Ήταν μια ευκαιρία για καλές φωτογραφίες, με πολλές πιθανότητες αναπαραγωγής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο πρωθυπουργός, συνοδευόμενος από την κ. Μπαζιάνα, αρκετοί υπουργοί, βουλευτές και κομματικά στελέχη επισκέφτηκαν το φεστιβάλ «Σπούτνικ» που διοργάνωσε η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ενδυματολογικός κώδικας δεν ήταν αυτός της Βουλής (έστω και στην άνευ γραβάτας παραλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά πολύ πιο σπορ και κάζουαλ. Πήγαιναν, άλλωστε σε νεολαιίστικη εκδήλωση και έπρεπε να έχουν ανάλογη όψη.
Να δείξουν χαμογελαστές και χαμογελαστοί, άνετες και άνετοι, «κινηματικοί», «αλληλέγγυοι» και προπάντων σε «επαφή με την κοινωνία».
Μόνο που η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική.
Το φεστιβάλ Σπούτνικ είναι το φεστιβάλ μιας ολιγάριθμης κομματικής νεολαίας, που καμιά σχέση δεν έχει με αυτό που θα περίμενε κανείς για ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ μικρή παρουσία σε παραδοσιακούς χώρους της νεολαίας. Στα Πανεπιστήμια έχει ελάχιστους φοιτητές συνδικαλιστές και πάρα πολύ χαμηλά ποσοστά.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ακόμη και στη νεολαία ο συνεκτικός δεσμός του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξουσία και οι όποιες δυνατότητες «βολέματος» παρά κάποια ιδεολογία.
Γιατί η ο κύριος όγκος της νεολαίας στην Ελλάδα δεν μοιράζεται την αισιοδοξία των νέων του ΣΥΡΙΖΑ, μια που έχει πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθεί:
-Την ανεργία ειδικά για τους νέους παραμένει σε υψηλά επίπεδα και σίγουρα δεν αντισταθμίζεται από την όποια αύξηση της προσφοράς επισφαλών θέσεων μερικής απασχόλησης.
-Την ελλιπή χρηματοδότηση της παιδείας και το κόστος των σπουδών.
-Την ανασφάλεια από τις συνεχείς και χωρίς σχέδιο εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.
-Την αναγκαστική μαζική φυγή στο εξωτερικό μπας και εκεί μπορέσουν και έχουν καλύτερη τύχη.
Αποδοκιμασία
Την ίδια στιγμή είναι σαφές ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσαν να κάνουν μια ανάλογη βόλτα σε κάποια άλλη ανάλογη μαζική εκδήλωση στον ίδιο χώρο, χωρίς να δεχτούν μεγάλη αποδοκιμασία.
Για παράδειγμα δεν θα μπορούσαν εύκολα να εμφανιστούν π.χ. στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, που γίνεται κάθε χρόνο στον ίδιο χώρο και στο οποίο παλιότερα όλοι θυμούνται τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να βοηθάει στους πάγκους με τα σουβλάκια και τις μπύρες, γιατί θα άκουγαν τα εξ αμάξης για τη λιτότητα.
Και μπορεί χτες να φωτογραφίζονταν με τους εκπροσώπους των μεταναστευτικών κοινοτήτων, όμως υποθέτουμε ότι δεν τους πρόσφεραν κάποια πειστική εξήγηση γιατί την ίδια ώρα, με δική τους διακυβέρνηση, η Μόρια έχει εξελιχθεί στην ντροπή της Ευρώπης.
Ακόμη και τώρα λίγο πιο πέρα από το φεστιβάλ περίμεναν υπομονετικά τα υπουργικά αυτοκίνητα και οι ολοένα και πιο απαραίτητοι αστυνομικοί φρουροί.
Γιατί έξω από το προστατευμένο περιβάλλον μιας αυστηρά κομματικής και για κομματικό ακροατήριο εκδήλωσης, θα συναντούσαν αποδοκιμασίες, επικρίσεις, εκφράσεις οργής.
Γιατί ούτε νεανικό, ούτε ριζοσπαστικό ούτε, πολύ περισσότερο, κινηματικό κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πια.
Είναι ένα τέως αριστερό κόμμα σε διαδικασία μετάλλαξης σε συστημικό και με αρκετή δόση κυνισμού και προσήλωσης στην εξουσία ως εξουσία.
Είναι ένα κόμμα που προτιμά να μιλά με επενδυτές περισσότερο παρά με συνδικαλιστές, με τραπεζίτες παρά με εκπροσώπους των κινημάτων, με «ξένους οίκους» παρά με εξεγερμένους νεολαίους.
Όμως, στο βωμό του προεκλογικού μάρκετινγκ όλα επιτρέπονται.
Ακόμη και το να περιφέρονται χαμογελαστοί και άνετοι αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να σκύβουν το κεφάλι μπροστά σε προβλήματα στα οποία και οι ίδιοι συνέβαλαν. Αυτοί των οποίων οι ανάγκες είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τις ανάγκες της κοινωνίας από την οποία έχουν άλλωστε αποσυνδεθεί πλήρως.
Οσο κι αν η… επιστροφή στα προ εξουσίας επαναστατικά χρόνια γίνεται με τζιν και γενικώς κάζουαλ εμφάνιση, η ουσία είναι ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν από πολύ μακριά ότι είναι εθισμένα με την καρέκλα. Την υπουργική γιατί τα κινήματα δεν χρειάζονται καρέκλες στα πεζοδρόμια…
