Αναζήτηση
Μετά την επιτυχημένη πορεία της παράστασης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η παράσταση «Δον Κιχώτη» του Μιχαήλ Θερβάντες επιστρέφει για δεύτερη χρονιά σε σκηνοθεσία Ταξιάρχη Χάνου, στο θέατρο «Άλφα –Ιδέα» (Πατησίων 37 και Στουρνάρη 51, τηλ. 21 0523 8742, είσοδος 5-12 ευρώ).
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, οι πέντε ηθοποιοί Τρυφωνία Αγγελίδου, Διαμαντής Αδαμαντίδης, Αχιλλέας Αναγνώστου, Γιάννης Σαμψαλάκης και Μαρία Χάνου, επηρεασμένοι από την ισπανική κουλτούρα, με όπλο την αθωότητα, τη σωματικότητα, τον λόγο, τη μουσική και τη φαντασία τους, άλλοτε ως ρόλοι και άλλοτε ως αφηγητές, μοιράζονται μαζί μας την ιστορία του ονειροπόλου ιδαλγού από τη Μάντσα.
Σε μια εποχή που όλα αναθεωρούνται και επανατοποθετούνται, οι κωμικοτραγικές φιγούρες του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα είναι επίκαιρες όσο ποτέ. Η πορεία του Δον Κιχώτη είναι η πορεία του ανθρώπου για την αναζήτηση της ψυχής του. Θυσιάζει το υλικό και το πρόσκαιρο, για το πνευματικό και το αιώνιο και ιδρύει τον «δονκιχωρισμό», έννοια στην οποία βασίστηκαν η ομάδα και ο σκηνοθέτης για να δημιουργήσουν αυτή την παράσταση.
Οι ηθοποιοί της παράστασης μιλούν στα «Νέα» για τις ιδέες του έργου, τον δονκιχωτισμό και τους σύγχρονους ανεμόμυλους.
Στη δεύτερη σεζόν της παράστασης, τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε;
Τρυφωνία Αγγελίδου: Να παίζουμε ξανά κάθε βράδυ το ίδιο έργο με το ίδιο ή και περισσότερο κέφι κάθε φορά, με τη διάθεση να ανακαλύψουμε νέα στοιχεία που πιθανώς να μας είχαν διαφύγει ή να είναι τώρα η ώρα τους να έρθουν στην επιφάνεια. Να μπορούμε δηλαδή να είμαστε τίμιοι απέναντι στην παράσταση και ανοιχτοί στην έκπληξη και το καινούριο. Με λίγα λόγια, να ξεφύγουμε από την παγίδα του αυτονόητου.
Οι κωμικοτραγικές φιγούρες του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα γιατί είναι κατά τη γνώμη σας ακόμα επίκαιρες;
Διαμαντής Αδαμαντίδης: Γιατί αποτελούν αρχετυπικές μορφές. Είναι προβολές χαρακτηριστικών που εμπεριέχονται στο dna μας ως ανθρωπότητα. Η καλοσύνη, η κακία, η φιλία, η αγάπη, το μίσος, ο έρωτας, ο ερωτισμός, η χαρά, η λύπη, ο δόλος, ο φόβος, το θάρρος, το θράσος, όλα αυτά και άλλα τόσα είναι τα συστατικά που μας κάνουν ανθρώπους. Όλα αυτά θα τα βρούμε στο πρόσωπο αυτών των δύο μορφών, βρίσκοντας κάπου στην ιστορία τους και τον εαυτό μας μέσα. Είμαστε κωμικοτραγικοί!
Ο Δον Κιχώτης είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η θεατρική μεταφορά του πώς μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς σκοπέλους;
Αχιλλέας Αναγνώστου: Ο Δον Κιχώτης είναι ένα μεγάλο έργο, ποσοτικά και φιλοσοφικά. Για να το μεταφέρουμε στο θέατρο χρειάστηκε να εργαστούμε πολύ. Έπρεπε να επιλεχτούν οι σκηνές που θα μεταφέρουμε ανάμεσα από το πλήθος των σκηνών που εκτυλίσσονται στο μυθιστόρημα, έχοντας σαν γνώμονα την πιστότητα του αποτελέσματος με το έργο του Θερβάντες – γιατί αυτός ήταν ο σκοπός μας. Έπειτα ήταν η διάρκεια της παράστασης που δεν θέλαμε να ξεπερνάει την μιάμιση ώρα. Έτσι κάθε λέξη έπρεπε να έχει λόγο που υπάρχει, υπηρετώντας το νόημα του έργου και κάνοντας συνδέσεις με αυτά που είχαν δει οι θεατές πριν, αλλά και αυτά που θα έβλεπαν μετά. Υπήρξαν δυσκολίες και αφιερώσαμε πολύ χρόνο και κόπο, αλλά τα καταφέραμε όσο καλύτερα μπορούσαμε.
Σε κάποιες στιγμές παίζετε ένα ρόλο, σε άλλες είστε αφηγητές. Πώς χειρίζεστε τις δύο διαφορετικές ιδιότητες επί σκηνής;
Γιάννης Σαμψαλάκης: Πιστεύω πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της παράστασης. Γενικά από μόνο του το κομμάτι της αφήγησης στο θέατρο είναι δύσκολο. Είτε κάνεις και άλλους ρόλους είτε είσαι μόνο αφηγητής. Στην παράστασή μας χρησιμοποιούμε την αφήγηση διότι μας βοηθάει στο να προχωρήσει η ιστορία πιο γρήγορα γιατί έχουμε να διαχειριστούμε ένα ογκώδες λογοτεχνικό κείμενο. Και αυτό το κάνουμε είτε χρησιμοποιώντας το λόγο, είτε την μουσική και το τραγούδι, είτε την κίνηση και την παντομίμα. Όσον αφορά τα δύο τελευταία τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα γιατί έχεις μια παρτιτούρα ή μια χορογραφία που τα μαθαίνεις και τα εκτελείς. Στην περίπτωση όμως του λόγου, τα πράγματα είναι περίπλοκα. Πρέπει να αφηγηθείς μια ιστορία, όχι σαν ρόλος αλλά παράλληλα όντας κομμάτι της, κρατώντας απόσταση αλλά παράλληλα κλείνοντας το μάτι στο κοινό πως εσύ που τα λες αυτά είσαι κομμάτι της, να είσαι άμεσος αλλά παράλληλα όχι διεκπεραιωτικός, να βοηθάς το κοινό να καταλάβει αλλά παράλληλα να μην είσαι επεξηγηματικός. Στην περίπτωση μας που έχουμε και ρόλους αλλά και αφήγηση υπάρχει η επιπλέον δυσκολία να περάσεις από την μια στιγμή στην άλλη “εύκολα” ή αν θέλεις “ποιητικά” αλλά παράλληλα χωρίς να γίνεσαι “εξυπνάκιας” ή “επιδειξίας”.
Ο δονκιχωτισμός για κάποιους είναι τρέλα ή αφέλεια, για άλλους όνειρο ή ιδανικό. Εσείς πού τοποθετείστε ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα.
Μαρία Χάνου: Ο δονκιχωτισμός είναι η έννοια γύρω από την οποία κινηθήκαμε στη διάρκεια των προβών και είναι η έννοια , η οποία μας κινεί και μας παρακινεί στις παραστάσεις. Όσο κι αν έχουμε μιλήσει και αναλύσει την έννοια του αυτή, καταλήγω πως ο δονκιχωτισμός, τα εμπεριέχει όλα. Για να αγγίξει κανείς ένα όνειρο ή ένα ιδανικό, χρειάζεται και τρέλα και αφέλεια.
