Η φύση και οι άνθρωποι δοκιμάστηκαν σκληρά προς το τέλος του περασμένου Ιουλίου. Η μεγάλη φωτιά που κάλπαζε από το βουνό και σταμάτησε στη θάλασσα αποτέφρωσε ανθρώπους, σπίτια, ζώα και τη φύση. Χιλιάδες δέντρα και ό,τι ζωντανό υπήρχε τότε στα κλαδιά τους και στο χώμα, χάθηκε. Πέρασαν μήνες από τότε. Ο καιρός άλλαξε και ήρθαν βροχές. Δεν άλλαξε ο πόνος για τους ανθρώπους. Ισως να μην συμβεί ποτέ αυτό. Αλλά και τα βαθιά τραύματα στο πράσινο δεν επουλώθηκαν. Η γυμνή όψη του άνθρακα, ορθώνεται ακόμη αποτρόπαια. Θα χρειαστούν χρόνια για να ζυμωθεί ξανά το έδαφος, οι σπόροι να φυτρώσουν και να ξεπροβάλλουν μικρά δέντρα.
Είναι μία διαδικασία που συμβαίνει από τότε μορφοποιήθηκε η βιόσφαιρα στη Γη. Ανέκαθεν υπήρχαν ευρείας κλίμακας φωτιές, ακόμη και πριν από δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Τα αίτια ήταν ως επί το πλείστον διαφορετικά. Καίγονταν τα δάση και γεννιούνταν ξανά. Η κινητήριος δύναμη αυτής της εξελικτικής διαδικασίας είναι ο κύκλος του νερού. Και ο κύκλος του άνθρακα, όπως ειπώθηκε μεταγενέστερα. Ορισμένα φυτά, αναδύονται ευκολότερα από τις τέφρες. Αλλα χρειάζονται περισσότερο καιρό. Όμως η φύση δεν νεκρώνει. Ο φλοιός παραμένει ζωντανός.
Με την αλλαγή του καιρού, την έλευση των βροχών, την υγρασία, κινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί ανάπλασης του οικοσυστήματος. Και έτσι μέσα από το αποτεφρωμένο έδαφος, στο μαρτυρικό Μάτι, ξεπρόβαλλαν τα άνθη του φθινοπώρου. Καλύπτουν μεγάλη έκταση. Δεν είναι λίγες συστάδες. Προκαλεί εντύπωση η όψη τους, το λαμπερό τους χρώμα ανάμεσα στους καμένους κορμούς. Είναι η πρώτη φουρνιά. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Και όλοι όσοι τα βλέπουν, έξω από τα σπίτια τους, μπροστά στις αυλές τους, σκέφτονται πώς κάτι αρχίζει να αλλάζει. Η φύση γιατρεύεται, φέρνει νέους καρπούς. Η θύμηση των ανθρώπων που χάθηκαν όμως, παραμένει πνιγηρή.
