Αναζήτηση
Μέρα που είναι δεν θέλω να γράψω κακίες. Με άγγιξε κι εμένα το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Για λίγο βέβαια…
Λέω λοιπόν ότι ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι ένα καλό παιδί και όσα γράφουν τα κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ για αυτόν είναι αλήθεια.
Είναι μορφωμένος, προσηνής και ειλικρινής σε όσα λέει ότι πιστεύει.
Θα μπορούσα να το πω αυτό και για άλλες και άλλους συνομηλίκους του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη «νέα γενιά» που σήμερα βγάζει ο Τσίπρας στο προσκήνιο, τις πριγκίπισσες και τους πρίγκιπες του ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους ελπίζει ότι θα κερδίσει συγκριτικό πλεονέκτημα σε νεότερες και όχι μόνο ηλικίες.
Άλλωστε, το χαρτί αυτό το έπαιξε κι ο ίδιος ως νεαρός ηγέτης.
Τι το κακό θα μου πείτε;
Σάμπως τα άλλα κόμματα δεν έχουν πρίγκιπες και πριγκιπόπουλα, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι στα άλλα κόμματα έχουμε πραγματικές πολιτικές δυναστείες και τα ονόματα Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης πρωταγωνιστούν σε διάφορες παραλλαγές στην πολιτική ζωή του τόπου εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.
Σωστό, μόνο που στα άλλα κόμματα, επειδή ήταν συνηθισμένα στις δυναστείες, είχαν κι έναν τρόπο να εκπαιδεύουν τους πρίγκιπες.
Να προσπαθούν να τους εξοικειώσουν με τη ζωή του πολιτευτή και του επαγγελματία πολιτικού από νωρίς αλλά και να τους μάθουν τους ψηφοφόρους, δηλαδή την πραγματική κοινωνία.
Ξέρετε τι σχολείο είναι να σε πάρει από το χέρι από μικρό ένας έμπειρος κομματάρχης «παλαιάς κοπής» και να σου μάθει πώς κερδίζεται ο σταυρός;
Στο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια έχουν πρίγκιπες χωρίς να έχουν δυναστείες.
Και πάλι από μόνο του αυτό δεν είναι κακό.
Μπορεί να σημαίνει απλώς ότι άνθρωποι αναδεικνύονται μέσα από τις πολιτικές μάχες και κάποιος τους δίνει ευκαιρίες αντί να τηρεί την κομματική επετηρίδα.
Μόνο που δεν ισχύει αυτό ακριβώς στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί είχαμε μια διαδικασία όπου νέοι άνθρωποι βρέθηκαν να διαχειρίζονται εξουσία χωρίς να έχουν πραγματική επαφή με τη ζωή, τους ανθρώπους την κοινωνία.
Ακόμη και όταν νομίζουν ότι έχουν.
Τι είναι ένα σήμερα ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, με συμμετοχή στην κυβέρνηση ανάμεσα στα 30 και τα 35;
Το «προφίλ» του το βλέπεις από τα βιογραφικά.
Είναι κάποια ή κάποιος που ήταν φοιτήτρια ή φοιτητής στη δεκαετία του 2000, συνήθως με κοινωνική προέλευση «μεσαίας τάξης».
Έχει εμπειρία φοιτητικού συνδικαλισμού, διαδηλώσεων και καταλήψεων.
Έχει φάει και δακρυγόνα.
Έχει ακόμη εμπειρία «εσωκομματικών διαδικασιών», δηλαδή τεχνικών διαμόρφωσης «συσχετισμών», στην περίπλοκη αριθμητική και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του 2000 θα βρέθηκε να είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια ή φοιτητής, ενώ παράλληλα θα ανέβαινε και την κομματική ιεραρχία.
Από το 2012 και μετά το πιο πιθανό είναι να βρισκόταν σε κάποια από τις αμειβόμενες θέσεις μετακλητών που είχε το κόμμα αυξάνοντας την κοινοβουλευτική του δύναμη.
