Tο μιούζικαλ «Matilda» σε απόδοση κειμένου, στίχων και σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαρσέλλου έρχεται στο Θέατρο Ακροπόλ από Τετάρτη έως και Κυριακή (Ιπποκράτους 9-11, Αθήνα, τηλ. 210-3648.303, είσοδος 15-50 ευρώ).
Στην παράσταση, τον απαιτητικό ρόλο της Μις Τράντσμπουλ, ερμηνεύει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης ο οποίος μεταμορφώνεται σε γυναίκα για τις ανάγκες του ρόλου (που στο μιούζικαλ ερμηνεύει πάντοτε άντρας). Πρωταγωνιστούν επίσης οι Κώστας Κόκλας, Νάντια Κοντογεώργη, Μπέττυ Μαγγίρα και Αντιγόνη Ψυχράμη.
Τους πρωταγωνιστές πλαισιώνει ένας 40μελής θίασος με τραγουδιστές, χορευτές, παιδιά και ζωντανή ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Ηλία Καλούδη. Τις χορογραφίες δημιούργησε η Άννα Αθανασιάδη. Τα σκηνικά σχεδίασε η Μαίρη Τσαγκάρη, ενώ τα κουστούμια της παράστασης έχει επιμεληθεί η Παναγιώτα Κοκκορού.
Σύμφωνα με την ιστορία, η Ματίλντα Γουόρμγουντ, ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα, διαβάζει Ντοστογιέφσκι, μετακινεί ποτήρια με τα μάτια της και μαγνητίζει με τη φαντασία της που τρέχει με ταχύτητα φωτός. Ξεχωρίζει αληθινά από τους φίλους, τους συμμαθητές και την οικογένεια της γιατί αποφασίζει να υψώσει το μικροσκοπικό της ανάστημα απέναντι σε έναν κόσμο γεμάτο τηλεοπτικές εκπομπές, απόρριψη, υστερικές φωνές, απειλές και να βροντοφωνάξει στην οικογένεια της και την τυραννική διευθύντρια του σχολείου της, Αγκάθα Τράντσμπουλ: «Μόνη μου θα αλλάξω αυτή την ιστορία!».
Η μικρή ηρωίδα, σε αντίθεση με τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος υποτάσσεται και εγκλωβίζεται σε μία κοινωνία που μετατρέπει τα μέλη της σε άβουλα όντα, θέλει να αλλάξει τη μοίρα της διεκδικώντας τα όνειρα της για ένα καλύτερο αύριο και ξεσηκώνοντας τους συμμαθητές της, γιατί «κάποιες φορές, η τάξη θέλει… αταξία»!
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μιλάει στα «Νέα» για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει με το ρόλο μιας γυναίκας, για το μιούζικαλ και την σημερινή οικογένεια που δεν αναγνωρίζει τα χαρισματικά της παιδιά.
1. Τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε υποδυόμενος μια γυναίκα επί σκηνής;
Την ψευδαίσθηση πώς μπορώ να πραγματοποιήσω ένα φανταστικό ταξίδι στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας και πόσο μάλιστα μιας σκληρής γυναίκας σαν την Δεσποινίδας Τράντσμπουλ. Λέω ψευδαίσθηση, ενώ θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, διότι όλη η υποκριτική τέχνη είναι ένα «μυστήριο» με σύνθετες τεχνικές που επιχειρούν να καθορίσουν την εικόνα του ρόλου πραγματική και ρεαλιστική για το κοινό. Προσπάθησα να πλησιάσω τον ρόλο αυτής της γυναίκας εκ των έσω και να βρω τις αιτίες που την καθιστούν αυταρχική και τυραννική προς τους άλλους ώστε κατά κάποιο τρόπο να την δικαιολογήσω. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση πριν περάσω στις επί μέρους προκλήσεις όπως αλλαγή φωνής, στάσης κορμιού και έντασης ψυχικής δύναμης.
