ΣΕΒ, Εφοπλιστές, Ευρώπη, ΗΠΑ, στην πραγματικότητα όλοι είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, διότι τελικώς «συνεμορφώθη με τις υποδείξεις».

Όμως, για τον Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ το κλίμα πρέπει πάντα να είναι«κάτσε καλά Γεράσιμε» και ο «αγώνας συνεχίζεται».

Γι’ αυτό και χρεώνουν τα πάντα στα κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση και τα παρουσιάζουν ως το «απόλυτο κακό», αδιαφορώντας για το ποιος είναι ο πραγματικός απολογισμός, τα βήματα μπρος και τα πισωγυρίσματα.

Το βασικό είναι να έχουν πάντοτε εχθρούς οι οποίοι πολεμούν και χτυπούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε μια συζήτηση που έγινε κάποτε ο… Γκρομίκο του ΣΥΡΙΖΑ, Θανάσης Καρτερός, είχε πει για τον Τσίπρα, τον Τζανακόπουλο και τον Παππά ότι «έχουν το σύνδρομο των καταλήψεων, βλέπουν παντού συνωμοσίες και εχθρούς». Και στην ίδια συζήτηση ο Κώστας Βαξεβάνης είχε συμπληρώσει: «είναι βλαμμένα».

Και οι δύο τους ξέρουν ότι η συζήτηση έγινε, παρότι τελικά τη γραμμή του «υπάρχουν παντού εχθροί» υπηρετούν.

Έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πάει στις εκλογές με τη μέγιστη δυνατή πόλωση μέσα στην προεκλογική εκστρατεία για να συσπειρώσει το εκλογικό του κοινό και είτε να παίξει στα ίσια τη ΝΔ είτε να χάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει στο παιχνίδι.

Ως εδώ ουδέν το μεμπτόν. Κάθε κόμμα έχει δικαίωμα στη φιλοδοξία.

Όμως, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015.

Τότε μια άβυσσος χώριζε αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτά που έλεγαν (και είχαν κάνει…) η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Σήμερα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα διακηρύξεων, αλλά κόμμα «με έργο».

Και το έργο του είναι ότι εφάρμοσε μνημόνια, έκανε ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλησε δημόσια περιουσία, έδειρε διαδηλωτές, έκανε ελαστική την αγορά εργασίας και μας πρόσδεσε ακόμη περισσότερο στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Αυτό το έργο δεν διαφέρει πολύ από αυτά που έκαναν τα «μνημονιακά» κόμματα.

Θα πάμε σε εκλογές με έναν «μνημονιακό δικομματισμό».

Με πραγματικούς όρους και εφόσον αποδέχονται τα μνημόνια (που δεν τελείωσαν ποτέ…) και τους όρους των δανειστών, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν έχουν μεγάλες διαφορές πολιτικής.

Απλώς (θα ήθελε να) έχει λίγη περισσότερη «αναδιανομή» ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγες περισσότερες «φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις» η ΝΔ.

Πώς, όμως, να κάνεις εκλογές με πόλωση, όταν δεν υπάρχουν διαφορές πολιτικής;

Ανακαλύπτεις «διαχωριστικές γραμμές» και «διαιρέσεις».

Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει με δύο τρόπους:

Ο πρώτος είναι η σκανδαλολογία.

Ξεθάβουν υποθέσεις και δικογραφίες και στέλνουν μαζικά φακέλους στον Εισαγγελέα, ώστε να υπάρχουν έρευνες, ανοίγματα λογαριασμών και παραπομπές.

Στο φουλ δουλεύουν οι εξεταστικές στη Βουλή για να παράγουν πορίσματα.

Δεν τους νοιάζει που γράφουν πορίσματα στο πόδι, που φτιάχνονται δικογραφίες χωρίς τεκμηρίωση, που κατασκευάζονται κατηγορητήρια για πραγματικά σκάνδαλα μεν αλλά έτσι γραμμένα που θα τα γλεντήσουν κανονικά, όταν έρθει η ώρα, οι συνήγοροι υπεράσπισης.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι στις εκλογές να έχουν απέναντί τους «υπόδικους» πολιτικούς αντιπάλους.

Η άλλη τεχνική για να φτιάξουν κλίμα πόλωσης είναι να λένε ότι «όλα τα ΜΜΕ της διαπλοκής είναι εναντίον τους».

Θέλουν να παρουσιάσουν μια εικόνα όπου όλα τα μέσα ενημέρωσης είναι «κεντροδεξιά» ή και σκέτα «δεξιά» ώστε να λένε ότι μόνο αυτοί είναι οι «προοδευτικοί».

Ουσιαστικά θέλουν να φτιάξουν «ατμόσφαιρα 2015», τότε που όντως (και κακώς!) πολλά ΜΜΕ είτε έλεγαν περίπου: «προσέξτε, έρχονται οι κομμουνιστές» είτε, ιδίως γύρω από το δημοψήφισμα, έκαναν συνειδητή παραπληροφόρηση λέγοντας και γράφοντας τέρατα.

Τότε οι ΣΥΡΙΖαίοι τα εκμεταλλεύτηκαν όλα αυτά.

Γιατί στην πολιτική, όπως και στις ταινίες, το κοινό συμπαθεί τον «αδικημένο», αυτόν που «τον χτυπούν όλοι».

Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς.

Δεν είναι όλα τα ΜΜΕ εναντίον τους.

Για την ακρίβεια έχτισαν και οι ΣΥΡΙΖαίοι τα δικά τους «συστηματάκια» παραπληροφόρησης.

Έχουν τα κρατικά ΜΜΕ, έχουν και μερικά φίλια Μέσα, έχουν τα δικά τους έμμισθα τρολ.

Δεν είναι τόσο «αδικημένοι».

Όμως, το κυριότερο είναι ότι δεν πρόκειται να τους κάνουμε τη χάρη.

Το 2015 είναι παρελθόν και σε τελική ανάλυση εκείνοι που είχαν την ευθύνη για μερικές από τις χειρότερες στιγμές στην ιστορίας της ελληνικής ενημέρωσης δεν είναι στο προσκήνιο.

Νέα κατάσταση, νέα μυαλά, νέες λογικές, τουλάχιστον στα ΜΜΕ για τα οποία μπορώ να έχω γνώμη και άποψη.

Οι ΣΥΡΙΖαίοι ας ξεχάσουν ότι θα έχουν απέναντί τους καρικατούρες που μετά θα τις χρησιμοποιούν στο κομματικό τους ακροατήριο ως σκιάχτρα για εκλογική συσπείρωση.

Αντικειμενικότητα, 50%-50%, σφαιρική ενημέρωση, πολυφωνία και σκληρή κριτική σε όλα τα κόμματα, σε όλα τα φάλτσα και σε όλες τις παρασπονδίες θα έχουν να αντιμετωπίσουν.

Μαζί με προσπάθεια να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον αυτού του τόπου και να δούμε ποια μπορεί να είναι μια πραγματικά προοδευτική διέξοδος με πυρήνα τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις που χρόνια τώρα απλώς «πληρώνουν το μάρμαρο».

Γι’ αυτό το λόγο ας μην τρελαίνονται ή απορρυθμίζονται εάν βλέπουν να κάνουμε κριτική στον Μητσοτάκη.

Γιατί αυτό είναι εξίσου υποχρέωσή μας με το να κάνουμε κριτική στον Τσίπρα για το πώς πρόδωσε την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού κι έχασε μια ιστορική ευκαιρία χωρίς προηγούμενο.