Μια διαφορετική συνέντευξη έδωσε στο ΑΝΤ1 και στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο επικεφαλής του Ποταμιού εξομολογήθηκε τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και την προσωπική του περιπέτεια:
«Δεν προσποιούμαι ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, έχεις πράγματα που θέλεις να δεις που αφορούν το παιδί σου, που αφορούν τη ζωή σου, που αφορούν τους ανθρώπους που αγαπάς, θέλεις να συνεχιστεί αυτό το παραμύθι της ζωής. Και η ξαφνική διακοπή είναι άσχημο πράγμα.
Είμαι καλά αλλά με αυτά τα πράγματα ποτέ δεν ξεμπερδεύεις. Πρέπει να το παρακολουθείς συνεχώς. Ξέρεις, οι Έλληνες πολλές φορές νιώθουμε υπεράνθρωποι. Και έχουμε και φίλους που δεν κάνουν εξετάσεις. Εγώ έκανα μία εξέταση υπό την πίεση ενός φίλου. Και αν δεν την είχα κάνει, δεν ξέρω αν θα ήμουν σήμερα εδώ. Είχα κάνει μια επίσκεψη στο στρατιωτικό Νοσοκομείο, ως πολιτικός και με έπιασε ένας φίλος στον διάδρομο και με ρώτησε εάν έχω κάνει PSA και με πίεσε να κάνω. Δεν ήθελα, αλλά με πήρε με το ζόρι. Μου πήρε αίμα και με πήρε τηλέφωνο μετά από τρεις μέρες και μου είπε “θέλεις να ξανάρθεις από εδώ να κάνουμε την εξέταση γιατί έχει γίνει ένα λάθος;”. Ήταν τόσο υψηλά τα νούμερα, που πίστεψε ότι ήταν ένα λάθος. Οφείλω πολλά σε αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί θα ξεχνιόμουν… Με ζόρισε, έκανα την εξέταση και πρόλαβα ένα μεγαλύτερο κακό».
Ο θάνατος του πατέρα του
Ο Σταύρος Θεοδωράκης αναφέρθηκε και στον πατέρα του: «Ο πατέρας έφυγε ξαφνικά στα 62 του χρόνια μετά από μια σύντομη μάχη με τη λευχαιμία. Θα ήθελα να είχα ζήσει περισσότερα πράγματα μαζί του. Προσπάθησα να του πω όλα αυτά που ήθελα να του πω, αλλά έγινε ξαφνικά και δεν πρόλαβα να του πω πράγματα που σκεφτόμουν. Θα ήθελα να είχα χρόνο. Αλλά δυστυχώς δεν τον έχω πια αυτόν τον χρόνο.
Δεν ντράπηκα ποτέ για τη δουλειά του πατέρα μου. Δεν ντράπηκα για τη δουλειά του πατέρα μου, γιατί τότε νόμιζα ότι είναι η μόνη δουλειά που μπορείς να κάνεις. Δηλαδή, όταν είσαι μικρό παιδί και βλέπεις ότι ο πατέρας σου πηγαίνει πρωί – πρωί, παίρνει τα κουλούρια από την Αθηνάς και πάει στο Αρσάκειο, λες αυτή είναι η δουλειά. Εάν είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι γιατρών, θα έλεγα ότι αυτή πρέπει να είναι η δουλειά. Άρα, δεν είχα κανένα θέμα. Και τότε δεν υπήρχαν και social media… Θεωρούσα ότι είναι πολύ λογικό να είσαι δίπλα στον πατέρα σου, όποτε μπορείς τα απογεύματα, τα Σάββατα, όποτε αυτός δούλευε.
Ο πατέρας μου ήταν παλιός Κεντρώος πολύ φανατικός. Ακόμη και την περίοδο που δεν είχε λεφτά έπαιρνε πάντα μια εφημερίδα του κεντρώου χώρου τη διάβαζε φανατικά και ήθελε να ασχοληθώ με την πολιτική. Όχι με την έννοια αυτού που γίνεται τώρα, γιατί αυτό δεν το πρόλαβε, αλλά πάντα με ενίσχυε να έχω πολιτικές θέσεις και πολιτική ματιά».
