Θυμάμαι νεαρή φίλη, θεατρολόγο, γεννημένη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 να αποφαίνεται για την ιστορική παράσταση του «Ερωτόκριτου» που είχε ανεβάσει το 1975 ο Σπύρος Ευαγγελάτος: «Δεν ξέρω, εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε». Αρχίσαμε μια συζήτηση περί της σχέσης με το παρελθόν που δεν είναι κατ’ ανάγκη βιωματική, όταν μάλιστα αφορά τη δουλειά σου. Ηταν ευγενική μεν αλλά, με μία, έστω και καλοδιατυπωμένη, αυτοαναφορικότητα έμοιαζε να απαξιώνει ό,τι είχε συμβεί πριν από τη γέννησή της, την οποία ταύτιζε, περίπου, με τη δημιουργία του κόσμου. Τουλάχιστον του δικού της. Την έφερα στον νου με αφορμή τις δηλώσεις του Χριστόφορου Βερναρδάκη που ανέμισε ως ελαφρυντικό το νεαρόν της ηλικίας του Πρωθυπουργού καθώς δεν ανήκει στις «γενιές των οικιστικών αυθαιρεσιών». Παρακάμπτω τα περί μετατόπισης ευθυνών όπως επίσης και το ότι το παράδειγμά μου είναι κουκκίδα σε σχέση με το πρωθυπουργικό φόντο. Παραμένω όμως στην ουσία που είναι το τεκμήριο της (νεαρής) ηλικίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ κεφαλαιοποίησε εδώ και χρόνια τη μικρή ηλικία του Αλέξη Τσίπρα. Στα κόμματα από τα οποία πέρασε ήταν πάντα, όπως λένε, ο «χαρισματικός μικρός». Εχω δε την εντύπωση ότι και ο ίδιος από τότε που ανέλαβε το τιμόνι της χώρας αισθάνεται ως «ο μικρός Ιησούς» που θα διώξει τους εμπόρους από τον ναό. Το άφθαρτο της ηλικίας του διατυμπανίζουν οι σύντροφοι και οι οπαδοί του. Αυτό προστατεύουν, έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η σύσκεψη – παρωδία, τον κάνουν να φαίνεται άσχετος και ανίδεος.
Το να επισημάνω ότι ένας πρωθυπουργός αναλαμβάνει, εκτός από τη διακυβέρνηση μιας χώρας, και τα «προικιά» του παρελθόντος της είναι αυτονόητο. Οπως επίσης το ότι ο κύριος Τσίπρας βουτά επιλεκτικά στους βυθούς των χρόνων διαλέγοντας τους αστερίες που του είναι χρήσιμοι. Το θέμα είναι ότι όταν ένας 44χρονος πολιτικός –ύστερα από τριάμισι χρόνια στην εξουσία –επικαλείται τη νιότη του για να αποσείσει ευθύνες, δεν είναι μικρός, είναι ολίγος. Ή ολίγιστος.