2. Φαινομενικά η “Ματίλντα” είναι ένα παιδικό θέαμα. Υπάρχουν πράγματα που γνωρίσατε εσείς από την εμπλοκή σας με το ρόλο που ξεφεύγει από τα στερεότυπα του παιδικού θεάτρου;
Κατ’ αρχάς θεωρώ την «Ματίλντα» ένα μιούζικαλ με παιδιά, αρκετά σκοτεινό δε, ώστε να ξεφεύγει από τη λογική της παιδικής παράστασης. Αυτή η σκοτεινότητα απεικονίζεται σε όλο της το μεγαλείο στον δικό μου ρόλο και κατ’ επέκτασιν στην πλοκή και την εξελικτική διαδικασία της πάλης ανάμεσα στο καλό και στο κακό, όπου θριαμβεύει το καλό, με συνέπεια να ξεφεύγει από την απλοϊκότητα αν θέλετε μιας παράστασης για παιδιά και δημιουργεί ένα θέαμα εφιαλτικό που αφορίζεται από την παιδική αγνότητα.
3. Αυτή είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεστε με το μιούζικαλ. Πώς είναι η εμπειρία αυτή για έναν ηθοποιό ρεπερτορίου τώρα να τραγουδάει και να χορεύει;
Είχατε κάποια στεγανά για το μιούζικαλ που τώρα ανατράπηκαν; Η δυσκολία είναι πάντα δυσκολία. Σε όλα τα είδη του θεάτρου. Πόσο μάλιστα στο μιούζικαλ, που πραγματικά δεν πίστευα πώς θα μπορούσα ποτέ να τα καταφέρω. Τις αμφιβολίες μου τις έλυσε η σκληρή δουλειά και οι εργατοώρες που δαπανήθηκαν από μένα και από τους υπεύθυνους δασκάλους και την σκηνοθέτιδα για να με γυμνάσουν και να μου δώσουν την σιγουριά πώς δεν έχω απλά μια καλή φωνή για να τραγουδάω με την παρέα αλλά μπορώ να το κάνω τέχνη. Και τους ευχαριστώ όλους γιατί το μιούζικαλ είναι μια πολύ δύσκολη τέχνη.
4. Η διευθύντρια, ο ρόλος που υποδύεστε, αντιμετωπίζει πολύ αυστηρά τη Ματίλντα, αν και είναι ιδιαίτερο παιδί, πολύ προικισμένο. Σας μοιάζει αυτή η τακτική γνώριμη από τους σημερινούς γονείς και δασκάλους που δεν αγκαλιάζουν οτιδήποτε το διαφορετικό;
Αυτό ακριβώς που ρωτάτε είναι και το μήνυμα που θέλει να δώσει το συγκεκριμένο μιούζικαλ: «μην μένετε αδρανείς και απαθείς απέναντι σε ένα παιδί που ίσως δεν καταλαβαίνετε. Μπορεί να σας φαντάζει διαφορετικό, να σας τρομάζει που ξεφεύγει από τις γνωστές νόρμες της κοινωνίας, αλλά ποτέ μην μπείτε στην λογική να του φράξετε τον δρόμο της εξέλιξης και της γνώσης. Είτε είστε δάσκαλος είτε γονέας.»
5. Η Ματίλντα φωνάζει στους γύρω της “μόνη μου θ’ αλλάξω την ιστορία”. Τα σημερινά παιδιά που φαίνονται απαθή μπροστά στις εξελίξεις της καθημερινότητας μπορούν ν’ αλλάξουν την ιστορία;
Αν δεν επενδύσουμε στα παιδιά δεν θα μπορέσουμε να έχουμε καμιά κοινωνική εξέλιξη. Δεν φταίνε αυτά για την απαθή τους στάση διότι η αδράνεια είναι σύνδρομο της πολιτικής αβεβαιότητας και της έλλειψης πολιτιστικής ταυτότητας. Μην τα στρέφουμε στην πλήξη και στον «ωχαδερφισμό». Ας τα γυμνάσουμε σωστά διότι είναι το μέλλον μας και από αυτά θα έλθουν οι αλλαγές και η επανάσταση.
