Αναζήτηση
Η δημοσιοποίηση εγγράφων που δείχνουν ότι η τουρκική κυβέρνηση γνώριζε πιθανότατα για το πραξικόπημα το 2016 σχολιάζονται από το γερμανικό Τύπο, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle.
Επίσημο πρωτόκολλο των γεγονότων της νύχτας του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Τουρκία -το οποίο υπογράφει ο τότε γενικός εισαγγελέας στην Άγκυρα και δημοσιεύει τώρα εξόριστος τούρκος δημοσιογράφος- τροφοδοτεί τις εικασίες που θέλουν την τουρκική κυβέρνηση να γνώριζε για τα σχέδια ανατροπής της και να τα αξιοποίησε για να ενισχύσει τις εξουσίες της. Το θέμα παρουσιάζει και σχολιάζει η σημερινή Berliner Zeitung.
«Όσο περισσότερος χρόνος περνάει […] τόσο πιο σαφές γίνεται ότι η τουρκική ηγεσία υπό τον πρόεδρο Ερντογάν γνώριζε για τα σχέδια πραξικοπήματος, ότι τα άφησε να εξελιχθούν και, πιθανότατα, τα κατηύθυνε. Εκρήξεις βομβών που δεν έγιναν ποτέ, νεκροί σε ένοπλες συγκρούσεις που δεν υπήρξαν ποτέ. Το πρωτόκολλο της εισαγγελίας που δημοσιεύθηκε τώρα -η γνησιότητά δεν αμφισβητείται- είναι ένα έγγραφο το οποίο δεν θα μπορούσαν να συντάξουν καλύτερα ούτε οι θιασώτες των θεωριών συνομωσίας. Το πρωτόκολλο φέρνει στο φως τα έργα και τις ημέρες του νέου ‘βαθέος κράτους’ στην Τουρκία. Πρόκειται για όλους εκείνους τους ισλαμιστικούς-εθνικιστικούς κύκλους στην κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη που έκαναν προφανώς όλα εκείνα για τα οποία κατηγορούν τους αντιπάλους τους: μετέτρεψαν ένα στρατιωτικό σε πολιτικό πραξικόπημα για να αφανίσουν τους εχθρούς τους. Αισθάνονταν μάλιστα τόσο σίγουροι που εισήγαγαν το εν λόγω πρωτόκολλο σε επίσημα δικαστικά έγγραφα. Το τουρκικό πραξικόπημα είναι ένας βάλτος από τον οποίο βγαίνουν όλο και πιο βρωμερές φυσαλίδες. Αυτό ισχύει και για το κίνημα Γκιουλέν, μυστικά κομάντο του οποίου ήθελαν την ανατροπή της κυβέρνησης και που προφανώς έπεσαν σε παγίδα. Σε μια δημοκρατία όλα αυτά θα τροφοδοτούσαν πολλές εξεταστικές επιτροπές. Ακόμη κι αν αληθεύει ότι οι γκιουλενιστές ήθελαν με τη δημοσιοποίηση του πρωτοκόλλου να αποδείξουν την αθωότητά τους και να ρίξουν την ευθύνη του πραξικοπήματος στην κυβέρνηση, αυτό δεν υποβαθμίζει τη σημασία του. Στην Τουρκία κανείς δεν τολμά να μιλήσει για το θέμα. Για πόσο ακόμη;».
