Αναζήτηση
«Ως παιδί ήμουν μαυριδερή και τριχωτή. Και μελαγχολική. Σε μια γωνιά όλο διάβαζα, σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα και σημασία. Αφού ‘λέγαν οι γονείς μου «πες μας ένα τραγουδάκι, χαμογέλα λίγο, μίλα στους ανθρώπους». Τίποτα εγώ. Μετά, κατά τα 16 που άρχισα να ασχολούμαι με τα αγοράκια, έγινα ξαφνικά πολύ εξωστρεφής» αφηγήθηκε πριν από δέκα χρόνια η Ρίκα Βαγιάνη μιλώντας για τα παιδικά και τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας.
Κι έτσι ακριβώς αφοπλιστική ήταν πάντα.Η είδηση του θανάτου της ελληνίδας δημοσιογράφου, άφησε σε συγγενείς, φίλους και συναδέλφους, ένα κενό κι μια απέραντη αίσθηση θλίψης. Ανατρεπτική, αντισυμβατική και πάντα διαφορετική, γνωρίσαμε την Ρίκα μέσα από τις πρώτες της εμφανίσεις στην τηλεόραση κι αργότερα αγαπήσαμε και την πένα της σε εφημερίδες, περιοδικά ενώ αργότερα ήρθε στη ζωή της και το Protagon στο οποίο ύπήρξε ιδρυτικό μέλος.
Η ίδια είχε γράψει αμέτρητα άρθρα για κάθε τι που την απασχολούσε την ίδια ή την επικαιρότητα. Και οι λέξεις της ακόμα κι αν εκείνη έφυγε θα μείνουν για πάντα μαζί μας…
Η Ρίκα για τον έρωτα στα χρόνια του ΕΝΦΙΑ:
Χωράει μέσα στην κρίση έρωτας να αναπνεύσει; Μήπως τον έφαγε ο κακός ο Ενφιας, η ύφεση, οι πρόσφυγες, η Ντόιτσε Μπάνκ, ο Σόιμπλε – ο μεγάλος Αντι-Ερωτικός; Ή όχι;
Η Ρίκα για τον γιο της που φοβόταν το σκοτάδι:
Ίσως, σε μια τέτοια εξαιρετική περίπτωση, ο Οδυσσέας να μάθει να μη φοβάται πια τo σκοτάδι. Ίσως, (κάτι ακόμα πιο δύσκολο): να σταματήσω να το φοβάμαι κι εγώ.
H Ρίκα για μια παραλία στην Σκιάθο:
Τα παιδιά, οι μπαμπάδες, οι μαμάδες, ο Τεν-Τέν, η μαμά-μπουρκίνι, ο Εμίρης, ο κακομοίρης, τα μπακούρια, τα ζευγάρια, τα μωρά, επίσης δεν δίνουν δεκάρα, βρεγμένοι από την ίδια θάλασσα, σκεπασμένοι από τα ίδια αστέρια που ανάβουν σιγά σιγά
Η Ρίκα για την «Μακεδονία»:
Κληρονομήσαμε μια επιβεβλημένη διγλωσσία. Δεν είναι κάτι τρομερό, μπορούμε να ζήσουμε με αυτήν. Εδώ δεν τρελαίνονται τα σποράκια στο Δημοτικό, που διδάσκονται τη δημιουργία του άπαντος κόσμου με δύο τρόπους, (έναν στα Θρησκευτικά κι έναν στη Βιολογία), θα τρελαθούμε εμείς;
Η Ρίκα για το πέρασμα του χρόνου:
Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις
