Η Ομάδα a dream & the gun παρουσιάζει την παράσταση «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ. 2109212900) από Τετάρτη έως και Κυριακή.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Μυρτώ Γκόνη και Βιργινία Ταμπαροπούλου ενώ η σκηνοθεσία είναι του Γρηγόρη Καραντινάκη.

Η ιστορία βασίζεται σε δύο υπάρξεις, δύο αντίρροπες δυνάμεις που βασίζονται στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ, στο ΣΥΝ και στο ΠΛΗΝ, στο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και το ΜΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΣ, στο ΧΡΩΜΑ και στο ΜΗ-ΧΡΩΜΑ.

Οι «Χρωματιστές γυναίκες» είναι μια σκηνική ελεγεία για τη χαμένη ελευθερία και την απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Έλλη και η Άννα είναι δύο αδελφές εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι, αλλά και σε κάτι μεγαλύτερο. Σε αυτό που αποκαλούν παρελθόν: – Ριζώνουν και στοιχειώνουν… Στη γωνία τους… Πιάνουν μια γωνιά και σκιάζονται, σκιάζονται… Όλο και πιο πολύ, ώσπου να γίνουν ένα με το σπίτι.

Η παιδική κακοποίηση και η σιωπή μια κλειστής κοινωνίας που ξέρει και δεν μιλά, στοιχειώνουν τα δυο κορίτσια. Παλεύουν για να γκρεμίσουν όλα τα φαντάσματα, και να διεκδικήσουν την ζωή τους.

Η γραφή του Βασίλη Ζιώγα αγγίζει ένα καυτό θέμα και συνδυάζει την ποιητική διάσταση με το πικρό χιούμορ, την τρυφερότητα με τον κυνισμό.

Στην σκιά του παραλόγου στο έργο, αναζητά καθετί ζωντανό που μετέπεσε σε κατάσταση ακινησίας και έγινε άψυχο, καθετί ζωντανό που το κάρφωσαν τρεμάμενο στο πανί, όπως καρφιτσώνουμε τα έντομα σε μία συλλογή.

Ο Γρηγόρης Καραντινάκης μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, το παράλογο και τον σύγχρονο εγκλωβισμό.

1. Τι το ιδιαίτερο έχει το συγκεκριμένο έργο του Ζιώγα και σας έκανε να το παρουσιάσετε;

Οι χρωματιστές γυναίκες είναι ένα σημαντικό έργο στην ιστορία της νεοελληνικής δραματουργίας, ο κ. Γεωργουσόπουλος είχε γράψει γι’ αυτό το 1984 πως “…είναι ένα έργο πρόκληση ως προς το θέμα και το χειρισμό του, αλλά είναι κι ένα ποιητικό οικοδόμημα σχεδόν γεωμετρικό και μουσικό…” Το έργο αυτό λοιπόν χειρίζεται ένα θέμα, που δυστυχώς μέχρι και σήμερα βασανίζει την κοινωνία μας. Αυτό της παιδικής κακοποίησης.

Μέσα από αυτό, διακτινίζεται και με το φως του εκθέτει όλα εκείνα το μοτίβα που αναπαράγονται και συντελούν στην ύπαρξη αυτού του απεχθούς φαινομένου.

Εκθέτει το “μοντέλο” του άντρα-κυνηγού, του πατέρα-εξουσιαστή, της μητέρας-σιωπηλής σκιάς, της κλειστής άφωνης και τυφλής κοινωνίας που ξέρει και δεν μιλά, της τοπικής εξουσίας που δεν θέλει να “σπάσει αυγά”.

Όλοι αυτοί είναι που μέχρι και σήμερα είτε από φόβο, είτε από ανομολόγητα πάθη, είτε από συμφέροντα, είτε, είτε… δεν αντιδρούν και με την αδράνεια τους επιτρέπουν την ύπαρξη αυτών των φαινομένων. Με αυτό τον τρόπο ανεπαισθήτως, το απλό αυγό μεταμορφώνεται σε αυγό του φιδιού. Σήμερα λοιπόν όσο κάποιοι σφάζουν κάποιους άλλους για τις ιδέες τους, όσο η διαφορετικότητα αποτελεί αφορμή για εκδηλώσεις βίας και αποκλεισμού, όσο ο αδύναμος “βιάζεται” από τον δυνατό. Αυτό το έργο θα έχει θέση μπροστά μας. Έτσι απλά για να μας θυμίζει πως είμαστε ίσως κι εμείς μέρος αυτού του “τραύματος”.

2. Το παράλογο πώς πλανάται πάνω από την παράσταση;

Το παράλογο υπάρχει μέσα από την φιλοσοφική έννοια του, ως σύγκρουση της ανθρώπινης φύσης ν’ απαντήσει στο τι και το γιατί…

Δεν υπάρχει σκηνικά κάτι παράλογο, αν και θεωρείται πως το έργο κάνει ένα ρήγμα στα στενά όρια της ηθογραφίας προς μια άλλη διάσταση , αυτή της ποίησης θα έλεγα, παρ’ όλα αυτά αν υπάρχει κάτι παράλογο είναι το ίδιο με αυτό των ονείρων.

