Η Ομάδα μήνυμαL. παρουσιάζει την παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» στο Θέατρο Θησείον από Τετάρτη έως Κυριακή έως τις 19 Μαΐου (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, Τηλ. 210-3255.444, είσοδος 5-12 ευρώ).

Με αφορμή την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και έχοντας ως αφετηρία την αρχή των τριών υποκριτών, τρεις άντρες ηθοποιοί οι Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Φώτης Κουτρουβίδης και Γιώργος Ματζιάρης αναλαμβάνουν να γίνουν φορείς του πιο αιματοβαμμένου μύθου, ανακαλύπτοντάς τον εκ νέου και χτίζοντας γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.

Ο Γιώργος Ματζιάρης επίσης σκηνοθετώντας θέτει ενώπιον του κοινού ερωτήσεις όπως «τί είναι ήθος και τί δίκαιο;» «Τί γίνεται όταν οι θεσμοί παραλύουν και η βαρβαρότητα κατακλύζει την πόλη;», «Η Ηλέκτρα ως σύμβολο του ασυνείδητου ή ως μορφή πολιτικών διαστάσεων;», «Ποια εξουσία δεν φτάνει στην κορυφή χωρίς το αίμα του αντιπάλου της και ποιος επόμενος εξουσιαστής δεν θα την αρπάξει με τον ίδιο τρόπο;», «Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε;».

Η νέα γενιά των δημιουργών σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων και ερωτημάτων συνομιλεί με το ίδιο το παρελθόν της για να βρει καθαρό βλέμμα να αντιμετωπίσει το παρόν.

Ο Γιώργος Ματζιάρης μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, το Σοφοκλή και το μύθο.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;

Η ιδέα της παράστασης προέκυψε όταν ήμουν ακόμη στη δραματική σχολή. Αναλύαμε το μύθο της Ηλέκτρας και εκεί άρχισα να βρίσκω συνδέσεις του έργου με την σημερινή πολιτική μας κατάσταση. Με τον Φώτη Κουτρουβίδη λέγαμε από τότε ότι θα δημιουργήσουμε μία δική μας ομάδα και όταν του είπα αυτό που σκεφτόμουν, θεώρησε κι εκείνος ότι θα ήταν μία ενδιαφέρουσα διαδικασία κι ένας ωραίος πυρήνας δουλειάς. Έτσι ξεκινήσαμε σιγά σιγά αυτή τη σπουδή πάνω στο μύθο των Ατρειδών, που μέχρι σήμερα εξελίσσεται και δουλεύεται. Δεν είναι εύκολο να αναμετρηθείς μ’ αυτά τα κείμενα. Αν μπεις στη διαδικασία να πιστέψεις πως μπορείς να γίνεις εξυπνότερος από το έργο και να αρχίσεις να προσθέτεις σκηνοθετικά ευρήματα- εφέ, θα εκτεθείς ανεπανόρθωτα.

Τι δίνει στο μύθο της Ηλέκτρας η καθαρά ανδρική προσέγγιση που δοκιμάζετε στην παράσταση;

Το έργο είναι από τα πιο βίαια και σκληρά έργα του Σοφοκλή. Μέσα από τρία ανδρικά σώματα και ενέργειες τα πράγματα μεγεθύνονται και ο λόγος περνάει σε μία τελείως άλλη διάσταση. Το κείμενο σκηνοθετικά προσπάθησα να το αντιμετωπίσω σαν μία πολιτική κραυγή, παρά σαν μία γυναίκα που είναι αδύναμη και θρηνεί.

Άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει την Ηλέκτρα Ερινύα. Ούτε άντρας, ούτε γυναίκα.

Πώς ξαφνικά γίνεται στη δική σας προσέγγιση η Ηλέκτρα σύμβολο του ασυνείδητου ή μορφή πολιτικών διαστάσεων;

Για μένα η Ηλέκτρα είναι το όνομα μιας πόλης που κραυγάζει για σωτηρία. Θα μπορούσε να λέγεται Αθήνα ή Ελλάδα. Όταν παραλύουν οι νόμοι, η πόλη καταρρέει και αυτό φαίνεται στους πολίτες της (χορός). Όλοι περιμένουμε κάποιον να μας απεγκλωβίσει απ’ όλη αυτή την κοινωνική και πολιτική σαπίλα. Το ίδιο και η Ηλέκτρα. Περιμένει τον αδελφό της να φέρει την λύτρωση, μόνο που και ο Ορέστης το κάνει με τον ίδιο τρόπο. Αίμα στο αίμα.

Ο διάλογός σας με το παρελθόν μέσω του έργου του Σοφοκλή, πού τελικά σας οδηγεί;

Σε ένα τρομακτικό ερώτημα. Έχουν- Έχουμε αλλάξει μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια; Περισσότερο ή Λιγότερο δημοκρατικοί;

Συμφωνείτε κι εσείς πως ό,τι μεγαλώνει στη μοναξιά γίνεται άγριο και τελικά επιβιώνει;

Δυστυχώς ίδια η κοινωνία μας έχει οδηγήσει σε αυτό. Σε μία αγριότητα. Σε μία επιβίωση ακόμη και για τα βασικά. Προσπαθούμε να κρατηθούμε στη ζωή με νύχια και με δόντια. Καμιά φορά πέφτουμε, κουραζόμαστε να φωνάζουμε, να αγανακτούμε, δεν είναι πάντα εύκολο να παλεύεις με το θηρίο. Και το ΣΗΜΕΡΑ δυστυχώς φαντάζει με ένα τέρας που πρέπει να το νικήσεις. Είναι σαν να μετράς τα βράδια σου και να λες εντάξει, επιβίωσα και σήμερα. Αύριο;