Τι να πει κανείς και τι να γράψει για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ο μεγαλύτερος παράγοντας στην ιστορία του Παναθηναϊκού, όχι μόνο του μπασκετικού τμήματος, έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό. Σήμερα η ομάδα που ο ίδιος, μαζί με τον αδελφό του, την έφθασε στο υψηλότερο επίπεδο, τον τιμά όπως του αξίζει. Σε ένα εορταστικό διήμερο στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων ο Παναθηναϊκός φιλοξενεί τις Χίμκι, Μακάμπι και Φενέρ.
Η ρώσικη ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, η ισραηλινή – σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια στη χώρα της – του φίλου Σιμόν Μιζράχι και η τούρκικη του μεγάλου Ζέλικο επελέγησαν να πάρουν μέρος στη γιορτή. Ένα τουρνουά που αναμένεται να καθιερωθεί και να αποτελέσει και στο μέλλον σημείο συνάντησης κορυφαίων ομάδων του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένα τουρνουά τα έσοδα του οποίου θα δοθούν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς μέσω του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του Παύλου.
Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε, ειδικά πριν από τα ματς, για το αγωνιστικό κομμάτι. Η αξία και το νόημα της συζήτησης βρίσκεται αλλού. Πρωτίστως στο ίδιο το τιμώμενο πρόσωπο. Η αποκάλυψη του λάβαρου με τη μορφή του που θα κοσμεί την οροφή του Ο.Α.Κ. Α από σήμερα και θα του ” επιτρέπει” να βλέπει και να καμαρώνει τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό στο διηνεκές σίγουρα θα είναι το πιο συγκινητικό σημείο της βραδιάς.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τις επαφές και κυρίως με την αποκατάσταση των σχέσεων, έστω και αν αυτό μπορεί να είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, του ισχυρού άνδρα της Κ.Α.Ε με τον Μπερτομέου και τον Ομπράντοβιτς. Πολλές φορές ένα τραγικό συμβάν, όπως ήταν ο θάνατος του ιστορικού Προέδρου των πρασίνων, εξομαλύνει καταστάσεις και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά βάζοντας στο περιθώριο κόντρες και διαφορές.
Έτσι και σε αυτή την περίπτωση. Η παρουσία του εκτελεστικού διευθυντή της Eurolegue στην νεκρώσιμη ακολουθία το περασμένο καλοκαίρι, η παρουσία του δίπλα στον Δημήτρη χθες στο gala που διοργανώθηκε πριν το τουρνουά και τα πολύ θερμά λόγια που είπε για τον Παύλο και τον Παναθηναϊκό δείχνουν, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι το τσεκούρι του πολέμου θάφτηκε οριστικά. Οι σχέσεις πια των δύο πλευρών μπαίνουν σε νέα εποχή και γίνεται, έστω και παρασκηνιακά, λόγος για τέλεση ενός Final- Four τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.
Σε ότι αφορά τον Ομπράντοβιτς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να τον ξαναδούμε ποτέ στον πράσινο πάγκο, αλλά θα ήταν πραγματικά άσχημο να συνεχιστεί ένα γαϊτανάκι δηλώσεων εκατέρωθεν που το μόνο που έκαναν ήταν να αμαυρώνουν τις πολύ όμορφες στιγμές που ζήσαμε με τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο προπονητή της ιστορίας στην ομάδα μας. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ως γνήσιος συνεχιστής της προσφοράς της οικογένειας στο τμήμα του μπάσκετ, αλλά και στον Σύλλογο γενικότερα, γνωρίζει ότι θα καθιερωθεί στη συνείδηση όλων με την κατάκτηση του επόμενου ευρωπαϊκού τροπαίου.
Του πιστώνεται ότι κατάφερε να κρατήσει ζωντανό τον Παναθηναϊκό μετά τη λαίλαπα του καλοκαιριού του 2012 και ότι συνέχισε να κυριαρχεί εντός των τειχών, αλλά και ο ίδιος ξέρει πόσο σημαντικό είναι να ράψει επί των ημερών του τα επόμενα αστέρια στη φανέλα του εξάστερου. Κλείνω με μια προσωπική ευχή. Η χθεσινή βραδιά με ταυτόχρονη παρουσία του Ζοτς, του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και του Μπερτομέου να επαναληφθεί στο μέλλον κατά την παράδοση του τροπαίου της Euroleague στο νικητή του Final- Four με τη θέση του καθενός εκ των παρισταμένων να είναι νομίζω σαφής…..
