Όταν “ΤΑ ΝΕΑ” στήριζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου πριν ακριβώς 20 χρόνια (21 Οκτωβρίου 1999)…

Τότε, ο Στέλιος ήταν αριστούχος μαθητής που πάλευε για τα δικαιώματά του κόντρα σε νόμους, που τελικά άλλαξαν κάνοντας  δικαιότερη την κοινωνία…

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος ήταν μαχητής της ζωής από τα πρώτα του βήματα και με συνέπεια εξακολουθεί να αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα…

Γράφαμε τότε στα «ΝΕΑ»:

Δεν έχει κλείσει τα 15 του χρόνια και το όνειρό του είναι απλό. Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος θέλει να κρατήσει την ελληνική σημαία στην τοπική μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στο Κορωπί. Το δικαιούται, αφού ο νόμος για τις μαθητικές παρελάσεις ορίζει ότι τη σημαία την κρατάει πάντα ο καλύτερος μαθητής του σχολείου ­ και ο Στέλιος είναι.

Πίσω από το όνειρο. Ο Στέλιος παρήλασε πέρυσι ως παραστάτης της σημαίας, ύστερα από «συνωμοσία» όλου του σχολείου του, επειδή ο νόμος δεν του επιτρέπει να παρελάσει λόγω «σωματικών ελαττωμάτων»… Το όνειρό του ­και θέληση του σχολείου του ­ είναι να κρατήσει φέτος τη σημαία, αφού είναι ο καλύτερος μαθητής του σχολείου του…

Στην επιθυμία του, όλο το σχολείο συμφωνεί και μάλιστα θεωρούν τιμή τους να τον έχουν σημαιοφόρο. Όμως αυτή η ευγενική επιθυμία ενός παιδιού «σκοντάφτει» σε έναν άλλο νόμο, του 1974, που θεωρεί το παράστημα προνόμιο του σώματος μόνο, όχι και του πνεύματος.

Ο Στέλιος είναι πρόεδρος της τάξης από τότε που μπήκε στο Γυμνάσιο και ο καλύτερος μαθητής όχι μόνο στην Γ’ τάξη που πηγαίνει σήμερα, αλλά σε ολόκληρο το 1ο Γυμνάσιο του Κορωπίου και σε πολλά άλλα σχολεία. Ξυπνάει στις 6.30 το πρωί και κοιμάται στη μία το βράδυ. Διαβάζει λίγο περισσότερο ­ μα και πολύ πιο επίπονα ­ από τους συμμαθητές του. Επιπλέον, είναι δημοφιλής και όλοι οι συμμαθητές του τον συμπαθούν. Στα διαλείμματα συγκεντρώνονται γύρω του, παίζουν μαζί του και δεν τον αφήνουν από τα μάτια τους.

Και αυτός, με τη σειρά του, δεν αρνείται να τους βοηθήσει σε όποιο μάθημα έχουν ανάγκη ­ αφού τα κατέχει όλα καλά. Οι καθηγητές του επίσης τον αγαπούν, αφού, εκτός της συνέπειάς του, διευκολύνει και τη δουλειά τους ανεβάζοντας αυτός μόνος του το επίπεδο μιας ολόκληρης τάξης που προσπαθεί να τον συναγωνιστεί στις επιδόσεις από τα Αγγλικά και τα Μαθηματικά έως την Πληροφορική και τα Αρχαία. Γιατί δεν υπάρχει μάθημα ­ εκτός από ένα ­ στο οποίο να μην πρωτεύει. Ο βαθμός του τόσο στην Α’ όσο και στη Β’ Γυμνασίου, ήταν δεκαεννέα και έντεκα δωδέκατα!

