Αναζήτηση
Μετά τη μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, το «Σωτηρία με λένε», το θεατρικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου, την οποία η ίδια η Μπέλλου είχε εξουσιοδοτήσει να γράψει τη βιογραφία της, έρχεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για λίγες παραστάσεις σε συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως τις 20 Ιανουαρίου οι Έφη Σταμούλη και Έλλη Χατζεϊπίδου ζωντανεύουν το σύμπαν της Σωτηρίας Μπέλλου σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Χριστίνας Χατζηβασιλείου.
Η ιστορία ξεκινάει επί σκηνής, λίγες ώρες πριν από τη σοβαρή επέμβαση που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη φωνή της, οπότε η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια δεν σταματά να μιλά για την πολυτάραχη ζωή της: τα πρώτα χρόνια στη Χαλκίδα, η αναχώρηση για την Αθήνα μια μέρα μετά το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, η συνεργασία με τον Τσιτσάνη.
Η σκληρότητα μπερδεύεται με την ευαισθησία, το παρόν με το παρελθόν, η αγάπη με το μίσος, αποκαλύπτοντας μια εκρηκτική προσωπικότητα που δεν χάνει, ούτε μια στιγμή, το χιούμορ και το πάθος της για τη ζωή.
Η πρωταγωνίστρια Έφη Σταμούλη μιλάει στα «Νέα» για τον ιδιαίτερο ρόλο που ερμηνεύει, την πρόκληση της ενσάρκωσης της Σωτηρίας Μπέλλου αλλά και την σχέση της με την μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια.
Σ’ αυτόν τον δεύτερο κύκλο της παράστασης ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζετε;
Όταν μια παράσταση έχει παιχτεί για δυο χρόνια με τόση επιτυχία, πρέπει να την ξαναζωντανέψεις χωρίς να χάσει κάτι από τη φρεσκάδα που είχε στο ξεκίνημα. Ίσως αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά είναι η πρώτη που μού ‘ρχεται στο μυαλό. Να δικαιώσει η παράσταση την όποια φήμη της.
Πριν την παράσταση, ποια ήταν η σχέση σας με την Σωτηρία Μπέλλου;
Μου άρεσε πάντα η Μπέλλου, την άκουγα, πρόλαβα μάλιστα να τη δω και στο Ζoom με τον Μητσιά. Αλλά ως εκεί. Ποτέ δε μου είχε περάσει από το μυαλό πως θα αποκτούσα κάποτε τόσο στενή σχέση μαζί της.
Μετά την ενασχόλησή σας με αυτήν, ποια εικόνα έχετε για το πρόσωπό της; Ανακαλύψατε πράγματα που σας εντυπωσίασαν;
Μόνο. Δε φανταζόμουνα τι ζωή είχε ζήσει. Παντρεύτηκε στα 17 της έναν άντρα που την έδερνε και την απατούσε, του έριξε βιτριόλι, φυλακίστηκε γι’ αυτό. Παράτησε την ασφάλεια που της προσέφερε η εύπορη οικογένειά της στη Χαλκίδα, και έφυγε στην Αθήνα, άφραγκη, εντελώς ξεκρέμαστη, μια μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου, να κυνηγήσει το όνειρό της: να γίνει τραγουδίστρια. Γνώρισε τον Τσιτσάνη και πολύ γρήγορα τη δόξα, δε συμβιβάστηκε ποτέ και για τίποτα, βυθίστηκε πολλές φορές στα σκοτάδια της, νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο, είχε πάθος με τον τζόγο, ερωτεύτηκε με πάθος άντρες και γυναίκες, ξανάχτισε από την αρχή μια δεύτερη καριέρα όταν την ανακάλυψαν οι νέοι συνθέτες της εποχής, και πέθανε μόνη της έχοντας χάσει από τον καρκίνο τη φωνή της. Δέκα ζωές σε μία!
Πώς προετοιμαστήκατε για να την ενσαρκώσετε;
Διάβασα ξανά και ξανά τη βιογραφία της, γραμμένη κι αυτή από τη Σοφία Αδαμίδου, διάβασα ό,τι άλλο έχει γραφεί γι’ αυτήν, είδα και ξαναείδα ό,τι οπτικό υλικό υπάρχει στο ίντερνετ, (κι ευτυχώς είναι πολύ) άκουσα και ξανάκουσα τα τραγούδια της (ούτε ένα δεν είναι αδιάφορο) και κυρίως προσπάθησα να την καταλάβω.
Μιας και είναι ένα πολύ υπαρκτό πρόσωπο η Μπέλλου, πώς φροντίζετε στην ερμηνεία σας να μην βγαίνει σαν μια καρικατούρα;
Δεν προσπάθησα να τη μιμηθώ αλλά να εξηγήσω τις συμπεριφορές της. Να κατανοήσω το θυμό της, τη δυστροπία της, τις ευάλωτες και τρυφερές στιγμές της (που δεν ήταν και λίγες), τον αυτοσαρκασμό και το χιούμορ της. Τα πάθη της που δεν τα έκρυψε ποτέ. Να οικειοποιηθώ αυτόν τον ανεξάρτητο και αντισυμβατικό άνθρωπο, που είχε πει κάποτε: “Δέκα ζωές να ζούσα, τα ίδια θα έκανα”.
Πρόκειται για ένα εξέχον πρόσωπο της ελληνικής μουσικής ιστορίας που βρίσκεται ενώπιον του χειρότερου εφιάλτη της. Πώς διαχειριστήκατε ερμηνευτικά αυτή την κομβική της στιγμή;
Η αλήθεια είναι πως η αφετηρία που δίνει η Σοφία Αδαμίδου στο έργο της είναι πολύ δυνατή. Τη Σωτηρία τη συναντάμε στο δωμάτιο του Νοσοκομείου “Σωτηρία” λίγες ώρες πριν την εγχείριση που θα της στερήσει για πάντα τη φωνή της. Βρίσκεται λοιπόν σε μια οριακή στιγμή. Με τη Χριστίνα Χατζηβασιλείου, που σκηνοθέτησε το έργο, προσπαθήσαμε να αποφύγουμε το μελό και να εστιάσουμε στη μοναξιά, την πίκρα, το σαρκασμό, το θυμό, στο ξεγύμνωμα ενός ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με το χειρότερο εφιάλτη της ζωής του.
Αν εσείς βρισκόσασταν σε μια αντίστοιχη στιγμή, πώς θα θέλατε να αποχαιρετούσατε το κοινό σας;
Όρθια. Και δυνατή, κι ας αισθανόμουνα αδύναμη, ευάλωτη και φοβισμένη.
Μέσα από τα λόγια της, περνάει μια ζωή πολυτάραχη σχεδόν μυθιστορηματική. Πώς εσείς καταφέρνετε να περάσετε στο θεατή αυτό το ταξίδι χωρίς να γίνεται όμως μελοδραματικό;
Προσπαθώντας να κάνω ό,τι έκανε και η Μπέλλου, που αυτοσαρκαζόταν χωρίς να χάνει ποτέ τη δίψα της για ζωή.
Αν ζούσε η Μπέλλου κι έβλεπε την παράσταση, ποια θα θέλατε να είναι η αντίδρασή της;
Δεν μπορώ να με φανταστώ να παίζω τη Σωτηρία μπροστά της. Ελπίζω πάντως πως αν μ’ έβλεπε δε θα θύμωνε πολύ.
