Αναζήτηση
Το έχουμε πει πάρα πολλές φορές.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για το πόσο μακριά από τις πραγματικές αξίες της αριστεράς είναι η κυβέρνηση Τσίπρα από το γεγονός ότι περιλαμβάνει ως συγκυβερνήτη έναν ακροδεξιό πολιτικό όπως ο Πάνος Καμμένος.
Για τον βίο και την πολιτεία του Πάνου Καμμένου έχουμε γράψει πολλές φορές.
Για το απίστευτο εθνικιστικό κιτς των εκδηλώσεων για τους Σαλαμινομάχους.
Για τις σχέσεις του με τον ιδεολόγο της Χούντας Γεωργαλά.
Για τις κραυγές ότι αυτός δεν θα πουλήσει τη Μακεδονία (αλλά θα στηρίξει μέχρι τέλους, όπως διευκρίνισε, την κυβέρνηση Τσίπρα).
Για τα εξοπλιστικά που οραματίζεται εν μέσω κρίσης.
Για τον θαυμασμό του για τον Ντόναλντ Τραμπ.
Για την εμμονή του ένας ισοβίτης να δώσει ενοχοποιητική κατάθεση για τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Για το πώς θεωρεί διασκέδαση τον τζόγο σε ακριβό καζίνο του Λονδίνου.
Για την προσπάθεια του να πουλήσουμε μέσω ενός απίθανου «μεσάζοντα» όπλα στη Σαουδική Αραβία.
Όμως, υπάρχει και μια άλλη πλευρά στον Πάνο Καμμένο: δεν τα πάει καλά με την ελευθερία του Τύπου.
Για την ακρίβεια πιστεύει ότι ο Τύπος είναι ελεύθερος να γράφει ό,τι θέλει, αρκεί να μην κάνει κριτική στον Πάνο Καμμένο.
Γιατί όποτε κάποιος γράψει μια σκληρή κριτική ή κάνει μια οποιαδήποτε αναφορά σε αυτόν που θα θεωρήσει ότι «ξεπέρασε τα όρια», τότε η απάντησή του είναι μία: μήνυση και αγωγή.
Και δεν λέμε μόνο για την τυπική διαδικασία, αλλά και απαίτηση να γίνουν συλλήψεις δημοσιογράφων «με τη διαδικασία του αυτόφωρου».
Ο Πάνος Καμμένος θέλει να βλέπει δημοσιογράφους με χειροπέδες.
Θέλει να τους βλέπει σε αίθουσες δικαστηρίων.
Θέλει να τους βλέπει να καταδικάζονται.
Θα ήθελε να τους δει και στη φυλακή.
Τελευταία θύματα οι συνάδελφοι του «Φιλελεύθερου».
Για ένα πρωτοσέλιδο που έθετε το ερώτημα της διαχείρισης των κονδυλίων για το προσφυγικό.
Για ένα θέμα που είναι υπαρκτό και για το οποίοι πολλοί έχουν πει ότι πρέπει κάποτε να χυθεί άπλετο φως γιατί όντως υπάρχει οσμή σκανδάλων και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος.
Γιατί έκαναν τη δουλειά τους, με την όποια οπτική επιλέγουν.
Ο Πάνος Καμμένος πρέπει να καταλάβει ένα πράγμα.
Η Χούντα έπεσε το 1974.
Έκτοτε, τυπικά τουλάχιστον, έχουμε δημοκρατία.
Στις χούντες οι υπουργοί διαβάζουν τις εφημερίδες και κολακεύονται.
Στις δημοκρατίες, εάν οι δημοσιογράφοι κάνουν καλά τη δουλειά τους, οι υπουργοί διαβάζουν τις εφημερίδες και χάνουν τον ύπνο τους.
Αν σε μια δημοκρατία οι υπουργοί διαβάζουν τις εφημερίδες και δεν χάνουν τον ύπνο τους, ή δεν έχουμε δημοκρατία ή δεν έχουμε καλές εφημερίδες.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Πάνο Καμμένο που θεωρεί ότι μπορεί εκμεταλλευόμενος και τη θέση που κατέχει ως υπουργός και που, όπως και να το κάνουμε, ασκεί αντικειμενικά μια πίεση και σε δικαστικούς και σε διωκτικούς μηχανισμούς, να κάνει κάτι που μόνο ως απόπειρα εκφοβισμού των δημοσιογράφων και του Τύπου μπορεί να περιγραφεί.
Εκμεταλλευόμενος ένα άθλιο νομικό πλαίσιο που δεν προστατεύει το δημοσιογραφικό λειτούργημα κα το οποίο η κυβέρνησή του διατηρεί σε ισχύ.
Όμως, είναι γελασμένος.
Δεν μασάμε.
Θα συνεχίσουμε να γράφουμε για αυτόν, να θέτουμε ερωτήματα, να αναδεικνύουμε σκάνδαλα, να σχολιάζουμε την κυνική προσήλωση στην εξουσία.
Και εάν δεν του αρέσει, ας μας κάνει μήνυση.
Δεν θα είναι κι ο πρώτος.
