Πριν από 7 χρόνια το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε» είχε καταφέρει με απλό τρόπο, λίγο μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2007-2008 και την ώρα ακριβώς που μπαίναμε όλο και πιο βαθιά στη μνημονιακή περιπέτεια, να αναδείξει μια απλή αλήθεια: ότι η αιτία αυτών των φαινομένων, που εκφράζονται τόσο ως στατιστικές τάσεις αλλά και ως ατομικές τραγωδίες, ήταν ακριβώς τα δομικά χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας.

Σήμερα ο Μπογιόπουλος επανέρχεται επανεκδίδοντας το βιβλίο, αυτήν τη φορά όχι από τις εκδόσεις Λιβάνη, αλλά από τον Ημεροδρόμο και διάθεση από το βιβλιοπωλείο ΚΨΜ (ίσως γιατί ο τίτλος του βιβλίου του λέει πολλά και για το πώς αντιμετωπίζουν το έργο τους και αρκετοί εμπορικοί εκδοτικοί οίκοι).

Και δεν το επανεκδίδει απλώς, αλλά και το συμπληρώνει και με μια αποτίμηση των εξελίξεων τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το βασικό επιχείρημα του Μπογιόπουλου είναι ακριβώς ότι τόσο οι αλλεπάλληλες κρίσεις όσο και η κοινωνική ανισότητα και εξαθλίωση είναι δομικές διαστάσεις και αντιφάσεις του καπιταλισμού.

Όμως, δεν μένει μόνο στο επιχείρημα, αλλά τεκμηριώνει αυτή την άποψη εξετάζοντας όλες τις πλευρές της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας: το χρέος, τη λειτουργία των διεθνών οργανισμών, τη εγγενή τάση του καπιταλισμού προς τη διαπλοκή.

Επτά χρόνια μετά, και αφού περάσαμε την πλήρη εμπειρία των μνημονίων, είναι προφανές ότι το βιβλίο αυτό διατηρεί πλήρως την επικαιρότητά του.

Άλλωστε, η ίδια η εμπειρία της «κυβερνώσας αριστεράς» έδειξε ότι, εάν δεν θες να συγκρουστείς με τις δομικές διαστάσεις του συστήματος και έχεις την αυταπάτη ότι με κάποιον τρόπο θα το κάνεις να λειτουργήσει προς όφελος της κοινωνίας, στο τέλος θα καταλήξεις στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Και βέβαια, στην εισαγωγή που έγραψε γι’ αυτήν τη νέα έκδοση, ο Μπογιόπουλος δεν μασάει τα λόγια του για τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: «Αυτοί που θα ήταν “υπηρέτες” του λαού, αλλά αφού πέρασαν από τα “καταργούμε τα Μνημόνια” στα “παράλληλα προγράμματα” κι αφού διέπραξαν κάθε είδους αθλιότητα που αρμόζει στο μικρεμπόριο της ελπίδας, φρόντισαν τα δικά τους Μνημόνια να είναι το επιστέγασμα μιας πρωτοφανούς προδοσίας όσων τους πίστεψαν, μετατρέποντας –την ακριβώς επόμενη μέρα– το 61% “Όχι” του δημοψηφίσματος σε 100% «Ναι» στην ποδιά της Μέρκελ και στα θησαυροφυλάκια των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών».

Σε κάθε περίπτωση, ένα σημαντικό βιβλίο σε μια νέα έκδοση, που αξίζει να το αγοράσετε.