Τότε στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο ο Αλέξης Τσίπρας έδειχνε όντως πολύ περήφανος δίπλα στον Νικολάς Μαδούρο και τον Έβο Μοράλες, τους ηγέτες της Βενεζουέλας και της Βολιβίας αλλά και τον Ραούλ Κάστρο, τον αδερφό του μεγάλου κουβανού επαναστάτη.
Αισθανόσουν ότι κάπως έτσι θα ήθελε να μείνει στην ιστορία και αυτός.
Ως ένας μεγάλος επαναστάτης, ως κάποιος που αντιστάθηκε στον ιμπεριαλισμό, ως κάποιος που άλλαξε τα πράγματα στη χώρα του.
Άλλωστε, με αυτές τις ιστορίες γαλουχήθηκε από μικρός: τις ιστορίες για τους μεγάλους επαναστάτες ηγέτες, από τον Λένιν μέχρι τον Τσε Γκεβάρα.
Μάλιστα, ορισμένες φορές αυτό τον προσωπικό του μύθο ο Αλέξης Τσίπρας τον ξαναζεί, όποτε η αντιπολίτευση και ιδίως η ΝΔ προσπαθώντας να κάνει αντιπολίτευση σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζει την ίδια πολιτική με αυτήν, τον χαρακτηρίζει νεοκομμουνιστή και μαδουριστή.
Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πολύ καλά ότι όπως δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Τσάβες, έτσι δεν μπορεί και να είναι καν ένας Μαδούρο.
Γιατί αυτό θα απαιτούσε την κρίσιμη ώρα να υψώσει το ανάστημά του.
Να αναλάβει μια ευθύνη.
Να συγκρουστεί.
Να έχει ένα τίμημα.
Δείτε τι κάνει ο Μαδούρο.
Οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι τον υπονομεύουν με κάθε τρόπο.
Από τις κυρώσεις μέχρι τα διάφορα σχέδια για ένα πραξικόπημα εναντίον του.
Θα μπορούσε να τα είχε παρατήσει o Μαδούρο.
Να είχε κάνει έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους αμερικανούς και την αντιπολίτευση και να είχε παραδώσει καιρό τώρα την εξουσία.
Μπορεί έως και να ανταμειβόταν.
Όμως, δεν το έκανε.
Πολλά μπορεί κανείς να προσάψει στον Μαδούρο και έχει μεγάλες ευθύνες για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα του.
Όμως, είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής που δεν προχωράει με τους ρυθμούς που πρέπει.
Δεν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα του επειδή η κυρίαρχη τάξη εκμεταλλευόταν τον πλούτο του πετρελαίου και οι φτωχοί εξαθλιώνονταν.
Έχει τα προβλήματα της κούρασης της κοινωνίας από τις δυσκολίας.
Έχει τα προβλήματα της διαφθοράς που δυστυχώς αναπτύχθηκε.
Έχει τα προβλήματα του οικονομικού αποκλεισμού που του έχουν επιβάλει οι αμερικάνοι.
Και όντως να χρειάζεται να βρεθεί πολιτική λύση.
Εκλογές με συμμετοχή όλων των κομμάτων.
Όμως, σίγουρα η Βενεζουέλα δεν χρειάζεται ούτε αυτοανακηρύξεις κυβερνήσεων, ούτε πραξικοπήματα, ούτε να αποφασίζουν άλλες χώρες ποια είναι η νόμιμή της κυβέρνηση.
Τι σχέση, όμως, έχουν όλα αυτά με τον Τσίπρα;
Απολύτως καμία.
Ο Τσίπρας την πρώτη φορά που είδε τα δύσκολα το 2015, απλώς υποχώρησε.
Δεν έδωσε καμία μάχη.
Δεν συγκρούστηκε.
Αποδέχτηκε όσα του επέβαλαν οι δανειστές, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το δημοψήφισμα και εφάρμοσε με συνέπεια τα μνημόνια που κάποτε έβριζε.
Καμιά αντίσταση.
Καμιά ρήξη.
Καμιά ανυπακοή.
Μόνο συμβιβασμός και προσκόλληση στην εξουσία ακόμη και εάν αυτό σήμαινε να γίνει ο καλύτερος μαθητής της Τρόικας αλλά και των αμερικανών όπως έδειξε ο τρόπος που πέρασε τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Με αποτέλεσμα αυτός που ήθελε κάποτε να πει Go Back στη Μέρκελ και την Τρόικα, να έχει καταλήξει μια ακόμη παραλλαγή κεντροαριστεράς.
Πιο κοντά στον Γκουαϊντό και τους άλλους «πρόθυμους» να φέρουν τον άγριο νεοφιλελευθερισμό και να επαναφέρουν τη Λατινική Αμερική στην αμερικανική επιρροή, παρά στο ανεκπλήρωτο όραμα του Τσάβες και των άλλων κάποτε ινδαλμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.
