Αναζήτηση
Το έργο «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο» της Βίλιας Χατζοπούλου παρουσιάζεται κάθε Τρίτη στις 19.00 έως τις 16 Απριλίου στο θέατρο Skrow (Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. 210-7235.842, είσοδος 8-12 ευρώ).
Η Βίλια Χατζοπούλου σκηνοθετεί τη Λένα Δροσάκη, σ’ έναν μονόλογο μιας γυναίκας που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 στην Κοζάνη, σπούδασε δασκάλα και πρωτοδιορίστηκε τη δεκαετία του ‘50 σ’ ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Μετά από χρόνια θα εξομολογηθεί την περιπέτειά της στο νησί. Τα πρόσωπα, τα πέτρινα τοπία, ο αέρας, η αγάπη, η βία. Μια σκληρή πορεία που θα την ξαναθυμηθεί με ακρίβεια. Θα ανατρέξει σε μια εποχή στέρησης, απέναντι σε μια εποχή αφθονίας.
Η Λένα Δροσάκη μιλάει στα «Νέα» για το ρόλο της, τις γυναίκες και την ελληνική κοινωνία.
Πώς αντιμετωπίζετε το ρόλο σας;
Συνδέομαι στενά μαζί του. Τον κρίνω, τον συμβουλεύω και τον συμπονώ.
Μια σύγχρονη γυναίκα του 21ου αιώνα πώς μπορεί να ταυτιστεί με μια του ’30 που ζούσε σε μια εποχή στέρησης.
Ευτυχώς, που η δραματουργία μας δίνει την ευκαιρία να ανιχνεύσουμε άγνωστες συνθήκες σε παλιότερες εποχές. Οι ανθρώπινες ιστορίες όταν είναι δυνατές, αντέχουν σε κάθε εποχή.
Τί προκλήσεις αντιμετωπίζετε στην παράσταση.
Είναι μονόλογος, αυτό είναι μια μεγάλη πρόκληση. Η απεύθυνση είναι προς το κοινό κι είναι πάντα άγνωστο πώς θα επικοινωνήσουμε – από παράσταση σε παράσταση, εγώ και το κοινό. Τον ερμηνεύω σ’ έναν ιδιότυπο διάλογο με την Κατερίνα Κέντρου – εκείνη τραγουδάει. Μόνο τραγουδάει και μ’ αυτό τον τρόπο με προτρέπει να συνεχίζω και να φτάσω την ιστορία μου μέχρι το τέλος. Έχω πολλούς λόγους να την διακόψω. Είναι σαν ένα τραύμα που αιμορραγεί διαρκώς, αλλά αυτή τη φορά, θα υπερβώ τις δυσκολίες και θα την τελειώσω.
Μια που η αφήγηση γίνεται μέσα απ’ τη σκοπιά της γυναίκας, έχει λεπτές αποχρώσεις γυναικείας ενδυνάμωσης.
Ναι, είναι μια γυναίκα σε μια δύσκολη σχέση με την αυστηρή μητέρα της. Είναι μια επίμονη κολυμβήτρια, σε μια εποχή δύσκολη για κάτι τέτοιο – δεκαετία του ‘ 50. Συντηρεί ένα μυστικό. Αναλαμβάνει να διδάξει μ’ όλες της τις δυνάμεις τα παιδιά δύο νησιών – και τόσο το παρακάνει που κινδυνεύει ν’ απολυθεί.
Μέσα απ’ τα λόγια της ηρωίδας, ζωγραφίζεται μια εποχή; Περνάει η ελληνική κοινωνική – πολιτική κατάσταση;
Ναι, στην αφήγησή της ο χώρος που είναι οι μικρές Κυκλάδες και ο χρόνος που είναι η δεκαετία του ’50, περνούν ανάγλυφα και γίνονται δραματουργία.
Υπάρχουν πτυχές του χαρακτήρα ή της αφήγησης της ηρωίδας με τις οποίες ταυτίζεται η Λένα;
Πρέπει να υπάρχουν. Είναι απαραίτητο για να γίνεται η υποκριτική συγκεκριμένη. Και αναγνωρίζω πολλά από τα δικά της σαν δικά μου.
