Το σημερινό (31/10) παιχνίδι με τον Αήττητο Σπάτων είναι από αυτά που το μόνο που έχει να κάνει μια ομάδα του μεγέθους του Άρη είναι να …χάσει. Κανείς δεν πρόκειται να δώσει συγχαρητήρια για το αυτονόητο, την κατάκτηση των τριών βαθμών, δηλαδή, και το ότι πλέον η ομάδα είναι μια ανάσα από την πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου. Απόλυτα κατανοητό και σωστό. Απλά το αυτονόητο έγινε.

Το ίδιο ισχύει και για τον προπονητή. Αν, ο μη γένοιτο, στράβωνε κάτι στον αγώνα, τότε θα τα άκουγε ακόμα περισσότερο. Βάζοντας , επίσης,  μια τελείως διαφορετική ενδεκάδα, ήταν δεδομένο ότι αν κάποιος παίκτης πήγαινε καλά, όπως έγινε με τους Μαρτίνες και Διαμαντόπουλο, πάλι θα τα άκουγε.

Έπιασα και εγώ τον εαυτό μου κάποιες φορές το προηγούμενο χρονικό διάστημα να απορεί για κάποιες επιλογές στο βασικό σχήμα. Τα παραπάνω, λοιπόν, δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι πιστεύω το αντίθετο. Φυσικά και ο Μαρτίνες πρέπει να είναι στην ενδεκάδα και ο Διαμαντόπουλος  στην αποστολή, τουλάχιστον. Αυτή, όμως, είναι η προσωπική μου άποψη.

Αυτό, που έχει σημασία, για μένα, είναι ότι το συγκεκριμένο πράγμα το παραδέχτηκε και ο προπονητής. Είναι μαγκιά να παραδέχεσαι τα λάθη σου.  Αυτό ισχύει σε κάθε τομέα της ζωής μας και φυσικά και στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο. Πόσοι, εξάλλου, από εμάς το κάνουμε; «Και οι τρεις απέδειξαν ότι είναι έτοιμοι να παίξουν, ότι ίσως να μπερδεύτηκα στο παρελθόν», τόνισε ο Ερέρα για τους Διαμαντόπουλο, Ιντζόγλου και Μαρτίνες.

Δεν θα μου κάνει, φυσικά, έκπληξη το γεγονός κάποιοι να τον κράξουν γιατί τους χρησιμοποίησε σε κάποιο από τα επόμενα παιχνίδια. Ο καλύτερος παίκτης, εξάλλου, είναι πάντα αυτός που δεν παίζει.

Τελευταία Νέα