Η κλασική κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ «Η σημασία να είναι κανείς ειλικρινής» μετά την περσινή επιτυχία, επανέρχεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Πετράλωνα, τηλ.210-3428.650) για λίγες παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 19.00.
Την παράσταση υπογράφει η ομάδα New Lab Theatre Company και η σκηνοθεσία είναι της Όλγας Τζωρτζ.
Πρόκειται ουσιαστικά για το τελευταίο θεατρικό έργου του σπουδαίου ιρλανδού συγγραφέα, ένα χαρακτηριστικό δείγμα αγγλικής κωμωδίας ηθών, που γνώρισε από το πρώτο της ανέβασμα μεγάλη επιτυχία.
Είναι μια πικάντικη κωμωδία με ιδιοφυείς διαλόγους όπου ο Όσκαρ Ουάιλντ βάζει στο στόχαστρο τις συμπεριφορές των χαρακτήρων, στηλιτεύει την υποκρισία και τον στρουθοκαμηλισμό της φιλοχρήματης βικτωριανής κοινωνίας. Έτσι, επιτυγχάνει μια μοναδικά καταιγιστική πλοκή, σε μια κωμωδία καταστάσεων που μέσα από το γέλιο κινητοποιεί ευχάριστα το θεατή.
Η σκηνοθέτιδα μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, την ειλικρίνεια και το γέλιο και τον Όσκαρ Ουάιλντ
1. Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη παράσταση; Τι ήταν εκείνο που σας ιντρίγκαρε;
Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι ένας κώδικας πολυσύνθετος και πολύπλοκος. Έχει μέσα του όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων και των αλληλοεπιδράσεων του ανθρώπινου ζωτικού ιστού. Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο έργο αυτό, δίνει στους Χαρακτήρες του πολύ ομορφιά και γοητεία, χρησιμοποιώντας αυτό τον κώδικα με πολύ μαεστρία και μουσικότητα. Αποκαλύπτει τα ελαττώματά τους και τα συνθέτει συγγραφικά με τέτοιο τρόπο που τα μεταβάλει σε προτερήματα και δίνει στο κείμενο την κωμική διάσταση. Αυτή η τεχνική του πάνω στην συγγραφή με έκανε να επιλέξω το έργο αυτό. Σκηνοθετήθηκε με ένα τρόπο ανάλαφρο για να υπηρετηθεί ο σχολιασμός του συγγραφέα στα θέματα που παρουσιάζει τόσο εύστοχα.
2. Ποιες αναφορές στο σήμερα έχει η παράσταση; Δεδομένου ότι και σήμερα η υποκρισία και ο στρουθοκαμιλισμός που στηλίτευε ο Ουάιλντ είναι ακόμα στοιχεία των κοινωνιών μας.
Η υποκρισία είναι ένα πικάντικο παιχνίδι που παίζουμε γιατί μας αρέσει. Η υποκρισία είναι δημιουργεί περιπέτεια και ανεβάζει τους ρυθμούς/ Αυτό λοιπόν, είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορεί να σταματήσει, εκτός εάν αυτός που συμμετέχει αποφασίσει να ασχοληθεί με τον εαυτό του και όχι με τους άλλους. Η υποκρισία θέλει και απαιτεί την ύπαρξη των άλλων.
3. Γιατί οι δύο πρωταγωνιστές προτίμησαν να εφευρέσουν μια νέα ταυτότητα και να πουν ψέματα για να βρουν αφορμή να ξεφύγουν από τη μονοτονία τους και δεν άλλαξαν απλώς τη ζωή τους;
Η κοινωνική θέση που έχει κάποιος του δημιουργεί και την ανάλογη υπεροψία. Οι δύο πρωταγωνιστές λόγω ευκατάστατης θέσης, έχουν αποφασίσει να παίξουν το παιχνίδι αυτό του ψέματος και να διασκεδάσουν. Αυτό δηλώνουν άλλωστε συνέχεια μέσα από την ομιλία τους. Τους ενδιαφέρει η απόλαυση. Η απόλαυση όπως άλλωστε και η υποκρισία, το ψέμα, απαιτούν να έχεις χρόνο για να τα λειτουργήσεις. Αν έχεις χρόνο, τον σκοτώνεις με διάφορους τρόπους. Οι δύο αυτοί κύριοι έχουν χρόνο για υποκρισία, για ψέμα, για παιχνίδι για υπεροψία.
4. Οι δύο προηγούμενες παραστάσεις της ομάδας σας ήταν ουσιαστικά μοντέρνες εκδοχές των έργων. Ακολουθείτε και σε αυτήν την ίδια τακτική;
Όπως και με την παράσταση του Ευγένιου ΟΝηλλ “Οχι Πείτε μου” το 2012, κρατήσαμε την εποχή του 1895. Είναι μια σημαντική εποχή ιστορικά και ήθελα ως σκηνοθέτης, να εργαστώ με την κινησιολογία της εποχής αλλά να υπηρετήσω την δυναμική των σχέσεων μέσα στην παρούσα κοινωνία. Έτσι, και στο παρόν έργο, κρατήσαμε την εποχή για να ζήσουμε την απόχρωσή της πάνω σε κάθε Χαρακτήρα.
5. Αν και το έργο είναι κωμωδία, πίσω από το γέλιο που βγάζει μιλάει για πολύ σοβαρά ζητήματα. Πώς καταφέρνετε να τα θίγετε αστεία χωρίς να τα γελοιοποιείτε;
Η κωμωδία και η σάτιρα είναι δύο διαφορετικά πλαίσια. Η Κωμωδία δείχνει τι δημιουργεί η υπερβολή των γεγονότων πάνω στον άνθρωπο, ενώ η σάτιρα στέκεται στην γελειοποίηση του ανθρώπου και των πράξεών του. Γι αυτό, κατά την γνώμη μου, η σάτιρα δεν είναι θεατρικό δείγμα ανάπτυξης αλλά εκπαίδευσης του ανθρώπινου νου στο να κολλά σε καταστάσεις και να χλευάζει. Καθόλου θεατρικό. Το θέατρο απαιτεί την κάθαρση με την έννοια του ότι τόσο ο θεατής, όσο και όλοι όσοι συμμετέχουν στην παράσταση, πρέπει να προσφέρουν λύσεις και τρόπους διαχείρισης στα θέματα που θίγει ο συγγραφέας. Η εργασία του δημιουργικού μια θεατρικής παράστασης είναι να υπηρετηθεί το νόημα του συγγραφέα με τα μέσα που υπάρχουν της εκάστοτε εποχή. Αυτή άλλωστε είναι και η πρόκληση.
