Αναζήτηση
Οι «Λουόμενες», μια δραματική κωμωδία για τις καλά κρυμμένες αμαρτίες, ανεβαίνει στο Skrow Theater σε κείμενο και σκηνοθεσία Κατερίνας Μαυρογεώργη έως τις 22 Μαΐου κάθε Δευτέρα έως Παρασκευή στις 21.00 (Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. 210-7235842, είσοδος 8-12 ευρώ).
Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Κατερίνα Λάττα, Νικολίτσα Ντρίζη και Μαρία Πετεβή
Η ιστορία ξεκινάει να εκτυλίσσεται την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Στη μικρή επαρχιακή λουτρόπολη με τις ιαματικές πηγές, ψυχή δεν κυκλοφορεί στον δρόμο. Όλοι ετοιμάζονται για την αλλαγή του χρόνου. Μόνο το Υδροθεραπευτήριο «ο Ασκληπιός»- ξεχασμένο κι απ’ τον Θεό ακόμα- παραμένει ανοιχτό. Μέσα βρίσκονται τρεις γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους. Καμιά τους δεν έχει θέμα υγείας. Έχουν, όμως, όλες κάτι να ξεπλύνουν. 
Η Λύντια είναι η ιδιοκτήτρια του “Ασκληπιού”. Η Κάτια και η Μαρία λουόμενες. Όλες μαζί παρακολουθούν μια παράσταση όπερας από ένα μικρό κόκκινο τηλεορασάκι, τον “Αστακό”. Συζητούν για την Τραβιάτα και τη Μαντάμ Μπατερφλάι, για όλα τα δραματικά φινάλε που επιφυλάσσονται στις πρωταγωνίστριες. Οι ιστορίες αυτές σα να μοιάζουν τώρα με τις δικές τους. Εκείνες, όμως, δεν είναι έτοιμες να τις βγάλουν στο φως.
Ένα τραγούδι ακόμα θα τις ενώσει, θα δώσει φωνή στις σκέψεις τους. “Τώρα τι τρέμεις γιατί λυπάσαι/ Εγώ ευθύνες δεν σου ζητώ/ Αυτή η φωνή που τη φοβάσαι/ δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ”. Ο χρόνος τώρα μετρά αντίστροφα, το νέο έτος πλησιάζει. Το νερό ιαματικό, τα καίει όλα και σαν σε γιορτή εξαγνισμού, οι τρεις γυναίκες στήνουν έναν χορό εκστατικό, με τα μυστικά τους ν’ αφρίζουν σαν πρωτοχρονιάτικη σαμπάνια.
Οι ιστορίες ξεπλένουν σαν τα λουτρά. Πάντα θα έχουμε ανάγκη από ιστορίες.
Η συγγραφέας και σκηνοθέτρια της παράστασης Κατερίνα Μαυρογεώργη μιλάει στα «Νέα» για το έργο, τις αμαρτίες και τα βάρη των γυναικών.
- Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Είχα ανάγκη να φτιάξω μια ιστορία για τη δύναμη της ζωής. Για το πώς η ζωή βρίσκει από μόνη της τον δρόμο της να συνεχίσει. Αργότερα, κι ενω ήδη είχε γραφτεί το κείμενο κι είχαμε μπει στις πρόβες, θυμήθηκα ότι υπήρχαν κι άλλα υλικά που διαμόρφωσαν την συνθήκη του έργου: όνειρα. πίνακες ζωγραφικής, συζητήσεις. Όλα αυτά ήταν εκεί και ενέπνεαν, αλλά όχι συνειδητά. Ήταν απλά «εκεί».
2.Η μουσική και οι όπερες τι ρόλο αναλαμβάνουν να παίξουν στην παράσταση; -Η συζήτηση για ο,τι βλέπουν στην τηλεόραση πώς μετατρέπεται σε μια λανθάνουσα εξομολόγηση μέχρι να φτάσουν στον εξαγνισμό;
Το νερό και η μουσική είναι ταυτόσημα στην παράσταση, επιτελούν την ίδια λειτουργία. Αρχικά, η Λίντια, η ιδιοκτήτρια φαίνεται να έχει μια αδυναμία στην όπερα και μέσα στο μικρό της υδροθεραπευτήριο θέλει να ακούσει μία σκηνή από την Τραβιάτα. Οι άλλες δύο Λουόμενες έλκονται από τον ήχο και όλες μαζί ενώνονται σε μια κοινή αφήγηση της Τραβιάτας, της εταίρας που είχε την τύχη και την ατυχία να βρει ανταπόκριση στον έρωτά της. Κι έτσι με αφορμή την ιστορία ενός φανταστικού προσώπου, μια ιστορία που φαινομενικά δεν αφορά τις Λουόμενες, οι τρεις γυναίκες αγγίζουν το νήμα που οδηγεί στις δικές τους ιστορίες. Η Τραβιάτα είναι- θα λέγαμε- ο σημαιοφόρος των αμαρτιών, μας εισάγει στο θέμα. Μετά έρχεται και άλλη μία ηρωίδα να ωθήσει τα κορίτσια σε εξομολόγηση: η μαντάμ Μπατερφλάι η μικρή γκέισα. Λόγω ενός μεγάλου έρωτα και πάλι, τα έχασε όλα, της πήραν μακριά μέχρι και το παιδί της. Εδώ τα πράγματα… γίνονται επικίνδυνα. Η Μπάτερφλάι ήταν Γιαπωνέζα και οι Ιάπωνες έχουν ειδική σχέση με την τιμή και την αυτοθυσία. Για την Μπάτερφλάι ένας δρόμος υπήρχε μόνο προς τον εξαγνισμό: το χαρακίρι. Για τις Λουόμενες; Οι ιστορίες αυτών των γυναικών με μεγάλα πάθη που έκαναν μεγάλα λάθη και είτε αυτοθυσιάστηκαν είτε αυτοτιμωρήθηκαν ζεσταίνουν σταδιακά τις Λουόμενες όπως οι υδρατμοί στο σπα. Τα μυστικά των κοριτσιών αρχίζουν να κυλούν σαν το νερό. Θα το λέγαμε και πρωτοχρονιάτικο ντόμινο εξομολογήσεων και αφέσεων.
