηρίζεται σε στελέχη που του φιλοτεχνούν ψευδή εικόνα. Επειδή τότε δεν είναι ηγέτης, αλλά η καρικατούρα του.
Οταν όμως έχεις γίνει Πρωθυπουργός μόνο με το παραμύθι, η ψευδής εικόνα είναι για σένα προτιμότερη. Διότι είναι η εικόνα της προπαγάνδας.
Για τις ανάγκες της προπαγάνδας αλλωστε χρειαζόταν να κατασκευαστούν, ένοχοι. Ευκολάκι. Ιδού τα ΜΜΕ, οι αυθαίρετοι, οι νεκροί! Α, και η κλιματική αλλαγή.
Κοροϊδίες. Οι οποίες μετατράπηκαν σε οργή μετά την ασεβή λογομαχία του Καμμένου στα καμένα, με ανθρώπους που αντιμετώπισαν τον θάνατο και έζησαν την ακραία απώλεια.
Και κατόπιν έγιναν αηδία, μετά την επίσκεψη, αξημέρωτα, του Τσίπρα στο Μάτι, για τις ανάγκες της τηλεοπτικής προπαγάνδας.
Πήγε «αθόρυβα και χωρίς κανάλια», πανηγύριζε χθες μια εφημερίδα των συριζαίων. Πήγε σαν κλέφτης, περιστοιχισμένος από στελέχη του κι από ένστολους, σε αποστειρωμένο από θύματα της κρατικής αμέλειας περιβάλλον –για ακόμα μια ταινία μικρού μήκους.
Πού νομίζουν, άραγε, οι σύμβουλοι του Τσίπρα και όσοι τον κολακεύουν ότι ζούμε; Στην Ουκρανία του λιμού του 1932-33 –όταν, επίσης, ο Στάλιν φόρτωνε στα έξι εκατομμύρια νεκρούς το κόστος της εξαναγκαστικής κολεκτιβοποίησης;
Ευτυχώς, τα εγγόνια του Στάλιν ήρθαν στα πράγματα στη δημοκρατική Ελλάδα. Ο Τσίπρας, δηλαδή, έμπλεξε. Θύμα των δολοπλοκιών, των ψεμάτων αλλά και της ανικανότητάς του, θα καταλάβει οσονούπω ότι δεν φτάνει μια πάλλευκη (ή, έστω, γαλάζια) σπρετσατούρα για να γίνει το μαύρο άσπρο. Ιδίως όταν το μαύρο είναι το χρώμα του θανάτου.
