Ερημιά στο Μάτι : Οδοιπορικό οκτώ μήνες μετά την τραγωδία

Απόκριες, χαρά Θεού, ο κόσμος σπεύδει στα παράλια της Ανατολικής Αττικής (κι όχι μόνο) να χαρεί, να τρέξει, ακόμη και να κάνει τα πρώτα μπάνια του.

Απόκριες και στη Λεωφόρο Μαραθώνος από τις 10 το πρωί και μετά η κίνηση είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Εκατοντάδες αυτοκίνητα κινούνται προς τη Ραφήνα, το Ζούμπερι, τη Νέα Μάκρη, τον Μαραθώνα.

Στο Μάτι, όμως, δεν πάει κανείς. Ή μάλλον περνούν ελάχιστα αυτοκίνητα, οι λεγόμενοι «τουρίστες της καταστροφής».  Άνθρωποι περίεργοι που πηγαίνουν στον τόπο μαρτυρίου 100 συμπολιτών για να δουν το μέγεθος της τραγωδίας. Ελάχιστοι, όμως, όπως ελάχιστοι είναι και οι κάτοικοι ενός οικισμού που κάποτε έσφυζε από ζωή. Και που τέτοιες ημέρες γέμιζε από εκδρομείς της Αποκριάς και της Καθαράς Δευτέρας.

Το in.gr βρέθηκε την Κυριακή το μεσημέρι στο Μάτι, λίγες ημέρες από τη δημοσιοποίηση του εισαγγελικού πορίσματος – κόλαφος. Λίγες ημέρες μετά τις ποινικές διώξεις σε βαθμό πλημμελήματος.

Έπεσαν οι μάσκες

Απόκριες αλλά οι μάσκες των καρνάβαλων έπεσαν μόλις διάβασε ο κόσμος το πόρισμα, μόλις είδε πώς 100 άνθρωποι κάηκαν, πώς δεκάδες τραυματίστηκαν και χιλιάδες έχασαν τις περιουσίες τους.

Στρίβοντας από στην πρώτη είσοδο με κατεύθυνση το Κόκκινο Λιμανάκι, αυτό που βλέπεις πρώτο είναι το οικόπεδο στη συμβολή με τη Λ. Μαραθώνος όπου έχουν συγκεντρωθεί τα καμένα δέντρα. Ένα «μαύρο» ξύλινο τείχος που κάποτε θα πρέπει απομακρυνθεί γιατί «μαυρίζει η ψυχή» όσων περνούν από το σημείο.

Στη διαδρομή προς το Μάτι αυτό που βλέπει κάποιος που έζησε τις πρώτες δραματικές ημέρες μετά την τραγωδία της 23ης Ιουλίου είναι ότι έχει πρασινίσει η περιοχή. Η Άνοιξη έχει κάνει τη δουλειά της και το μαύρο, σεληνιακό τοπίο έχει φύγει καθώς έχει βγει η χαμηλή βλάστηση. Ούτε λόγος, βεβαίως για δέντρα, δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο.

Το δεύτερο γεγονός που αξίζει να μνημονεύσει κανείς είναι ότι πολλά σπίτια που υπέστησαν μικρές ζημιές έχουν αποκατασταθεί χάρη στη δουλειά των ιδιοκτητών τους. Όμως, δεκάδες άλλες χάσκουν διαλυμένα, καμένα, μισογκρεμισμένα και παρατημένα από τους ενοίκους τους.

Πλησιάζοντας στον τόπο του μαρτυρίου, στο «οικόπεδο του θανάτου» μπορεί να δει κανείς ότι δεν έχει αλλάξει τίποτε από εκείνη την ημέρα. Λες και κανείς δεν θέλει να αγγίξει τον ιερό αυτό τόπο, όλα μοιάζουν με ένα μαύρο σκηνικό που δεν έχει ξεστηθεί εδώ και οκτώ μήνες.

