Πόσοι πήγαν από την προηγούμενη κυβέρνηση πήγαν στην επιμνημόσυνη δέηση για τους 102 νεκρούς στο Μάτι;

Πήγε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που θα ήταν κάθε μήνα παρών;

Πήγαν κορυφαίοι υπουργοί που θα έφτιαχναν από την αρχή την περιοχή και θα βοηθούσαν τους κατοίκους σε ό,τι χρειάζονταν;

Πήγε η ακόμη και σήμερα περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου; Μήπως παραβρέθηκε ο πρώην δήμαρχος Μαραθώνα, Ηλίας Ψινάκης;

Αλήθεια, πήγε μυστικά ο Πάνος Καμμένος ο οποίος τη δεύτερη κιόλας ημέρα της τραγωδίας έδειξε τους κατοίκους του Ματιού και τους είπε λίγο – πολύ «εσείς φταίτε που χτίσατε παράνομα;»

Όχι, κανείς δεν πήγε εκεί γιατί κανείς τους δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα μάτια των κατοίκων του Ματιού. Γιατί κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει στον ώμο, να τους πει μια καλή κουβέντα.

Όλες τους οι… παρεμβάσεις εξαντλήθηκαν τους πρώτους μήνες, μετά την τραγωδία, τώρα προφανώς δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν και να προσφέρουν. Τώρα έχουν άλλες δουλειές, κομματικές, πώς να φτιάξουν το αφήγημα της κεντροαριστεράς, πώς να ασκήσουν σκληρή αντιπολίτευση πεζοδρομίου, πώς να ξαναγίνουν κυβέρνηση περιμένοντας στη γωνία για το πότε θα τελειώσει η «δεξιά παρένθεση».

Κανείς από την προηγούμενη κυβέρνηση δεν πήγε, δεν είχε προφανώς κάτι να πει ή φοβήθηκε την οργή.

Ένα χρόνο πίσω αν ανατρέξει κανείς θα καταλάβει γιατί αυτή η απουσία. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στο Μάτι.

Θα θυμηθεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στο Μόσταρ τις κρίσιμες ώρες που η φωτιά έκαιγε τα πάντα. Κι ότι αποφάσισε να φύγει γύρω στις 8 με 9 το βράδυ, όταν όλα είχαν τελειώσει.

Θα θυμηθεί ότι ο πρωθυπουργός, ο ηγέτης της χώρας είτε ήταν ανενημέρωτος, πράγμα σοβαρό, είτε ήταν ανίκανος να διαχειριστεί μια τόσο σοβαρή κρίση, πράγμα ακόμη σοβαρότερο.

Θα θυμηθεί τον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η κατάσταση στην περίφημη σύσκεψη στο Κέντρο Επιχειρήσεων. Με ανοικτές τις κάμερες, που υποτίθεται ότι ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι δεν ήξεραν ότι είναι ανοικτές και γι’ αυτό μιλούσαν για το όσα πυροσβεστικά θα πετάξουν το πρωί ή για τη φωτιά στην Κρήτη.

Θα θυμηθεί τον Πολάκη που έπαιζε με το κινητό του όταν τα νοσοκομεία δέχονταν τους πρώτους νεκρούς και το ΕΚΑΒ ζητούσε τουλάχιστον 50 σακούλες για πτώματα.

Θα θυμηθεί τον δήμαρχο Ραφήνας Βαγγέλη Μπουρνού να μιλά από τις 7-8 η ώρα για τουλάχιστον 70 νεκρούς και όλοι να τον θεωρούν ανεύθυνο. Όμως, αυτός ήταν εκεί…

Θα θυμηθεί ότι μετά τις 12.30 βγήκε ο Τζανακόπουλος να μιλήσει για νεκρούς και δύσκολη κατάσταση, όταν όλοι γνώριζαν για πολλά θύματα από τις πρώτες ώρες.

Θα θυμηθεί ότι δύο ημέρες μετά στήθηκε αυτή η άθλια παράσταση με τη συνέντευξη τύπου υπό τον Τζανακόπουλο.

Τότε που κανείς υπουργός ή υπεύθυνος της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής δεν είδαν λάθη και που ο υπουργός Τόσκας έσπαγε το κεφάλι του να δει που πήγε κάτι στραβά.

Θα θυμηθεί το άθλιο παιχνίδι που παίχτηκε με τους δήθεν εμπρησμούς προκειμένου να πληγεί η λαοπρόβλητη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Θυμόμαστε πολύ καλά τον Νίκο Παππά να φέρνει «αρμόδιους» από την Υπηρεσία Διαστήματος για να αποδείξουν ότι κάτι ύποπτο υπάρχει. Κι ότι δεν ήταν ο παππούς που έβαλε φωτιά στα ξερόχορτα στο Νέο Βουτζά.

Θα θυμηθεί τον Αλέξη Τσίπρα να πηγαίνει λίγες ημέρες μετά κρυφά, πρωί – πρωί και μόνο με την κάμερα της ΕΡΤ και τον προσωπικό του φωτογράφο. Θυμάται να μιλά σε «ελεγχόμενους» κατοίκους κι όχι σε εξοργισμένους χαροκαμμένους.

Θα θυμηθεί τη Ρένα Δούρου να μιλά για τη «στραβή στη βάρδια της».

Θα θυμηθεί τον μαυρισμένο Ηλία Ψινάκη, από τον ήλιο της Μυκόνου.

Θα θυμηθεί τους υπουργούς που υπόσχονταν άμεση κινητοποίηση, βοήθεια, ανοικοδόμηση.

Τέλος θα θυμηθεί και τον Αλέξη Τσίπρα από το Λαύριο να εξαγγέλλει μεγαλόπνοο έργο κατεδάφισης όλων των αυθαιρέτων της χώρας.

Όλα αυτά κι άλλα πολλά μπορεί κάποιος να θυμηθεί από εκείνες της ημέρες της καταστροφής. Και θα καταλάβει γιατί δεν πήγε κανείς σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι μνήμες δεν χάνονται. Οσο κι αν κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο.

Ας το έχουν εις γνώση και οι σημερινοί κυβερνώντες, όσοι έχουν θέσεις ευθύνης.

Ετσι, για να μην ξανασυμβούν τέτοιες τραγωδίες.