100 χρόνια Ιστορίας συμπληρώνει το ΚΚΕ, με τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε αυτή να έχουν την τιμητική τους. Μία από τις πλέον γνωστές και ηρωικές μορφές του Κόμματος ήταν και ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης. Ο Άρης της Αντίστασης, ο Άρης των βουνών, ο Άρης που ζέσταινε τις καρδιές των παιδιών και έδινε ελπίδα. Ο Άρης που έγινε θρύλος…

Στον Αρη Βελουχιώτη, είναι αφιερωμένη η παράσταση σε κείμενο της Σοφίας Αδαμίδου και σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, στον Τεχνοχώρο Cartel, με πρωταγωνιστή τον Τάσο Σωτηράκη. Αλήθεια πώς νιώθει ένας άνθρωπος που «ντύνεται» τον Αρη σε κάθε παράσταση και τον φέρνει στη σκηνή το 2018, σε απόσταση που να μπορεί ο καθένας να νιώσει την ανάσα του;

Ο Τάσος Σωτηράκης, γράφει σtanea.gr για τον Άρη, που μας συστήνει κάθε Σάββατο, Κυριακή και Τετάρτη στις 19:00 στο Cartel. Εναν Αρη που τελικά είναι «παρών», «περπατάει» ανάμεσα μας και σε όποιον αντέχει δίνει τροφή να προβληματιστεί…

Εγώ και ο Αρης

«“ -Τον ξέρεις τον Άρη;

-Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.

-Τον είδες ποτέ σου;

-Όχι. Μα τόνε ξέρω.”

‘Ετσι αισθάνομαι. Ότι τον ξέρω χωρίς να τον έχω δει ποτέ, χωρίς να έχω ακούσει τη φωνή του, χωρίς να έχουμε κάτσει γύρω από τη φωτιά να συζητήσουμε. Ή μήπως το έχουμε κάνει;

Κι όμως, το έχουμε κάνει. Το κάνουμε κάθε βράδυ που φοράω το κοστούμι της παράστασης. Τη στολή του, τις μπότες του και κατεβαίνουμε μαζί από το καμαρίνι για να συναντηθούμε στη σκηνή. Να γνωριστούμε ξανά. Να μιλήσουμε για το παρελθόν και το μέλλον. Να κλάψουμε και να γελάσουμε. Να πονέσουμε. Να νιώσουμε. Να ζήσουμε. Να πιστέψουμε.

16 Ιουνίου του 1945 φεύγει από τη ζωή. Τη δική του ζωή όπως εκείνος ήξερε να την ορίζει.

13 Οκτωβρίου 2017 εμφανίζεται στην Αθήνα. 72 χρόνια μετά. Περπατάει ανάμεσά μας και μας λέει ότι είναι εδώ. Μαζί μας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία και τιμή για έναν ηθοποιό να παίξει στο θέατρο ένα πρόσωπο το οποίο έχει υπάρξει. Ένα πρόσωπο που κουβαλάει στην πλάτη του ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Στην ουσία τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.

Ταυτίζομαι σε πολλά με τον Άρη. Κυρίως όμως σε ότι αφορά την πίστη του σε έναν σκοπό. Στην πίστη και στον αγώνα που πρέπει καθημερινά να δίνουμε – όπως έδινε κι εκείνος – για να πετύχουμε αυτό που θεωρούμε ιδανικό. Ο καθένας από τη σκοπιά του.

Το να πούμε ότι ξέρουμε τον Άρη θεωρώ ότι είναι αστείο. Να ταχθούμε όμως υπέρ ή κατά του, ναι.

Μια φυσιογνωμία τόσο δυναμική είναι λογικό να προκαλεί δέος. Αρνητικό και θετικό. Εγώ τον δέχομαι έτσι όπως πιστεύω ότι ήταν. Ανθρώπινος. Γήινος. Ένας άνθρωπος παθιασμένος που ήξερε να ζει την κάθε στιγμή της ζωής του σαν να ήταν η τελευταία. Σήμερα όταν μιλάμε για πάθος και πίστη ή το περνάμε χωρίς να δίνουμε σημασία ή μας κάνει φοβερή εντύπωση. Είναι φυσικό όταν ζούμε σε μια κοινωνία που μας έχει επιβληθεί ο Προκρουστισμός και δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε αυτό. Είναι λογικό να ξεχωρίζουν προσωπικότητες όπως ο Άρης. Να ξεχωρίζουν και να ενοχλούν ακόμα και σήμερα. Αλλά ποια μεγάλη ιστορική προσωπικότητα δεν είχε όραμα, πίστη και πάθος; Θες δε θες, λοιπόν, ο Άρης ανήκει σε αυτές. Ήταν και είναι μεγάλος και εξακολουθεί ακόμα και τώρα να ενοχλεί και να διχάζει.

Κάθε φορά που συναντιόμαστε στη σκηνή του τεχνοχώρου Cartel είναι σαν να βρίσκομαι με τους παππούδες μου και να ακούω τις ιστορίες τους. Έτσι τον νιώθω τον Άρη. Δικό μου άνθρωπο. Και όσο τον ακούω τόσο χαράζεται μέσα μου. Και όσο χαράζεται μέσα μου τόσο πιο πολλή δύναμη μου δίνει. Μου δίνει τη δύναμη που έδινε στους συντρόφους του. Τη δύναμη που μου έμαθαν οι παππούδες μου. Τη δύναμη που αναζητούμε όλοι για να κάνουμε ένα βήμα τη φορά.

Φτάνει ένα βήμα; Ναι, φτάνει. Για να γίνει το βήμα…καλπασμός!»