Η αίσθηση ότι «μυρίζει θάνατο» δεν είναι ιδέα κάποιου. Και οι ίδιοι οι κάτοικοι το λένε και αποφεύγουν ακόμη και να κοιτάξουν προς τον μέρος εκείνο που βρέθηκαν καμένοι άντρες, γυναίκες, μικρά παιδιά που προσπαθούσαν να φτάσουν στη θάλασσα.

Άδειοι δρόμοι

Οι δρόμοι άδειοι παρ’ ότι είναι Κυριακής της Αποκριάς και είναι μια ηλιόλουστη ημέρα. Φτάνουμε στην Αργυρά Ακτή, εκεί όπου πέρυσι τέτοια ημέρα υπήρχαν εκατοντάδες οικογένειες οι οποίες έτρωγαν και απολάμβαναν την εκπληκτική θέα. Ερημιά, ελάχιστοι άνθρωποι περπατούν, η τέντα του στρατού που προσφέρει νερά είναι ακόμη εκεί, η καφετέρια δίπλα στην ταβέρνα όπως την ημέρα της τραγωδίας. Η απόλυτη καταστροφή.

Όλοι οι δρόμοι, τόσο η παραλιακή όσο και οι κάθετοι μοιάζουν να είναι ίδιοι. Σα να έχει παγώσει ο χρόνος.

Εκτός από ελάχιστα κτίρια που αποκαταστάθηκαν, λίγο πράσινο, μια σχετική τάξη και καθαριότητα και φυσικά η απομάκρυνση των καμένων δέντρων, όλα τα άλλα είναι ίδια.

Μάλιστα, όσο πλησιάζουμε προς τη Λ. Μαραθώνος και κυρίως στην καμένη περιοχή μέχρι τα σπιτάκια του Αγίου Ανδρέα δεν έχει γίνει καμιά προσπάθεια αποκατάστασης.

Και φυσικά, στους δρόμους ελάχιστα αυτοκίνητα, στα λιγοστά καταστήματα έχουν μαζευτεί λίγοι κάτοικοι και οι συγγενείς τους και μιλούν για όσα έζησαν, για όσα πρέπει να κάνουν και φυσικά για το πόρισμα.

Τους πλησιάζεις, δεν θέλουν να μιλήσουν, να γκρινιάξουν για την καθυστέρηση στην αποκατάσταση των ζημιών, για το πλημμέλημα, για την αλαζονεία των κυβερνώντων.

Μια συγγνώμη ρε παιδιά

Η αλήθεια είναι ότι κυρίως τα έχουν με τη Δούρου και τον Ψινάκη και ζητούν να ακούσουν από την κυβέρνηση μια συγγνώμη. Καθαρή, ειλικρινή, έντιμη κι όχι με αλλά και με κατηγορίες. «Μια συγγνώμη ρε παιδιά», λένε.

Απόκριες, ημέρα γιορτής και στο άλλοτε κατάφυτο Μάτι, από το Κόκκινο Λιμανάκι μέχρι την άλλη πλευρά, μέχρι τον Άγιο Ανδρέα μαυρίζει η ψυχή σου.

Καθαρά Δευτέρα. Κάποτε στον τόπο αυτό άκουγες φωνές παιδιών και μεγάλων να πετάνε χαρταετούς, να κάνουν πικ νικ, να τρώνε στα μαγαζιά του Ματιού. Τώρα μόνον οι κάτοικοι κυκλοφορούν σαν φαντάσματα, συνομιλούν χαμηλόφωνα, δίνουν κουράγιο σε όσους έχασαν συγγενείς.

Θα περάσουν πολλά χρόνια για να σβηστεί το μαύρο του τοπίου. Θα περάσουν πολλές Απόκριες και Καθαρές Δευτέρες όπου δεν θα ακούγονται χαρούμενες φωνές. Όμως, σίγουρα δεν θα περάσει το σφίξιμο στην καρδιά όποιου περνά από εκεί και σκέφτεται τι συνέβη πέρσι το καλοκαίρι, την τραγική 23η Ιουλίου.