Δέκα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη της παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν, η παράσταση «Χρονικό διάστημα» επιστρέφει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Την σκηνοθεσία κάνει η Μαρία Ξανθοπουλίδου ενώ πρωταγωνιστεί η Λουκία Μιχαλοπούλου, η οποία αναμετράται με το ποιητικό σύμπαν της Κικής Δημουλά.

Η παράσταση είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που μας δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Οδηγός μας, μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής. Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με το θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης και τότε ίσως ελευθερωθεί.

Η πρωταγωνίστρια Λουκία Μιχαλοπούλου μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, την ποίηση της Κικής Δημουλά αλλά και τις ισορροπίες που κρατάει η ίδια στη ζωή της.

1.      Πώς αντιμετωπίζετε την αναμέτρησή σας με την ποίηση της Δημουλά;

Με σεβασμό και γενναιοδωρία. Το ποιητικό σύμπαν της Δημουλά έχει όλα τα συστατικά ενός μεγάλου έργου τέχνης. Διαχρονικότητα, μέγεθος, είναι πολυδιάστατο και τόσο ανθρώπινο. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που μου δόθηκε η δυνατότητα να αρθρώσω τον υπέροχο λόγο αυτής της μεγάλης μας ποιήτριας. Την ευχαριστώ.

2.      Ποια ήταν η σχέση σας με την ποίηση της Δημουλά;

Η σχέση μου ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Ήμουν εξοικειωμένη με την ποίηση γενικότερα και Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Απλά με την ποίηση της Δημουλά πρώτη φορά ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω δυνατά στίχους. Και αυτή η ανάγκη έγινε τελικά παράσταση.

3.      Η ηρωίδα σας είναι μια σχοινοβάτις που κινείται κυριολεκτικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πώς διαχειρίζεστε εσείς αυτές τις ευαίσθητες ισορροπίες ερμηνευτικά;

Σε όλη μας τη ζωή βρισκόμαστε σε επικίνδυνες ισορροπίες. Άλλες φορές μας παρασύρουν, σε άλλες αντιστεκόμαστε, άλλες τις προσπερνάμε ,τις αγνοούμε, άλλες μας συνθλίβουν, άλλες μας τροφοδοτούν. Θέλω να πω πως οι διαδρομές που κάνω στην παράσταση είναι γνώριμες σε όλους. Απλά μας χρειάζεται το κουράγιο να τις αντιμετωπίσουμε ,να τις αγαπήσουμε .Επομένως σε κάθε παράσταση προσπαθώ να ζω στο εδώ και τώρα και με μια καθαρότητα να βουτάω σε διάφορες επώδυνες και ανώδυνες περιοχές. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και ταυτόχρονα έτοιμη για όλα. Είναι δύσκολο αλλά για αυτό το «Χρονικό διάστημα» είναι από τις πιο αγαπημένες μου θεατρικές στιγμές.

4.      Η πορεία που διαγράφει θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την πορεία της ίδιας της ζωής;

«Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,

για να ’χω σταθεί στην άκρη του

κρατώντας λουλούδι

και χαμογελώντας,

θα πει πως όπου να ’ναι έρχεσαι.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

ζωή πέρασε κάποτε».

Ναι βέβαια και όλες οι στάσεις που κάνω στην παράσταση έχουν να κάνουν με τις προσωπικές τις εμπειρίες σε αυτό που λέμε ζωή.

5.      Εσείς σε ποιες περιστάσεις αναγκάζεστε στη ζωή σας να λειτουργείτε σαν σχοινοβάτης; Ταυτίζεστε καθόλου με την ηρωίδα σας;

Δεν ταυτίζομαι με την ηρωίδα, είμαι η ηρωίδα για αυτό ακριβώς τον λόγο κάθε φορά προσπαθώ να διώξω τον φόβο της πραγματικής έκθεσης. Συνειδητοποίησα πως όταν κάτι είναι τόσο προσωπικό, όταν δεν έχει σκιές στην έκφραση παύει να είναι προσωπικό, όπως και στην ποίηση. Επανέρχομαι στην σημασία της γενναιοδωρίας σε όποια μορφή τέχνη

Τελευταία Νέα