Ο ανατρεπτικός συνθέτης, πιανίστας και ποιητής Γιώργος Πατεράκης, χτυπάει ξανά με μια καυστική παράσταση-αποθέωση των ανθρώπινων προβλημάτων με τον τίτλο «Γκαλερί δραμάτων».

Με την πολύ προσωπική σφραγίδα του και την ιδιοσυγκρασιακή ματιά του, ο Γιώργος Πατεράκης μας δίνει ραντεβού μαζί με το String Theory Ensemble και τους τακτικούς συνεργάτες του, για τέσσερις βραδιές στο Athenaeum (Αδριανού 3, Θησείο, τηλ. 210 32 11 987, είσοδος 10 ευρώ), στις 14, 15, 21 και 21 Φεβρουαρίου.

Με φόντο διαχρονικές ιστορίες καθημερινής τρέλας, πέρα για πέρα όμως αληθινές και ανθρώπινες, ο Πατεράκης ξεδιπλώνει μέσα σε μια φαντασμαγορία αντιθέσεων, ένα ανακάτεμα μουσικών που κινείται μεταξύ δικών του πρωτότυπων συνθέσεων καθώς και διασκευών γνωστών τραγουδιών που ο ίδιος έχει ενορχηστρώσει εκ νέου και τις παρουσιάζει για πρώτη φορά στο κοινό. Πρόκειται για μια παράσταση-περιπλάνηση σε ακούσματα που έχουμε αγαπήσει με δεξιοτεχνικές στραβοτιμονιές στην κόψη των ειδών· από την κλασική μουσική στην τζαζ και το swing, από το καμπαρέ και το σαλούν, στις αθηναϊκές αυλές και τον βαλκανικό ορίζοντα. Μαζί με τον δημιουργό, 16 αμετανόητα νέοι μουσικοί καλλιτέχνες επί σκηνής, δίνουν ψυχή με την ερμηνεία τους σε αυτό το παλαβό και ανορθόδοξο μουσικό road-trip στις μουσικές του κόσμου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το οπτικό υλικό που προβάλλεται στην παράσταση, προέρχεται από το Αρχείο Προφορικής Ιστορίας Κυκλάδων, ενώ το μουσικό εγχείρημα συνολικά, προλογίζει την επερχόμενη κυκλοφορία του νέου προσωπικού δίσκου του Γιώργου Πατεράκη η οποία αναμένεται μέσα στη χρονιά.

Ο Γιώργος Πατεράκης μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τη μουσική και τις συνθέσεις του.

1.Πώς προέκυψε η έμπνευση για την παράσταση;

Όπως προκύπτουν συνήθως αυτά τα πράγματα: λίγο τυχαία, λίγο παρατηρώντας τον κόσμο γύρω σου, λίγο από το συνήθειο να σχολιάζεις αυτά που βλέπεις και θες να τα πεις παραπέρα. Με το πες-πες, το λίγο γίνεται πολύ, το πολύ γίνεται περισσότερο και στο τέλος έχεις μια παράσταση.

2.Στην “Γκαλερί δραμάτων”, ποια δράματα αφηγείστε μουσικά;

Διάφορα. Είτε μικροπεριστατικά άγνωστων, καθημερινών ανθρώπων είτε ιστορίες προσωπικοτήτων – ορόσημα. Νομίζω πως το ενδιαφέρον δεν είναι ούτε το “ποια” ιστορία ούτε το “ποιανού” την ιστορία, αλλά το ότι βάζοντας τις ιστοριούλες πλάι-πλάι, τη μια δίπλα στην άλλη, ακόμη κι αν κάποιες έχουν κάπως ακραίο περιεχόμενο, τα γύρω-γύρω αρχίζουν να ξεθωριάζουν, τα γεγονότα χάνονται και μένει μόνο η ταπεινή φωνούλα του “human condition” να σιγοτραγουδάει τρυφερά τη ματαιότητα της “εφήμερης αιωνιότητας” του ανθρώπου.

3.Πώς θα χαρακτηρίζατε τις μουσικές που θ’ ακούσουν οι θεατές στην παράστασή σας;

Οι περισσότερες μουσικές είναι δικές μου και, στη συγκεκριμένη παράσταση, θα τις χαρακτήριζα “απόηχους” από άλλες μουσικές: το πρώτο κομμάτι που θα ακουστεί είναι απόηχος από την άρια Erbarm dich mein, από τα “Κατά Ματθαίον Πάθη” του Μπαχ, ένα άλλο κομμάτι, το “Σφυρί” είναι απόηχος των τραγουδιών του Κηλαηδόνη, ένα άλλο, το “Θέλεις;” είναι απόηχος του “Nein, es is nicht asuzukommen mit den Leute” του Μπράμς, ένα άλλο, το “Μήλο”, που είναι συρραφή από τρία ποιηματάκια της Σαπφούς, είναι απόηχος από τα τραγούδια των αδελφών Κατσάμπα, και πάει λέγοντας. Κοντολογίς θα έλεγα πως το πιο καινοτόμο πράγμα σε αυτήν την παράσταση είναι ότι δεν έχει ούτε μισή καινοτομία: ακόμα και η μουσική γλώσσα των κομματιών είναι απόηχος από μουσικές που ήδη υπάρχουν – και μάλιστα, κάποιες υπάρχουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

4.Ποια τραγούδια επιλέγετε για να διασκευάσετε;

Όπως σας είπα, τα περισσότερα κομμάτια είναι δικά μου. Τα λίγα υπόλοιπα κομμάτια, που δεν είναι δικά μου, υπέστησαν τη μοίρα της ιστορίας που την ξαναλέει κάποιος: βάζει τα δικά του. Πρόκειται για ένα ραγκτάιμ του Bowman, για το “Θέλω σπίτι και λεφτά” του Περπινιάδη… ε, μη σας τα πω και όλα και κάνω spoiler.

5.Πώς καταφέρνετε ν’ αναμειγνύετε τα διαφορετικά είδη για να βγάλετε ένα ομοιόμορφο αποτέλεσμα τελικά; Ποιο είναι το συνδετικό στοιχείο όλων;

Σας ευχαριστώ για τον χαρακτηρισμό του αποτελέσματος ως “ομοιόμορφο”, αλλά πώς βγάλατε ήδη το συμπέρασμα πως “το καταφέρνω”; Αυτό δεν το ξέρω ούτε εγώ. Το εύχομαι, αλλά θα το δείξει η νεκροψία. Ας πούμε πως καταφέρνω την ομοιομορφία μιας κουρελούς: χρωματιστά κουρελάκια–κουρελάκια που όλα μαζί φτιάχνουν κάτι ενιαίο, όπως δηλαδή οι ακραίες ή αντιδιαμετρικές καταστάσεις που συνθέτουν ομοιόμορφα αυτό που αποκαλούμε “η ζωή μας”. Αυτό μπορώ να πω.

6.Αυτό το ανορθόδοξο road trip στις μουσικές του κόσμου, πού φιλοδοξείτε να σας οδηγήσει;

Δεν ξέρω – δεν φιλοδοξώ κάτι ιδιαιτερο. Ας πούμε πως θα πάρω ικανοποίηση αν ο κόσμος που έρθει να δει την παράσταση, αφού γελάσει και ευχαριστηθεί, στο τέλος μαλακώσει και συμπαθήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του και τους γύρω του. Ε, αυτό ήδη είναι αρκετά φιλόδοξο.

Τελευταία Νέα