Ο Βασίλης Ζιώγας κάνει μια ελεύθερη κατάδυση στο ασυνείδητο των ηρωίδων του, της Έλλης και της Άννας, με στόχο όπως η ψυχανάλυση να φτάσει στην αρχή… εκεί στα παιδικά χρόνια, όπου μαζί με τις κούκλες και τα παιδικά παιχνίδια, υπάρχει αθεράπευτο ψέμα και ανείπωτο “τραύμα”. Είναι θα έλεγα μια εναλλαγή εικόνων μεταξύ του χθες και του σήμερα, που γίνεται μέσα από την εναλλαγή του θεατρικού παιχνιδιού με το παιδικό παιχνίδι στον παρόντα ρέοντα χρόνο επί σκηνής.

3. Οι πρωταγωνίστριες, αυτές οι αντίρροπες δυνάμεις, πώς τελικά συγκρούονται επί σκηνής;

Συγκρούονται και πνευματικά ως εκφραστές διαφορετικών αντιλήψεων για την ζωή, η μία επιλέγει την υποταγή, την σιωπή, την επιβίωση μέσα στο ψέμα και την αναπαραγωγή του μοντέλου της μητέρας σκιάς και η άλλη επιλέγει την ελευθερία, την φυγή ακόμα και αν το αντίτιμο είναι βαρύ, συγκρούονται όμως και σωματικά ως φορείς η Έλλη της ακινησίας ενός βάλτου, με την Άννα που κινείται με την ορμή ενός χείμαρρου. Συγκρούονται μέχρι εξαντλήσεως. Εδώ πρέπει να μιλήσω για τις υπέροχες ερμηνείες της κ. Γκόνη και της κ. Ταμπαροπούλου, που πραγματικά αξίζουν προσοχής για την ψυχοσωματική κατάθεση που κάνουν επί σκηνής.

4.Οι διαδρομές που κάνουν στο πεδίο της φαντασίωσης, μήπως τελικά είναι πιο επικίνδυνες από την ελευθερία που φοβούνται;

Ξέρετε, η φαντασία και η φαντασίωση είναι ανεξέλεγκτες, ούτε έρχονται, αλλά ούτε και φεύγουν κατόπιν παραγγελίας. Είναι επικίνδυνες φυσικά όταν γίνονται εμμονές. Από την άλλη η ελευθερία είναι κι αυτή μια έννοια, που εμπεριέχει το στοιχείο της δυνατότητας της ελεύθερης βούλησης του ατόμου. Για ποια ελευθερία μιλάμε όταν κάποιον το σκοτώνουν

με κλωτσιές στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα στα σπασμένα τζάμια μιας βιτρίνας κοσμηματοπωλείου; Μήπως το θύμα τελικά ήταν πιο ελεύθερο μέσα στο πεδίο της φαντασίωσης του θολωμένου του μυαλού, από τους θύτες που ελεύθεροι κατοχύρωναν το δικαίωμα της ελευθερίας τους κλωτσώντας τον;

5.Το φαινόμενο του εγκλωβισμού στο πατρικό σπίτι πλέον στην Ελλάδα της κρίσης είναι συχνό. Πώς η παράστασή σας αναμοχλεύει την κατάσταση αυτή;

Δυστυχώς στην Ελλάδα το φαινόμενο του εγκλωβισμού είναι μεγαλύτερο από αυτό που ορίζουν οι τοίχοι ενός σπιτιού.

Είμαστε εγκλωβισμένοι από δάνεια, από χρέη, από άγονες ιδέες, από τον φόβο στο διαφορετικό, από την άρνηση στο νέο, από την μη αποδοχή του άλλου. Η παράσταση θέτει ένα βασικό ερώτημα. Μήπως με την σιωπή μας, μήπως με την φευγαλέα ματιά μας, συμβάλουμε κατά τι, στο να διαιωνίζονται τραύματα σαν αυτό που παρουσιάζεται επί σκηνής; Μήπως με την αδυναμία πίστης, κυρίως στον άλλο, διολισθαίνουμε στην αγκαλιά του φόβου.

Γιατί ο φόβος είναι το όπλο της κάθε εξουσίας που το απόλυτο του χαρακτήρα της, εκφράζεται με την βία και την τρομοκρατία.

6.Κατά τη γνώμη σας, μπορεί ένα πρόσωπο που είναι σε κατάσταση ακινησίας για χρόνια και σχεδόν διόλου ζωντανό, να ξεφύγει από τη φυλακή του; Πώς;

Φυσικά και πιστεύω. Δεν είμαι μοιρολάτρης. Με την κίνηση. Με την πίστη στο θαύμα. Στο θαύμα της ζωής.

Αυτό προσπαθεί και η παράσταση να δώσει. Την δυνατότητα της λύτρωσης!

Ξέρετε κάποιο από όλα τα κλειδιά που κουβαλάμε, μπορεί να μας ανοίξει μια πόρτα εκεί που δεν υπάρχει. Σημασία έχει να κάνεις ένα μικρό ρήγμα

Τελευταία Νέα