Αναζήτηση
Μια οικολογική κωμωδία για την τραγωδία της οικονομίας είναι η παράσταση «Μυγοφαές» του Ζουάν Γιάγκο που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15 στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Η ομάδα AbOvo με τους ηθοποιούς Γιώργο Αγγελόπουλο, Βάσω Καβαλιεράτου, Γιάννη Σαρακατσάνη και Σωσώ Χατζημανώλη στήνουν ένα έργο για τέσσερις φίλοι που παίρνουν την τύχη στα χέρια τους δημιουργώντας μια start-up επιχείρηση. Το προϊόν τους: μια παιδική τροφή, επαναστατικά υγιεινή και οικολογική, που όμως φτιάχνεται από… προνύμφες μύγας!
Το «Μυγοφαές» είναι μια παράσταση για τις start-up, το innovation, το entrepreneurship, για όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις που υπόσχονται επιτυχία. Η τεχνολογία και η επιχειρηματικότητα λένε ότι αν σκεφτούμε μια καλή ιδέα μπορούμε, όχι μόνο να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα, αλλά να γιατρέψουμε ανθρώπους, να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή και να αλλάξουμε τον κόσμο.
Στο «Μυγοφαές», οι τέσσερις 35ρηδες ήρωες του Ζοάν Γιάγκο, κουρασμένοι να αγωνίζονται απέναντι σε απολύσεις και περικοπές, συλλαμβάνουν μια καλή ιδέα – μια μεγάλη ιδέα – από αυτές που αλλάζουν τον κόσμο. Θα καταφέρουν όμως να την υλοποιήσουν; Θα λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει ο κόσμος;
Το «Μυγοφαές» ανέβηκε για πρώτη φορά στη Βαρκελώνη το 2017, με μεγάλη επιτυχία, κερδίζοντας δύο βραβεία MAX για καλύτερο συγγραφέα και για καλύτερο έργο – αποκάλυψη. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο και ιδιοφυές έργο και η Ελλάδα είναι μόλις ο δεύτερος σταθμός του.
Τα μέλη της ομάδας AbOvo μιλούν στα «Νέα» για το νέο τους εγχείρημα, για το σύγχρονο εργασιακό βίο και τις αλληγορίες του.
Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Προέκυψε από τη μεταφράστρια του έργου, Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Το καλοκαίρι ήρθε σε επαφή μαζί μας, μας διάβασε το έργο και ενθουσιαστήκαμε! Η πρόταση αυτή ήρθε και σε μια κατάλληλη στιγμή, βέβαια. Παρόλο που οι παραστάσεις μας ήταν devised, πάντα θέλαμε να παίξουμε ένα “κανονικό” έργο, όπου το κείμενο θα ήταν δεδομένο και που δεν θα μας απασχολούσε η δημιουργία της δραματουργίας ή των χαρακτήρων αλλά η καλύτερη δυνατή ερμηνεία τους. Και το Μυγοφαές ήταν τέλειο: το έργο είναι πολύ καλογραμμένο, έχει χιούμορ, δεν έχει καθόλου διδακτισμό και πάνω του χτίσαμε μια πολύ διασκεδαστική παράσταση.
Η παράσταση βάζει ένα σύγχρονο δίλημμα που αρκετοί νέοι αντιμετωπίζουν στον εργασιακό σας βίο. Δίνεται έστω και έμμεσα και με λεπτές αποχρώσεις μια απάντηση σ’ αυτό;
Το δίλημμα που αναδυκνύει το έργο ανανεώνεται συνεχώς και παίρνει συνεχώς διαφορετικές μορφές. Κι αυτό είναι αναμενόμενο καθώς ζούμε σε έναν κόσμο πραγματικών ή φανταστικών ευκαιριών και συνεχούς εξέλιξης. Το έργο, όμως, δεν είναι διδακτικό. Δεν εξυπηρετεί κάποια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία άρα δεν δίνει απαντήσεις κι αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του! Ήδη, από τα σχόλια των πρώτων θεατών έχουμε καταλάβει ότι κάθε θεατής εισπράττει πολύ καθαρά ερωτήματα και δίνουν οι ίδιοι απαντήσεις σε αυτά.
Το μυγοφαές, αυτή η ανατρεπτική κρέμα, πώς λειτουργεί τελικά ως αντίβαρο στην σιγουριά μιας συμβατικής εργασιακής δράσης; Τι συμβολίζει;
Το μυγοφαές συμβολίζει μια πανάκεια, μια ονειρική λύση σε όλα τα προβλήματα. Όλοι οι χαρακτήρες καβαλάνε το όνειρο αυτό και φτάνουν σε όρια στα οποία ποτέ δεν θα τους επιτρεπόταν στο πλαίσιο μιας συμβατικής εργασίας. Το γεγονός ότι ξανοίγονται μακριά από την ασφάλειά τους είναι και το πιο δυνατό αίτιο των ανατροπών που συμβαίνουν. Αλλά έτσι δεν είναι και στην πραγμαιτκότητα;
Σας έχουν εμπνεύσει προσωπικές σας αντίστοιχες περιπέτειες στο στήσιμο της παράστασης;
Πλάκα-πλάκα, αυτή η ομάδα ιδρύθηκε ακριβώς ως startup, άρα η κοινή μας περιπέτεια σίγουρα μας ενέπνευσε. Ακόμα και το όνομά Abovo ήταν όσο πρωτότυπο είναι το Μυγοφαές! Και όλη αυτή η πορεία μέσα στα χρόνια, η κοινή μας πορεία αλλά και οι προσωπικές διαδρομές του καθενός μας, ακόμα κι αν δεν το καταλάβαμε στην πορεία των πρόβων, ήταν σημαντική πρώτη ύλη για να καταλάβουμε το έργο.
Στο έργο συγκρούεται ουσιαστικά το όνειρο με την πραγματικότητα. Πώς χειρίζεστε εσείς αυτό το αλληγορικό επίπεδο;
Εμείς κάνουμε μια δουλειά που εξ’ορισμού κινείται ανάμεσα στα δύο. Ζούμε ακριβώς πάνω σε αυτή τη σύγκρουση της πραγματικότητας με το όνειρο και τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσής βλέπουμε στα γέλια, τα επιφωνήματα και τις υπόλοιπες αντιδράσεις του κοινού. Το γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο που μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε τα πάντα έρχεται μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι τα περισσότερα από όσα ονειρευόμαστε δεν θα τα κάνουμε ή δεν θα γίνουν. Αυτή η αίσθηση ακριβώς μεταδίδεται από το Μυγοφαές και δεν είναι τόσο αλληγορική, τελικά. Όλοι μας τη ζούμε καθημερινά.
