Συνεχίζονται οι αντιδράσεις στον όμιλο Φιλιππάκη για τις καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών στους εργαζόμενους, για τις απολύσεις και το καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας που επικρατεί. Εργαζόμενοι κατά καιρούς συντάσσουν επιστολές διαμαρτυρίας και αγανάκτησης σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσουν το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ που σε πολλές περιπτώσεις τους έχει αφήσει ακάλυπτους.

Σε μια πρώτη επιστολή που υπογράφουν «εργαζόμενοι του Δημοκρατικού Τύπου» γίνεται αναφορά στα εργασιακά προβλήματα που υπάρχουν στις εφημερίδες. Τονίζουν συγκεκριμένα:

«Για ακόμα μια φορά είμαστε αναγκασμένοι να δημοσιοποιήσουμε την κατάσταση που επικρατεί στον όμιλο Φιλιππάκη. Δυστυχώς τα νέα δεν είναι καθόλου καλά αφού το τελευταίο διάστημα..

έχουν απολυθεί συνάδελφοι μας (από το ελεύθερο, τη διόρθωση, τη σελιδοποίηση κλπ) ενώ κάποιοι άλλοι κλήθηκαν να πάρουν ολόκληρο το υπόλοιπο της άδειας τους.

Οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που παραμένουν στις θέσεις τους καλούνται να καλύψουν τα κενά που αφήνουν πίσω τους οι απολυμένοι, δουλεύοντας ως είλωτες με πενιχρούς μισθούς, τους οποίους επιπλέον δεν παίρνουν!

Ο μήνας έχει ήδη 17 και εμείς ακόμα δεν έχουμε λάβει ούτε καν την σχετική ειδοποίηση πληρωμής για ένα μισθό, τη στιγμή που η εργοδοσία μας οφείλει σχεδόν 5 μηνιάτικα! Παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι στον Δημοκρατικό Τύπο δίνουν κάθε μέρα τον καλύτερο τους εαυτό, προς όφελος της εργοδοσίας που το εκμεταλλεύεται στο έπακρο.

Αντιλαμβανόμαστε ότι ο χώρος του Τύπου περνά τεράστια κρίση, γνωρίζουμε ότι χιλιάδες συνάδελφοι μας είναι άνεργοι, η πραγματικότητα αυτή όμως δεν δίνει το δικαίωμα στον κ. Φιλιππάκη – και σε κάθε κ. Φιλιππάκη – να αντιμετωπιζει τους εργαζόμενους του ως σκλάβους, οι οποίοι θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αφού έχουν δουλειά και ένα κομμάτι ψωμί.

Ο κ. Φιλιππάκης θα πρέπει να ευγνωμονεί τους εργαζόμενους του, οι οποίοι – παρά το άσχημο κλίμα που επικρατεί στην Ερατοσθένους – δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και δεν ρίχνουν το επίπεδο της εργασίας τους. Εκτός αν ο συγκεκριμένος εκδότης, σε αντίθεση με παλαιότερους (βλέπε Βλάχου, Λαμπράκη κλπ) , δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα του περιεχομένου των εντύπων του.

Εργαζόμενοι του Δημοκρατικού Τύπου»

Νέα επιστολή εργαζόμενου

Αλλος εργαζόμενος στον «Δημοκρατικό Τύπο», με αφορμή απολύσεις που έγιναν στον όμιλο Φιλιππάκη έγραψε μια συγκινητική επιστολή. Αναφέρει:

«Μια άδεια καρέκλα ίσως να μην σημαίνει τίποτα σε… «κάποιους». Σε κάποιους άλλους, όμως, από εμάς,.. που αναγκαζόμαστε να ερχόμαστε καθημερινά «αντιμέτωποι» μαζί της, όταν μπαίνουμε στον χώρο εργασίας μας, σημαίνει πολλά. Στιγμές που πέρασαν, χαράς και λύπης, στιγμές εντάσεων αλλά και αμέριστης συναδελφικότητας. Στιγμές που τώρα πια δεν μπορείς παρά να τις θυμάσαι και

στο μυαλό σου να τριγυρνά συνεχώς ένα τεράστιο «γιατί».Φαίνεται πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι (όπως εγώ για παράδειγμα) που όσο και να μεγαλώσουμε ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ ότι ο λόγος που γίνονται κάποιες «κινήσεις» είναι απλά άδικος, αλλά κυρίως παράλογος.

Κανείς δεν φαίνεται να σκέφτεται τα χρόνια που έχεις περάσει σε αυτή την καρέκλα που τώρα είναι άδεια βγάζοντας τα μάτια σου στον υπολογιστή, αλλά και αυτές που πέρασες εκτός αυτής κάνοντας ρεπορτάζ στο πεζοδρόμιο. Ούτε βέβαια τις μέρες που καθηλωμένος σε αυτήν περίμενες με αγωνία ένα μήνυμα για το πότε και αν θα πληρωθείς, ούτε τις ώρες που χαράμισες βγάζοντας εις πέρας την έξτρα δουλειά, που δεν εμπίπτει στα καθήκοντά σου, γνωρίζοντας πολύ καλά από τη πρώτη στιγμή ότι για αυτή την έξτρα δουλειά δεν θα ανταμειφθείς οικονομικά όπως κανονικά θα έπρεπε.

Ούτε σκέφτονται αυτοί που κάθονται στις άλλες, τις «μεγάλες» καρέκλες ότι μετά από αυτές τις παράλογες απολύσεις οι ελάχιστοι συνάδελφοι που μένουν πίσω αναγκάζονται να βγάλουν εις πέρας έναν τεράστιο όγκο δουλειάς. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι «φλερτάρουν» σοβαρά με την

υπερκόπωση καθώς αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να μην μπορούν να πάρουν ούτε τα ρεπό που δικαιούνται ενώ αυτό που δεν έχουν πάρει σίγουρα (ο κόσμος το έχει τούμπανο!) είναι τα χρήματα για την εργασία τους.

Προσπαθείς να βρεις μια «απάντηση» στον παραλογισμό αλλά δύσκολα βρίσκεις. Ελπίζεις σε ένα

«θαύμα» για την αλλαγή της οριστικής απόφασης της απόλυσης που όμως ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι δεν θα γίνει. Και τα άτομα που «φώτιζαν» το γραφείο τους με την παρουσία σου, τα καλύτερα παιδιά, οι καλύτεροι συνάδελφοι που σου έμαθαν πολλά αναγκάζονται μετά από χρόνια προσφοράς να κοιτάξουν κατάματα την ανεργία σε έναν κλάδο δύσκολο, που όμως τον υπηρέτησαν και θα τον υπηρετήσουν από άλλο μετερίζι με αγάπη και μεράκι. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε στους συναδέλφους που δεν θα είναι πια μαζί μας είναι να βρουν σύντομα μια άλλη, καλύτερη δουλειά σε ένα εργασιακό χώρο που θα αναγνωρίσει την αξία τους. Και για τους εργοδότες τους μια μόνο φράση ταιριάζει «εσείς χάσατε κύριοι!»

Εργαζόμενος στον Δημοκρατικό Τύπο»