O Φιλ Τζάκσον που αξιώθηκε να στεφθεί δέκα φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ είπε κάποτε μια κουβέντα την οποία εν γνώσει ή εν αγνοία τους, όχι απλώς συμμερίζονται, αλλά υπερθεματίζουν ο Τσάβι Πασκουάλ και ο Ντέιβιντ Μπλατ…
«Η δύναμη της ομάδας είναι το κάθε μέλος της, αλλά η δύναμη του κάθε μέλους της είναι η ομάδα»!
Τι δεν καταλαβαίνεις, που λένε; Το τσιτάτο του «Ζεν Μάστερ» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιτομή της δημιουργίας μιας ομάδας η οποία θα αναδεικνύει και θα τονίζει τα πλεονεκτήματα των παικτών της, αλλά παράλληλα θα υποβαθμίζει και θα καμουφλάρει επιμελώς τα μειονεκτήματά τους.
Τα πλάνα
Δεδομένου ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός άφησαν πίσω τους την πρότερη αβερτοσύνη και πάντως δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους προϋπολογισμούς των Ρώσων, των Τούρκων και των Ισπανών, έχουν επιλέξει μια μετριοπαθή και οικονομικώς ελεγχόμενη πολιτική στις επιλογές των παικτών από την οποία δεν παρέκκλιναν ούτε φέτος.
Υπερέβησαν ίσως τον αρχικό σχεδιασμό τους (όχι τόσο από οικονομικής πλευράς, όσο με κριτήριο τις ανάγκες τους) οι Πράσινοι με τη μεταγραφή του Παπαγιάννη –όπως είχε πράξει μεσούσης της προπέρσινης σεζόν ο Ολυμπιακός με την παλιννόστηση του Παπανικολάου –αλλά γενικώς οι δυο ομάδες κινήθηκαν βάσει ενός συγκεκριμένου πλάνου. Τι ορίζει αυτό; Οτι εφόσον δεν τους εξασφαλίζει το break even, τουλάχιστον δεν θα τους κάνει να αιμορραγήσουν, να μπουν με τα μπούνια μέσα και να καταντήσουν σαν τη Φενέρμπαχτσε που σόκαρε την οικουμένη ανακοινώνοντας ότι το χρέος του ενιαίου συλλόγου ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσόν των 620.000.000 ευρώ.
Παρεμπιπτόντως με την παραμονή του Πασκουάλ (για τρίτη σεζόν) και την πρόσληψη του Μπλατ είναι φως φανάρι ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι προτιμούν να επενδύσουν σε μεγάλους προπονητές, παρά σε ακριβούς παίκτες, προσδοκώντας ότι ο Καταλανός και ο Αμερικανοϊσραηλινός θα κτίσουν ομάδες αξιώσεων με σήμα κατατεθέν την αθλητικότητα, που αποτελεί το εκ των ων ουκ άνευ προαπαιτούμενο στη σύγχρονη εποχή και θα… αρμέξουν το μάξιμουμ από εκείνους τους οποίους στρατολόγησαν.
Από μια πρώτη και πρόχειρη (διότι στηρίζεται σε εικασίες και ασκήσεις επί χάρτου) εκτίμηση προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο Μπλατ επέλεξε παίκτες με βάση όχι μονάχα τις ανάγκες του Ολυμπιακού, αλλά και το κίνητρο ενός εκάστου εξ αυτών να δείξει το ποιόν του και να φτιάξει το όνομά του. Αυτή άλλωστε είναι μια λογική την οποία οι Πειραιώτες ενστερνίσθηκαν εδώ και μια εξαετία, υποστηρίχθηκε από τον Ιβκοβιτς, τον Μπαρτζώκα και τον Σφαιρόπουλο και δημιούργησε υπεραξίες τύπου Χάινς, Ντάνστον, Χάντερ, Μπιρτς κ.λπ.
Ελληνες και εμπειρία
Ο Γκος, ο Τουπάν, ο Τίμα, ο Βεζένκοφ και ο ΛιΝτέι δεν προέρχονται από το πάνω ράφι, ούτε είναι φίρμες και περπατημένοι στο διεθνές στερέωμα, αλλά διαθέτουν προσόντα, όρεξη και επιθυμία να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, ενώ νιώθουν κιόλας υποχρεωμένοι στον Μπλατ για το ρίσκο το οποίο ανέλαβε και την εμπιστοσύνη που τους έδειξε.
Στην απέναντι όχθη ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε τρεις παίκτες με μεγάλο κασέ (Σίνγκλετον, Τζέιμς, Ρίβερς) και κινήθηκε πάνω σε τρεις βασικούς άξονες: τον έτι περαιτέρω εξελληνισμό του ρόστερ του (παραμονή Καλάθη και Παππά, μεταγραφή Παπαπέτρου, επιστροφή Παπαγιάννη), και την ενδυνάμωσή του σε εμπειρία (Λάσμε) και επιθετικό σκορ (Λάνγκφορντ, Τόμας).
Οι κινήσεις του Παναθηναϊκού και δη η μεταγραφή του Παπαπέτρου από τον Ολυμπιακό προκάλεσαν μεγαλύτερο ντόρο από εκείνες του αιώνιου αντιπάλου του, ωστόσο ο Πασκουάλ και ο Μπλατ έπειτα από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι γνωρίζουν καλά ότι το ζητούμενο δεν είναι οι εντυπώσεις, αλλά η ουσία.
Αυτή σημαδεύουν οι ίδιοι και οι οργανισμοί των οποίων ηγούνται και από δαύτη θα κριθούν κιόλας στο τέλος της σεζόν…
Τελευταία Νέα