Από το 2015 και μετά θα βρισκόταν είτε σε θέση συμβούλου, είτε στη διοίκηση κάποιου δημόσιου φορέα, είτε σε θέση γενικού ή ειδικού γραμματέα και ορισμένοι βρέθηκαν και σε υπουργικές θέσεις.
Δεν θα έχει περάσει ποτέ από κάποια κανονική θέση εργασίας.
Και δεν αναφέρομαι από εκείνες τις «βολικές» θέσεις στελέχους που κανόνιζαν τα παραδοσιακά «πολιτικά τζάκια», ουσιαστικά αργομισθίες.
Αναφέρομαι σε μια κανονική εργασία, με κανονικό αφεντικό, κανονική εκμετάλλευση και αυθαιρεσία.
Δεν ένιωσαν με πραγματικούς όρους τι ήταν τα μνημόνια.
Δεν βρέθηκαν στην ανάγκη να μεταναστεύσουν όπως πολλοί συνομήλικοί τους.
Δεν απολύθηκαν.
Δεν στάθηκαν μπροστά από ένα ΑΤΜ να κοιτούν με απορία το μηδενικό υπόλοιπο.
Προφανώς και όλα αυτά τα ξέρουν.
Τα έχουν ακούσει.
Τα έχουν χρησιμοποιήσει ως επιχειρήματα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Αλλά δεν τα έχουν βιώσει.
Και αυτό εξηγεί την παράξενη αντίφαση αυτών των παιδιών: με το να είναι στην κυβέρνηση δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να εφαρμόζουν μνημονιακές πολιτικές.
Δηλαδή, άμα κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με τους «θεσμούς» αυτό κάνεις στο τέλος, θες δε θες: διατηρείς τους μισθούς χαμηλά, εξασφαλίζεις μικρές αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, επεκτείνεις τη μερική απασχόληση και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, εφαρμόζεις τις μειώσεις των συντάξεων για τους νέους συνταξιούχους, για να αναφερθώ μόνο σε ζητήματα αρμοδιότητας υπουργείου Εργασίας.
Μόνο που αυτά τα παιδιά πιστεύουν ότι παράλληλα έκαναν και κάτι παραπάνω.
Θα σου πουν ότι ανεβαίνει έστω και λίγο ο κατώτατος μισθός (αλλά παραμένει πιο κάτω από εκεί που ήταν το 2010).
Θα σου πουν για τα μέτρα που υπάρχουν – στα χαρτιά– για την «μαύρη» εργασία.
Θα αναλύσουν τα κοινωνικά επιδόματα.
Θα σου πουν για την «κοινωνική επιχειρηματικότητα».
Κάνουν ως όλα όσα ανέφερα πιο πάνω να μην υπάρχουν, να μην υπάρχουν οι στατιστικές που δείχνουν ότι η ανεργία υποχωρεί αλλά οι εργαζόμενοι παίρνουν όλο και λιγότερα και απολύονται όλο και πιο εύκολα, να μην υπάρχει ένα αίσθημα στην κοινωνία ότι η απλή επιβίωση είναι το μέγιστο που μπορεί να ελπίζει κανείς.
Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό τον πραγματικό κόσμο εκεί έξω δεν τον γνωρίζουν.
Και έτσι δεν κατανοούν και την ευθύνη που φέρουν για αυτό που και οι ίδιες και οι ίδιοι λένε «καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές».
Γιατί εάν καταλάβαιναν πραγματικά τι έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση, τι σημαίνουν τα μέτρα της, τι σημαίνει μια κοινωνία που ζει με επιδόματα, τι σημαίνει η συνεχιζόμενη η μετανάστευση, τι σημαίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, τι σημαίνουν το Μάτι και η Μάνδρα, αυτά τα παιδιά δύο επιλογές θα είχαν.
Είτε να τα παρατήσουν όλα, είτε να πάρουν το δρόμο του κυνισμού της εξουσίας.
Και επειδή δεν θα κάνουν το πρώτο, θα επιλέξουν το δεύτερο, φοβάμαι.
Και τότε από Ηλιόπουλοι, θα έχουν γίνει Τζανακόπουλοι.
