Αναζήτηση
Η Πένυ Φυλακτάκη αναζητάει ένα «Φύκι στο βυθό» Μετά την πρώτη παρουσίαση στο Φεστιβάλ «Αναλόγιο 2017» (Θέατρο Τέχνης- Κάρολος Κουν) και στη Νέα Υόρκη (Greek Play Project σε συνεργασία με το Eclipses Theatre Group NY, 2018) το «Φύκι στο Βυθό» επιστρέφει στην Αθήνα από τις 5 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.00.
Το νέο βραβευμένο έργο της Πένυς Φυλακτάκη «Φύκι στο Βυθό» σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος στη σκηνή του Θεάτρου Skrow με τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να έχουν οι ηθοποιοί Νίκος Παντελίδης, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Θεοδώρα Σιάρκου, και Γιώργος Σαββίδης.
Η ιστορία της παράστασης ξεκινάει με ένα ποσό. Ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια. Αυτά αφήνει στη διαθήκη του ο πατέρας της οικογένειας υπό έναν όρο: να τα κερδίσει όποιο από τα δυο παιδιά του τα επενδύσει με τον καλύτερο τρόπο μέσα σε 24 ώρες από την κηδεία του. Ο θάνατος του και η αινιγματική διαθήκη ξαναφέρνουν στο κατώφλι του πατρικού σπιτιού τα δύο αδέρφια έπειτα από 24 χρόνια. Ο μαραθώνιος ξεκινά, ο χρόνος στο σπίτι της παραλίας με τα φύκια μετρά αντίστροφα, και η ανατροπή περιμένει στη γωνία. Του βυθού.
Λίγο πριν την πρεμιέρα, η Πένυ Φυλακτάκη μιλάει στα «Νέα» για την έμπνευση πίσω από το έργο και τα μηνύματα που αυτό κουβαλάει.
Πώς προέκυψε η ιδέα για το έργo;
Αρκετό καιρό πριν, με μια πολύ αγαπημένη φίλη συζητάμε για ‘παράξενα νέα’. Για παράξενες ειδήσεις, παράξενες έρευνες και στατιστικές που συνεχώς φτάνουν στα αυτιά και στα μάτια μας σαν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό –τις πιο πολλές φορές χωρίς να είναι. Και τότε η φίλη μου μού μεταφέρει ένα γκάλοπ δρόμου που γίνεται στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Και η ερώτηση είναι: «τι θα έκανες, αν είχες 86.400;» Τα υπόλοιπα, επί σκηνής…
Το μοτίβο της διαθήκης και της αντίστροφης μέτρησης για την εκπλήρωση των όρων της, είναι αρκετά διαδεδομένο κυρίως στον κινηματογράφο. Τι σας έκανε να το επιστρατεύσετε στο θέατρο;
Το μοτίβο αυτό είναι ήδη επιστρατευμένο στο θέατρο από καιρό, αν σκεφτείτε ότι ο Βασιλιάς Ληρ ξεκινάει ουσιαστικά με την εκφώνηση μιας εν ζωή διαθήκης. Το ίδιο και η Διαθήκη του Μάριου Ποντίκα, και πολλά άλλα έργα που πυροδοτούν την μυθοπλασία τους με το άνοιγμα μιας διαθήκης. Από το θέατρο το δανείστηκε ο κινηματογράφος, όπως και πάμπολλες τεχνικές μυθοπλασίας και υποκριτικής, μέχρι φυσικά να φτάσουμε σήμερα ο κινηματογράφος να αντιγυρίζει τα ‘δάνεια΄ του και να είναι συχνά το θεατρικό σανίδι που εμπνέεται από την έβδομη τέχνη. Έτσι χρησιμοποίησα κι εγώ το όντως εξαιρετικά πυκνό και χρήσιμο μοτίβο του ανοίγματος μιας διαθήκης, που για μένα είναι μια αρχετυπική κίνηση που συνδέει παρελθόν και μέλλον, απωθημένα και όνειρα, νεκρούς και ζωντανούς.
Ποια είναι τα κεντρικά μηνύματα που κουβαλάει το “Φύκι στο βυθό”;
‘Αν η ανθρωπιά μετριόταν όπως μετριέται ο χρόνος, ο πατέρας σας θα ήταν αθάνατος. Αν μετριόταν όπως μετριέται το χρήμα, θα ήταν εκατομμυριούχος. Αλλά η ανθρωπιά δεν μετριέται.’
Μια διάκριση σαν τη δική σας από την Ένωση Σεναριογράφων, τι πραγματικό αντίκτυπο μπορεί να έχει για τη δουλειά σας και την πορεία του έργου σας;
Σέβομαι και είμαι βαθιά ευγνώμων για όλες τις διακρίσεις, αυτές που ήρθαν και αυτές που ελπίζω να έρθουν. Αυτό όμως που έχει αντίκτυπο στη δουλειά μου είναι η διάρκεια της λέξης ‘διάκριση’. Να έχει την ευλογία και την αξία το έργο σου να το ξεχωρίσουν διαρκώς. Ανάμεσα στα τόσα έργα που φτάνουν στα χέρια ανθρώπων όπως η Σίσσυ Παπαθανασίου στο Φεστιβάλ Αναλόγιο. Ανάμεσα στις δουλειές στις οποίες θα πουν το ‘ναι’ καλλιτέχνες όπως ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος και ηθοποιοί όπως ο Νίκος Παντελίδης, η Θεοδώρα Σιάρκου, ο Γιώργος Σαββίδης και η Νεκταρία Γιαννουδάκη. Ανάμεσα στις ‘αποσκευές’ τους για τη Νέα Υόρκη θεατρολόγοι όπως η Ειρήνη Μουντράκη. Αυτούς τους σταθμούς που σφραγίζουν την πορεία ενός έργου τους μετράω περισσότερο από όλα.