«Μασκότ»

Και όμως, αυτό το ένα μάθημα, στο οποίο ο Στέλιος δεν πρωτεύει, εμποδίζει το όνειρό του να πραγματοποιηθεί. Το μάθημα είναι η Γυμναστική. Εκεί ο Στέλιος δεν μπορεί να συμμετάσχει. Είναι καθηλωμένος από την ημέρα που γεννήθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Το παιδί με το κοφτερό μυαλό, πάσχει εκ γενετής από νοτιαία μυϊκή ατροφία. Το σώμα του είναι παράλυτο. Ωστόσο, η αφοσίωση των γονιών του, η αγάπη των καθηγητών του και, κυρίως, το μυαλό του που πάσχει από… εξυπνάδα, ανέδειξαν αυτό το παιδί σε παιδί-θαύμα και στη «μασκότ» του σχολείου. Και οι συμμαθητές του αντί να τον πειράζουν, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες με τα παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα, έγιναν κολλητοί του. Τους έμαθε ότι «παράστημα» υπάρχει και στον νου.

Αλλά ο νόμος δεν το ξέρει αυτό. Ο Στέλιος και όλο το σχολείο, λένε οι συμμαθητές του, μεταξύ των οποίων ο Τζιανκάρλο Μονάκο και ο Κοσμάς Αλεφραγκής, αλλά και οι καθηγητές του, μεταξύ των οποίων η Μαθηματικός Ιωάννα Μακρή, αλλά και ο διευθυντής και ο υποδιευθυντής του σχολείου κ.κ. Τζαννακάκης και Γούλας,

θα ήθελαν στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να δουν την ελληνικη σημαία να κυματίζει περήφανα, δεμένη στο αμαξίδιο του νεαρού «Χόκινγκ». Μάλιστα, ο επίσης καθηλωμένος αλλά μεγαλοφυής Αμερικανός καθηγητής της Αστροφυσικής είναι ένα από τα ινδάλματα του Στέλιου.

Ο νόμος

Όλοι μαζί. Οι συμμαθητές τον βλέπουν ως φίλο. Έχει χιούμορ, τους βοηθάει στα μαθήματα, είναι μέσα σ’ όλα, όσα μπορεί. Μέσα από τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, τα παιδιά μαθαίνουν ότι υπάρχει και πνευματικό παράστημα. Ο νόμος για τις σχολικές παρελάσεις, όμως, απαιτεί να υπάρχει μόνο σωματικό…

Αλλά αυτό δεν επιτρέπεται. Επειδή ο ένας νόμος ναι μεν ορίζει ότι τη σημαία την κρατάει ο καλύτερος μαθητής, υπάρχει όμως και άλλος νόμος του 1974, ο οποίος επί λέξει αναφέρει: «Εις τα τμήματα των παρελάσεων δέον να μη μετέχουν άτομα έχοντα σωματικά ελαττώματα ή μειονεκτήματα και ουχί άψογον γενικήν εμφάνισιν. Οι μετέχοντες θα επιλέγονται εκ των εχόντων άρτιαν εμφάνισιν, παράστημα, ήθος και επίδοσιν εις τα γυμναστικάς ασκήσεις…». Είκοσι πέντε χρόνια μετά, αυτός ο νόμος ισχύει.

Πέρυσι ο Στέλιος δεν παρήλασε στις 28 Οκτωβρίου. Όμως, με κοινή «συνωμοσία» όλου του σχολείου, που προτίμησε ακόμα και να εμπλακεί ίσως πειθαρχικά παρά να

αφήσει το δίκιο να χαθεί, παρήλασε στις 25 Μαρτίου με το αμαξάκι του ­και μάλιστα ως παραστάτης της σημαίας. Φέτος, παιδιά και καθηγητές στο Κορωπί,

έχουν ξεσηκωθεί και θέλουν να τον βάλουν σημαιοφόρο, στερεώνοντας τη σημαία στο αμαξίδιό του. «Αν είναι τιμή του να την κρατήσει, είναι και τιμή δική μας,

αλλά και τελικά τιμή όλων να φέρει τη σημαία ένα τέτοιο παιδί που μας κάνει υπερήφανους», είπαν στα «ΝΕΑ» συμμαθητές και καθηγητές του.

Άραγε, το πνευματικό παράστημα δεν συγκαταλέγεται στην ελληνική λεβεντιά; Και στο σχολείο δεν είναι που μαθαίναμε ότι «περισσότερα από το σπαθί μπορεί να πετύχει το μολύβι;».