Νέα μέρα, νέα προσπάθεια για την Γρηγόρη Ψαριανό να απολογηθεί για τη λέξη «γκομενάκι» που χρησιμοποίησε για την Έφη Αχτσιόγλου. Όλα αυτά σε μια παραληρηματικού τύπου ανάρτηση, στην οποία αφού είπε όσα ήθελε να πει, κατάληξε… να ζητήσει μισή και υπό όρους «συγγνώμη».

Μεταξύ άλλων, ο Γρηγόρης Ψαριανός δήλωσε ότι θεωρεί πως ή ίδια μάλλον θα γέλασε πολύ με τον τρόπο που ο ίδιος εκφράστηκε, αλλά αν η υπουργός Εργασίας το θεωρεί αθλιότητα και υποτιμητικό, τότε «απολογείται και ζητά ταπεινά συγνώμη».

Ολόκληρη η ανάρτηση του κ. Ψαριανού:

Βουρ! Ορμάτε! Απάνω του!

Φάτε τον…

Σεμνοτυφία;

Υποκρισία;

Δηθενιά;

Ή όλα αυτά, μαζί με πολλά ακόμα;

Σίγουρα, μια πολύ ωραία ευκαιρία να τον σκίσουμε…

Βουρ οι μπαγκσμπάνηδες, λοιπόν!

Φάτε τον, τον άθλιο σεξιστή, φαλοκράτη, μισογύνη, ακροδεξιό, αλητήριο, νεοφιλελεύθερο, ιμπεριαλιστή κλπ κλπ.

Η καλύτερή μας!

Είναι σεξισμός, προσβολή και χυδαιότητα;

Είναι αθλιότητα, είναι υποτιμητικό για τον άλλο;

Αν η ίδια η «σ. Έφη’ ή η «κα Υπουργός», το θεωρεί έτσι, πάλι απολογούμαι και ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Ειλικρινά.

Όμως, νομίζω πω η ίδια θα γέλασε πολύ.

Δεν πιστεύω πως αισθάνθηκε καμία προσβολή ή οποιουδήποτε είδους δυσφορία…

Σε όλους αρέσουν, νομίζω, εκφράσεις θαυμασμού και με όποιες λέξεις κι αν τον εκφράζεις.

Αν πεις για κάποιον/κάποια οτι είναι χάλια, φρίκη, οτι δεν βλέπεται, μπορεί να είναι προσβλητικό, ασεβές, ανοίκειο, έτσι;

Αν πεις ότι είναι θεός/ά, κούκλος/α, «ωραίο γκομενάκι», «δυνατό κομμάτι», γυναικάρα ή άντρακλας πχ, και ά λ λ α πολλά που ας μ η ν τα παραθέσω καλύτερα (!), είναι προσβολή, σεξισμός και διάφορες τέτοιες αρλούμπες;

Είτε μιλάμε για ηθοποιό, δικηγόρο, αστυνομικό, ποδοσφαιριστή, χορεύτρια, πολιτικό, τραγουδιστή ή πρωθυπουργό, είναι μάλλον γλυκό και τρυφερό να μιλήσεις με θαυμασμό, είτε με έκφραση αγοραία, «καφενειακή» και λαϊκή είτε με επιστημονικό καθωσπρεπισμό.

Όταν μάλιστα αναφέρεσαι σε πολιτικό αντίπαλο και, παρ’ όλο που διαφωνείς σχεδόν σε όλα, τον περιγράφεις ως όμορφο, γοητευτικό και ευειδή είναι κάθε άλλο παρά προσβλητικό ή χυδαίο.

Η ωραία είναι ωραία, ακόμα κι αν είναι κακή στη δουλειά της, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει και όσο κι αν διαφωνείς κατά τα λοιπά.

Και ο ωραίος επίσης.

Ο άσχημος και η άσχημη, απ’ την άλλη, όσο καλοί ή συμπαθητικοι ή ομοϊδεάτες και αν είναι, παραμένουν «μη όμορφοι» και καλόν είναι μάλιστα να αποφεύγονται οι χαρακτηρισμοί…

Διαφωνούμε;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν απωθημένα σε διάφορους και διάφορες, προφανώς νομίζω.

Δεν ξέρω αν βρήκαν πολλοί, ένθεν κακείθεν, αντίπαλοι ή άσπονδοι φίλοι, μια καλή ευκαιρία να εξαπολύσουν γενική επίθεση, αλλά η πρόθεσή μου ήταν εντελώς α γ ν ή. Εντελώς.

Και αυθορμήτως και ακαριαία εκδηλώθηκε.

Μάλιστα, ως «παρέμβαση-απάντηση» σε δημοσιευμένη φωτογραφία ακολουθούμενη από σχόλιο, μάλλον ειρωνικό και κακεντρεχές, τρόπον τινά.

Κάποιος έγραψε «όταν μού είπαν κάτι παρόμοιο, δεκαπέντε χρόνια πριν, αισθάνθηκα να φουσκώνω σαν παγώνι»! Λογικό δεν το βρίσκετε;

Μια κυρία είπε «ευχαρίστως, σας επιτρέπω να με αποκαλείτε γκομενάρα/άκι, γυναικάρα και όλα τα συναφή και ομόηχα! Μετά χαράς, κανένα πρόβλημα… Άλλα να μη μού λέτε!»

Πριν κάνα μήνα, μια ωραιοτάτη δημοσιογράφος -γ.τ.γκ. που λένε στα σχολεία και στα καφενεία- και καθόλου πολιτική φίλη, αναφερόμενη στον περίγυρο σε μένα προσωπικώς είπε «έπρεπε να τον γνωρίζατε κάμποσα χρόνια πριν, να βλέπατε τι γκόμενος(!) ήταν και να βλέπατε πόσα κορίτσια τον περιτριγύριζαν…»

Αισθάνθηκα λίγο άβολα και αμήχανα βέβαια, αλλά γέλασα πολύ. Και μετά, σχεδόν θλιμμένα, της παραπονέθηκα:

«Δηλαδή τώρα άλλαξε το πράγμα; Τόσο χάλια είμαι;»