3.Αυτή η τελετή εξαγνισμού των δικών τους αμαρτιών έρχεται ακούσια ή εκούσια στις τρεις γυναίκες; Ποια «βάρη» τις έφτασαν εκεί;
Η κάθε Λουόμενη έχει το δικό της βάρος. Κάτι αρχικά επιθυμούσε πολύ, τελικά γύρισε ανάποδα και την οδήγησε σε μια πτώση, κάτι που στον πολιτισμό μας ονομάζεται αμαρτία. Η Λίντια επιθυμούσε το χρήμα και την ελευθερία, η Κάτια επιθυμούσε την ξέφρενη χαρά και το αλκοόλ, η Μαρία -η μικρότερη- το σεξ. Κάτι που καταπιέστηκε, ξύπνησε, αγρίεψε και τα υποκείμενα του πόθου εκτροχιάστηκαν. Είναι όμως και πολύ αυστηρές με τους εαυτούς τους, είναι κι αυτές σαμουράι στην ψυχή. Οπότε, η τελετή του εξαγνισμού είναι ένα ακούσιο πρωτοχρονιάτικο πάρτι, η άφεση δίνεται χωρίς προετοιμασία, έρχεται φυσικά. Είναι σαν να έχουν μέσα τους ριζωμένα τα βήματα της αλληλο-συγχώρεσης.
4.Οι ιστορίες κατά τη γνώμη σας μπορούν όντως να ξεπλύνουν τις αμαρτίες σαν τα λουτρά;
Είναι αδύνατον να περιγράψω πόσο αγαπώ τις ιστορίες. Θαυμάζω την ανθρωπότητα που έχει γεννήσει αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας, την αλληγορία, την αναπαράσταση, τη μεταφορά που οδηγεί στην κάθαρση. Σε στιγμές αδύνατες να επικοινωνήσω είτε με τον εαυτό μου είτε με τους άλλους και οι ιστορίες με έχουν κυριολεκτικά σώσει. Και όταν τις άκουσα και όταν τις διηγήθηκα. Είναι φάροι μέσα στην καταιγίδα. Έχουμε μια μεγάλη δεξαμενή γεμάτη ιστορίες, που όλες είναι λίγο πολύ ίδιες, όλες κάτι μας θυμίζουν κι αυτο είναι μαγικό. Οι ιστορίες και να ξεπλύνουν μπορούν, και να εμπνεύσουν και να αφυπνίσουν και πολλά άλλα. Στο έργο η Κάτια λέει: Έχεις όρεξη να ακούσεις ιστορίες; Ξέρεις, αυτό είναι χάρισμα.”
5.Τι σας ενέπνευσε στο στήσιμο της παράστασης;
Τα ίδια τα κορίτσια και τα υλικά που έφεραν στην πρόβα. Και οι τρεις έφτιαξαν από έναν ολόκληρο κόσμο για την αντίστοιχη ηρωίδα τους, την περιοχή της. Το στήσιμο της παράστασης έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμούς στον χώρο και τον λόγο. Τα κορίτσια έπλαθαν τους χαρακτήρες και ταυτόχρονα γνωρίζονταν μεταξύ τους, ήταν πολύ συγκινητικό να το βλέπεις. Κάναμε άπειρους αυτοσχεδιασμούς, είδαμε πάρα πολλή όπερα, περάσαμε από ένα στάδιο όπου τα κορίτσια τραγουδούσαν όλο το κείμενο σαν να ήταν λιμπρέτο όπερας. Από εκεί βγήκαν-πέρα από διαβολεμένα γέλια που παραλίγο να μας στείλουν στον άλλο κόσμο – τα μονοπάτια των σκηνών και η ραχοκοκαλιά της παράστασης.
6.Η αλλαγή της χρονιάς σημαίνει και την αλλαγή κατεύθυνσης των πρωταγωνιστριών;
Η αλλαγή της χρονιάς αρχικά είναι μια αντίστροφη μέτρηση για την ιστορία, μια πίεση χρόνου. Το αν οι ζωές της Λίντιας, της Κάτιας και της Μαρίας θα αλλάξουν μετά από αυτήν την βραδιά στο υδοθεραπυτήριο δεν το ξέρει κανείς μας. Το σημαντικό είναι ότι συναντήθηκαν. Ήταν απαραίτητο να συναντηθούν.
